Erfelijk

Uniek ben ik zeker niet. Ieder mens heeft er één en velen hebben er wat problemen mee. Met die mitralisklep. Onze familie is gezegend (?) met een wel erg standvastige mitralis bijzonderheid. Zowel mijn moeder als mijn oudere broer als ondergetekende mogen zich verheugen in een lekkende mitralisklep. Zou het dan toch erfelijk zijn? Tja, mijn dochter is ook al betrapt op een extra soufeltje in de hartstreek...
Je ziet aan onze persoonlijke geschiedenissen het voortschrijden der wetenschap.
Mijn moeder loopt al haar hele leven het een pruttel die de artsen wegwuifden.
Mijn broer had tot voor kort te maken met de oudere generatie cardiologen die zei: ach, het valt nog wel mee. Komt u over een jaar maar terug voor controle.
Ikzelf had het geluk (nou ja...) om precies een jaar geleden een jonge cardioloog tegen te komen die zei: u moet echt geholpen worden en wel nu, omdat u nog lekker jong bent (dank, dank...).
Daar was wel een heus geval van atrium fibrilleren voor nodig, want anders liep ik waarschijnlijk nog bij de oudere uitstel-cardiologen.
Tja, begin maar met de eerste verhaaltjes van deze blog te lezen om te zien waartoe die onvergetelijke nieuwjaarsdag 2011 leidde.
En nu mijn broer binnenkort onder het mes gaat mag ik alles nog eens meemaken.
Als toeschouwer dan.
Stuk prettiger.
Sterkte broertje.

Kritischer

Word ik nu kritischer of is de pruttel wat aanweziger?
Heb maar eens mijn eigen blogjes langsgelopen. Het zal wel kritischer zijn. Want in heel veel verhaaltjes van voor en na de operatie worden allerlei vormen van binnen-gerucht opgevoerd: disco en slagwerk, flapperen en klapperen, pruttelen en ratelen. Goh, wat vergeet je dat soort dingen snel.
Ja, zo'n gerepareerd hart heeft een heel repertoire aan geluiden en gevoelens. En volgens verschillende deskundige cardio-sprekers is dat niks bijzonders en zal het bij mij vast (nog wel even) doorgaan. Zelfs echte hartritmestoornis komt in mijn soort situatie regelmatig voor. Nou, dan mag ik met mijn pruttel, vooral optredend als ik stilzit of lig, niet klagen.
Zo'n 1 1/2 maand geleden ben ik, vanwege gelijksoortige gevoelens, naar mijn eigen cadrio gegaan voor een tussen-check. Met als gevolg een onvoorzien SEH-bezoekje, allerlei testjes, en een conclusie die ik al had voorzien: niks bijzonders aan de hand. Dat indachtig moet ik mijn huidige pruttel maar niet groter maken dan hij is: "af en toe een beetje". Dus geen reden om weer naar de cardioloog te rennen, hoewel ik gistermiddag wel even die neiging had. Het blijft een rotgevoel.
Eerst maar eens wat experimenten: wat doen die twee mokken koffie 's morgens eigenlijk? Ze zijn lekker, maar misschien net als die twee glaasjes wijn ietsje teveel voor mijn gemoedsrust? Zo wordt het leven wel steeds een stuk minder bourgondisch, hoor. Maar ja, een rustig hart is ook wat waard.

Spirit

Wetenschappelijk vastgesteld: alcohol zorgt voor kloppingen.
Natuurlijk ben ik heel oppassend, zo na mijn mitralisklep avontuur. Immers, je draagt toch de rest van je leven de ervaring mee van heus atrium-fibrilleren na (en misschien wel getriggered door...) een oudejaarsavond feestje met wat champagne en zo. Een fibrilleren dat leidde tot een nieuwjaarsweek onderzoeksopname in plaats van oliebollen eten. Gevolgd door die mooie mitralisklep-plastiek van nu al weer bijna 7 maanden geleden.
Nou, een keer een plastiek is meer dan genoeg, minimaal invasief of niet! Dus dan voor de zekerheid maar zuinig met het wijntje. Niet meer dan een, nou ja, twee glaasjes per dag.
Maar gisterennacht begon de pomp mee te feesten. Ik heb 'm misschien niet goed begrepen, maar volgens mij zei hij zoiets van "Jij twee glaasjes? Ha, een feestje. Dan ga ik ook lekker meedoen 's nachts, leuk extra slagjes en zo."
Nou, dat vind ik geen goeie deal, teveel intern burengerucht.
Dus weer terug naar een glaasje spirit per dag. Maximaal.
Hij, die pomp, zit nu stilletjes te mokken 's nachts. Wel lekker rustig. Houden zo.

Slagje

Ja, alles gaat zo zijn gangetje. Maar soms is er opeens weer zo'n pruttel.
De pompt pompt lekker maar er lijkt af en toe een extra slagje in te zitten, zo tussen het gewone ritme door. En dat dringt zich extra aan je op als je 's avonds in je bed ligt.
Dus ik dacht, indachtig de makkelijke langsloop service van mijn eerdere inval-cardioloog, kom, ik bel even naar de poli of ik even langs kan lopen. Kan-ie er even naar kijken. Zo gezegd, zo gedaan.
Nou, de secretaresse liet telefonisch gelijk weten dat van een afspraak tussendoor geen sprake kon zijn. De inval-cardioloog viel niet meer in en was nog niet vervangen en verder waren er heel wat cardiologen of met studieverlof of anderszins afwezig. Dus er was weinig deskundig volk om een afspraak tussendoor mee te maken.
Gelukkig was er wel de mogelijkheid om even een ECG "filmpje" te laten maken dat dan door een nog nader te bepalen grootheid zou worden bekeken.
Dat doe je dan dus maar.
De grootheid bleek mijn eigen begin cardiologe te zijn. Heb ik niet gezien maar zij volgens de secretaresse wel mijn filmpje. Volgens haar was er niks ernstigs mis op de ECG. Tegelijk leek het haar wel goed om even wat standaarddingetjes te laten checken. Op de spoedeisende hulp. Nou ja..!
Ach, je bent er toch dus loop je met een vriendelijke verpleegster (nee, alleen door het ziekenhuis lopen mag nu opeens niet meer, je bent weer een beetje patiënt) naar de SEH. Daar barst het circus natuurlijk gelijk los met monitordraadjes, infuus zettende dames (voor de zekerheid), bloedmonsters en een longfoto. En heel lang wachten totdat de uitslag er is.
Nou, de uitslag zegt alleen dat er toch geen vocht achter de longen zit (wat de vriendelijke arts-assistent wel dacht te horen). dat er geen sprake is van fibrilleren maar dat er inderdaad wel een soort extra slagje in het hartritme zit, zo tussen het gewone ritme door. Maar dat dat zo weinig is dat ze er niks aan gaan doen. Net zo min als aan de medicatie.
Dus weer lekker gerustgesteld naar huis. Met het extra slagje, dat wel.
Ach het slijt vast wel.

Dankbaar

Zo'n jubileum doet je terugkijken.
Gek eigenlijk: voor het eerst heb ik de filmpjes die ik op mijn eigen blog heb gezet (tabje videos) eens goed bekeken. Daar had ik tot nut toe geen behoefte aan, niet vooraf en niet direct achteraf.
Nu realiseer ik me pas (?weer opnieuw?) wat ik eigenlijk heb meegemaakt. En hoe afhankelijk ik ben geweest van de soepele vingers van diegenen die me onder het mes namen.
Vreemd gevoel geeft me dat.
En ook een dankbaar gevoel.
Om in deze tijd te leven in dit land.
En dus te kunnen beschikken over zulke specialisten.

Jubileum

Ik realiseer me vandaag dat het precies een half jaar geleden is dat ik onder het mes ging voor mijn wedergeboorte: op 9 maart 2011 was mijn hoogst-eigen keurslager vijf uur mini-invasief aan het priegelen. Om de flappers van mijn mitralis-klep weg te knippen en enkele parachute-draadjes weer te bevestigen.
Nu, een half jaar later ben ik best tevreden.
Normaal gesproken heb ik geen klachten. Het enige moment dat ik wat voel is wanneer ik, na een hele dag rechtop te hebben gezeten en gelopen, horizontaal ga voor de nacht. Dan wil ik nog wel eens een extra rommeltje of prutteltje voelen. Maar daar is prima mee te leven.
OK, je weet nooit wat er nog gaat komen en de halfjaarlijkse APK is eind van het jaar aan de orde. Maar voorlopig ben ik best blij met dit jubileum.

Voorbij

De vakantie is weer voorbij en ikzelf weer veilig in de buurt van de hart-hulp. Niet dat ik die nodig heb, maar toch wel een rustig gevoel.
Tijdens de vakantie ging alles heel soepel met het zelf prikken, doorgeven via internet, en dan via e-mail de voorgeschreven dosering ontvangen. Dosering was redelijk stabiel.
Zo zie je maar, moderne tijd en zelfwerkzaamheidn maken het leven een stuk gemakkelijker.
Ook met een gerepareerde mitralisklep.

Krachtig

De vakantie ontwikkelt zich, tussen de buien door, als altijd.
Bij ons (buitenlandse) vakantiehuis is altijd veel te doen, ook op het enorme terrein.
Dat vraagt wat een krachtiger aanpak dan in ons eigen postzegeltuintje: nodig zijn een heuse motormaaibalkmaaier voor het echt hoge gras al dan niet met wilde jonge struikjes, een motorzitmaaier voor als er weer gewoon gereden kan worden en het gras maar 20 cm is, en een motorzeis voor de hoekjes en de onbereikbare plaatsen die toch gemaaid moeten worden.
En voor dat alles heb je natuurlijk een stevige constitutie nodig: de balkmaaier en zeis bedien ik zelf. De zitmaaier wil mijn zoon natuurlijk bedienen.
Nou, ook mijn motor houdt zich kranig en klopt regelmatig en krachtig.
De prutteltjes af en toe wil ik niet over klagen.
Houwen zo.

Storing

Een klein storinkje op het vakantieadres: internet laat het afweten. En dan stort het zelfmeetkaartenhuis in elkaar. Immers, hoe moet ik nu mijn eigen meetwaarde laten omzetten in een dosering?
Gelukkig is er ook nog de gewone telefoon met een vriendelijke trombosedame aan de andere kant van de lijn. Die kan ook volledig analoog, met de pen dus, mijn (normale) inr waarde opnemen. En daarmee, later vandaag, de monnetjes-lijst voor de komende week laten berekenen.
Probleem is alleen: hoe kom ik aan die lijst, die immers op internet wordt klaargezet? Zo zonder internet? Ook dan is er die vriendelijke telefoondame, wordt me verzekerd.
Maar ik laat me niet kisten en ga aan de gang met de internetaansluiting. Stekker eruit en er weer in. Modem uit en dan weer aan. Knopjes extra ingedrukt. Gepeuter aan de settings. Uiteindelijk als laatste redmiddel helemaal opnieuw installeren. En dan werkt-ie weer, internet. Gelukkig maar.
De nieuwe doseringslijst is nu weer gewoon bereikbaar en afdrukbaar dankzij de meegenomen printer. De lijst blijkt gelijk aan die van de laatste week. Geen verstoring van het patroon dus. Gewoon lekker rustig op vakantie blijven. Contact verzekerd.

Routine

Een kwestie van routine, vrijdags even een prikje, een druppeltje, aflezen, inloggen, waarde doorgeven en 's middags de nieuwe inneemlijst van internet plukken. Moderne tijden, nietwaar. En dan is een zelfprikker van de Trombosedienst goed af zo lang hij/zij maar zijn eigen martelwerktuigje plus internet tot zijn/haar beschikking heeft.
Volgende week breekt de vakantie aan. Dan nemen wij de Coagucheck mee naar het buitenlandse vakantieadres alwaar ook een internetaansluiting wacht voor ruggenspraak met de Trombosedienst thuis. Gewoon volgens de routine. Moderne tijden, nietwaar.

Geslaagd

Ik ben geslaagd. Voor het examen mezelf-prikken-en-dan-inr-bepalen.

Stelde niet veel voor: ten kantore van de Trombosedienst moest ik mezelf twee keer prikken en zelf inr bepalen met de Coaguchek. Daar kwamen normale waarden uit. Blijkbaar is de dubbele dosis rolletjes inmiddels uit mijn bloed, de nieuwe dosis monnetjes ingedaald en de dunheid weer zoals gewenst.

De zelfmeetwaarden van vorige week bleken te kloppen met de toen ook klassiek bepaalde inr waarden van de Trombosedienst. Daarmee is bevestigd dat het Coagucheck apparaatje mijn bloed kan verdragen. En dus dat ik voor hem en hij voor mij geschikt is.

Restte nog het overleggen van wat papieren om te bewijzen dat ik en mijn verzekering echt bestaan. Plus het zetten van een handtekening dat ik verantwoordelijkheid neem voor mijn inr-bepalingen. Klaar.

Nu netjes elke week via de pc mijn zelfmeetwaarde indienen bij de Trombosedienst, waarna deze de dosering berekent en via e-mail weer aan mij doorgeeft. De techniek staat voor niets. Geheel onafhankelijk van witjassen de vakantie periode in.

Ik hoef pas in september weer aan te wippen om te bewijzen dat ik nog steeds besta en dat wij (het apparaat en ik) het ook nog immer goed met elkaar vinden. Echt vakantie dus.

Overgang

Ik ben in de overgang.

Van de (acenocouma)rolletjes naar de (fenprocou)monnetjes.

En dat gaat niet zo maar, oh neen!!!

Natuurlijk werd de Trombosedienst verwittigd. Deze ging aan het rekenen en kwam tot de conclusie dat ik tijdens de drie dagen overgang de eerste dag mijn volle dosis van 5 rolletjes moest nemen PLUS 3 nieuwe monnetjes, de tweede dag 5 plus 2 en de derde dag 5 plus 1. Daarna gewoon alleen 1 à 1 1/2 monnentje en de rolletjes niet meer aanraken.

Is dat tijdens de overgang niet wat veel mevrouw, de oude vijf plus 3 nieuwe? Nee patiënt, want we hebben het berekend.

?!?

Nou ja, ze zullen het wel weten. De werkwijze van beide bloedverdunners is verschillend dus zal die dubbele dosering wel nodig zijn. Al blijf ik het veel vinden.

Soms heeft een patiënt toch gelijk: gister al vond ik twee rare blauwe plekjes op m'n arm. Onderhuidse bloeduitstortinkjes? Mag niet voorkomen, bekende bijwerking van te dun bloed.

Dus vanmorgen maar eens mijn zelf-prik-met-inr-meting gedaan. Had ik toch nodig voor mijn zelfprik-examen van komende dinsdag. En wat zegt-ie: inr = 5.4!!! Terwijl het doel ligt tussen 2.0 en 2.5. Dus toch echt te dun, dat bloed van mij. Dames van de Trombosedienst!

Nou ja, ze zeggen dat de overgang overgaat en dat dan alles weer stabiel is. Morgen doe ik weer een zelfmeting. We zullen zien.

Ti-nee

Nee, het was geen ti-ja.
De neuroloog zat er vandaag ontspannen bij, terwijl hij op zijn beeldscherm mijn hersenen in plakjes langs liet rollen.
Zowel de MRI als de duplex metingen hadden uitsluitend gezonde structuren in hoofd respectievelijk hals laten zien. Geen enkele aanwijzing voor een bloedklontje ergens waar het niet hoort.
De beste verklaring van de drie duizeligheden plus het af en toe wolkig hoofd is volgens hem de lage bloeddruk. Hij legde het als volgt uit. Als je je druk maakt wordt de daardoor veroorzaakte stijging van de bloeddruk door de sotalolletjes afgedempt. Maar als je direct daarna weer tot rust komt duikt de bloeddruk gemakkelijk iets te snel naar beneden. Duizeligheid kan gevolg zijn.
Nou ja, fijn om te weten.
Geen tia gehad.
Wow.

Prik-check

Vandaag een bijzondere dag: ik heb geleerd om mezelf te pijnigen om medische redenen.
Samen met drie cursusgenoten de eerste van twee lessen bij de Trombosedienst gehad over het zelf, thuis, met een klein apparaatje, bepalen van de stollingswaarde (inr) van je bloed.
Allerlei paperassen moesten getekend, het kastje in een mooi hoesje in ontvangst genomen plus de prikpennen en reactiestaafjes. Eigenlijk best goed, dat je zo'n systeem mee kunt krijgen ("de verzekering vergoedt alles"). Ben je een stuk onafhankelijker bij het testen en tijdens de vakanties hoef je niet op zoek naar een buitenlands prikcentrum.
Wel moet je alles wat je zelf thuis meet netjes via internet invoeren in de computer van de Trombosedienst. Kunnen ze meekijken of je geen onzin meet. En ze blijven (voorlopig) voor me uitrekenen wat de dosering voor de komende periode moet zijn. Wel zo veilig.
Voor mij extra complex omdat ik van de acenocoumarolletjes over ga naar een ander spulletje: fenprocoumon. Zit nog steeds coumon in. Alleen hoef ik nu minder pilletjes per dag. De rolletjes waren de laatste tijd wel erg talrijk, 4 à 5 pilletjes per dag! En de nieuwe monnetjes hoeven maar 1 à 1.5 pilletjes per dag.
Volgende week zelfmeet examen. In de tussentijd moet ik me 3x goed geprikt hebben. Dus met een goede test en juiste cijfers zonder foutmelding. Zal m'n best doen.

Bibbers

Ik ben er inmiddels gelukkig vanaf (afkloppen!!!!) maar ook ik heb mijn portie boezemfibrilleren gehad. Hier de inleiding van een interessante site over dit onderwerp:

bron: http://www.boezemfibrilleren.nl/

Bij boezemfibrilleren is er sprake van onregelmatige samentrekking van de boezems van het hart. Dat voelt u als het sneller en onrustiger kloppen van uw hart, als zogenaamde hartkloppingen. Boezemfibrilleren kan er voor zorgen dat u zich eerder vermoeid voelt en kan u daarom beperken in uw activiteiten. Ook is er een verhoogd risico op het krijgen van een beroerte.

De meeste mensen schrikken enorm als ze van hun arts horen dat de klachten die ze ervaren te wijten zijn aan boezemfibrilleren. Immers, een hartaandoening kan levensbedreigend zijn. Ook het verhoogde risico op een beroerte, dat boezemfibrilleren met zich meebrengt, jaagt patiënten en de mensen in hun omgeving, schrik aan. In het begin vinden patiënten het moeilijk om daar mee om te gaan. Na verloop van tijd blijkt echter dat er met ondersteuning van de behandelend arts en de juiste medicijnen heel goed te leven is met boezemfibrilleren.

Door zich niet te laten leiden door de eerste angstgevoelens, goed te luisteren naar het eigen lichaam, trouw medicatiegebruik, te blijven bewegen en te praten over de aandoening geeft de patiënt boezemfibrilleren mettertijd een plek in zijn of haar bestaan.

Patiënten zeggen daarover:

• - “Het overkomt je, maar je moet gewoon verder gaan”
• - “Gewoon dingen gaan doen die je leuk vindt”
• - “Het gebruik van antistollingsmiddelen stelt me gerust”
• - “Je merkt dat je meer aan kan dan je denkt”

Half jaar

De cardiologe had niks bijzonders kunnen vinden in de echo en weinig in de holtermeting.
Alles pompt en kleppert dat het een lieve lust is. Met hetzelfde mini-lekje van direct na de operatie. Heeft grootste deel van Nederland.
OK, het daagse holter-monitorkastje had af en toe iets gepruttel waargenomen op momenten dat ik in mijn verslag enige onrust in de boezem optekende. Maar da's normaal na zo'n operatie en zal best nog even voortgaan.
Ja, u moet niet denken dat u zo snel van de controle en de pillen af bent. Zeker nog een jaartje. En als u zoveel rolletjes moet slikken (op voorschrift van de Trombosedienst die de dosering berekent) dan kun u beter monnetjes gaan slikken. Daar hebt u er minder van nodig. Hier een recept. En komt u over een half jaartje maar weer eens terug voor controle.
Hè, al die vragen. Nee, u bent veel te goed voor professionele begeleiding bij het sporten. Da's voor u maar luxe. Daar komen uitsluitend èchte hartpatiënten met èchte klachten. Gewoon naar de sportschool om te trainen.
Ja maar dokter, ik hou niet van sportscholen.
Hup patiënt, ik heb meer te doen.
Dag dokter, tot over een half jaar....

MRI-geweld

Ben er nog niet helemaal uit waar je het het beste mee kunt vergelijken, de herrie die een MRI machine maakt bij het scannen.
Ik moest vanmorgen, toen ik een scan mocht genieten, toch regelmatig denken aan een stevige disco-dreun maar die werd steeds weer veranderd. Een drilboor kwam langs die werd uitgeprobeerd op verschillende soorten bestrating. En op een gegeven moment leek het wel of ik in een van de meer gewelddadige computergames van mijn zoontje was terecht gekomen. Zoveel gedreun, geratel, geklop enzovoort. Zou elk ander soort geluid te maken hebben met een ander soort meting? Dan waren er wel erg veel verschillende metingen.
Men was zo vriendelijk geweest om mij, voordat ik in de tunnel werd geschoven, een koptelefoon op te zetten. Maar de beloofde muziek ging uit toen de machine aan ging! Verkeerde schakeling of regiefoutje? In ieder geval kon ik ruim 10 minuten ongestoord door muziek genieten van boven geschetste ritmes.
En van het uitzicht. Want boven mijn ogen was een spiegeltje gemonteerd waardoor ik om een hoekje kon kijken naar een kalender aan de muur buiten de buis. Helpt inderdaad goed tegen het claustrofobische gevoel. Want klein blijft die tunnel wel.

MP-veel

Vanmorgen mijn holtermeetkastje weer teruggebracht. Lijkt eigenlijk meer op een moderne mp-veel speler! Heel wat anders dan het aftandse kastje-in-het-washandje van januari in het ziekenhuis. Moest ook een lijstje bijhouden met "klachten". Nou is dat wat zwaar voor het lichte gevoel in m'n hoofd en de enkele pruttel in m'n borst. Maar goed, je wilt volledig zijn. Het is toch zaak om uit te sluiten dat mijn af en toe wolkenhoofd iets te maken heeft met de gerepareerde pomp. Dus ik heb de nodige gevoelige details opgeschreven. Het papiertje was eigenlijk net wat te klein. Uitslag volgende week.

Compliment

Vandaag weer eens naar het eigen ziekenhuis, voor een echo en een holtermeet-kastje.
Ik mis bij de echo dan toch het grote ziekenhuis waar je door middel van een spiegel kunt meekijken naar het scherm, de echomeetzuster gezellig babbelt over wat ze ziet en je ook een soort voorlopige conclusie meekrijgt.
Nou ja, ik dan. Dat kan natuurlijk ook te maken hebben met dat alles er daar goed uitzag. Als er iets niet klopt zal men ook daar vast niet zo spraakzaam zijn en de babbel aan de specialist overlaten. Laten we maar aannemen dat de zwijgzaamheid van de meetzuster vandaag gewoon standaard is voor mijn eigen kleinere ziekenhuis. En niks te maken heeft met wat ze zag.
Ook nog een compliment gekregen. Of eigenlijk: mijn eigen cardiochirurg kreeg een compliment van de broeder die het holterkastje opplakte en omhing. Dat het zo keurig was gemaakt en dat je zo'n soort (minimaal invasieve) ingreep niet zo vaak zag.
En ik maar denken dat het standaard is. Blijkbaar zijn de meeste lotgenoten na hun operatie toch echt voorzien van zo'n grote ritssluiting midvoor. Wat een geluk voor mij.
Dank, keurslager!

Tussenstand

Mijn trombose kaartje van vandaag vertoonde eindelijk eens een bijna normale meting: 1.9 tegenover een gewenste waarde van tussen 2.0 en 2.5. Dus nog steeds niet perfect, maar wel beter dan eerst. De dosering lijkt me ook wat verhoogd. Dus zou er echt een mens aan gerekend hebben?! Hopelijk wel, want als het om risico's van de hersenen gaat ben ik niet tolerant. O zo!

Duplex

Druk vandaag: na de Tromboseprik gelijk door naar het eigen ziekenhuis voor een Duplex. Nee, dat is niet aleen een soort woning maar ook een soort geluidsmeting, in mijn geval aan de vaten in mijn hals. Aan beide zijden. Terwijl ze rechts bezig waren kon ik op de monitor links van mij meekijken. Zag er ongeveer zo uit als hiernaast.
Bleek een heel gedoe daar. Allerlei vaten en aftakkingen passeerden de revue. Plus allerlei wervels, want daaruit moest men afleiden waar men eigenlijk aan het meten was. Ja "men" in meervoud. Want er waren twee meetzusters: een voor de knoppen en een voor de meetkop. Dat is bij de hart-echo, die toch dezelfde principes kent, niet nodig. Is een Duplex moeilijker of vermoeiender dan een hart-echo? Of zitten ze op deze afdeling ruimer in het personeel?
Zo spraakzaam en informatief als mijn favoriete hartechozuster in het grote ziekenhuis was men hier helaas niet. Aan het eind kon er met moeite af dat ik me niet ongerust moest maken. Wat moet je daar nu mee? Nou ja, over drie weken de uitslag, gelijk met die van de MRI-scan van de hersenen die ik volgende week mag genieten.
Goh, kom je voor een mitralisklep-plastiek, zitten ze inmiddels al in je hersenen te meten. Wanneer volgt de groteteenanalyse?

Doseren

Aardige mensen hoor, bij de Trombosedienst. Maar of de interne communicatie nu zo goed verloopt? Of de kwaliteitszorg?! Want mijn bezoek aan de neurloog en zijn suggestie van tia-tje heeft me toch weer eens naar de trombose-weekkaarten laten kijken. Wie wat bewaart heeft wat, niet dan?! En daar werd ik niet vrolijk van.
Als leek lijkt me een gemeten inr van normaal tussen de 1.3 en de 1.8, met meestal rond de 1.5, niet te corresponderen met een gewenst inr van 2.0 tot 2.5. Tot nu toe had ik niks achter de chronisch te lage meetwaarden van mijn bloed gezocht. Je neemt immers als niet deskundige aan dat de trombosedienst dat ook ziet en daar bij zijn inname-advies voor de rolletjes rekening mee houdt. Na de neuroloog neem ik dat niet meer aan, maar denk ik zelf actief mee! Nooit meer tia-tjes, graag!
Dus vanmorgen bij het prikken stevig aandacht gevraagd voor mijn chronisch te lage waarden. Plus het mogelijke tia-tje gemeld. En gevraagd dat men eea eens goed zou bestuderen en (her)berekenen. En dat ik eigenlijk een structureel verhoogde dosering verwacht. Ja, ze zouden het bekijken.
Inderdaad kwam er vanmiddag een telefoontje: vandaag mag ik wel 7 rolletjes! Mjammie!
Maar is dat ook structureel, die verhoging? Mogelijk tia-tje, weetuwel? Nou dat wist de mij bellende trombose dame niet. Maar ze zou het aan de arts gaan voorleggen. Nu pas de arts inschakelen???! Dat had ik vanmorgen al verwacht. Maar goed, beter laat dan nooit. De Trombosedienst heeft inmiddels mijn volledige aandacht.

Zenuwen

Draaierigheid is een normale bijwerking van mijn lolletjes. Maar zooo draaierig als mijn laatste keer is een beetje veel. Dus wil mijn geliefde huisarts uitsluiten dat er een niet helemaal goed doorbloed stukje hersenen stiekem meespeelt bij die duizeligheid. Vandaar de nieuwe tak van sport in mijn zorg-arsenaal: de neurologie.
Bij zo'n eerste consult krijg je natuurlijk niet gelijk de top himself te spreken. Je moet je behelpen met een arts-assistent. Die dan volgens het boekje een hele lijst vragen en een hele reeks testjes op je loslaat. De antwoorden respectievelijk de resultaten geven vooralsnog aan dat er waarschijnlijk niks mis is met mijn zenuwbanen. En dat die duizeligheid misschien komt van toch een klein stolseltje dat gedurende een heel kort poosje een klein bloedvaatje in de hersenen een klein beetje afsloot. Een tia-tje dus.
Ja, hallo dokter, ik ben toch bij de trombosedienst om dat nu juist niet een klein beetje maar helemaal te voorkomen?!?? Potver3. Daar horen ze meer van.
Goed idee patiënt, maar als neuroloog-in-opleiding wil ik natuurlijk wel graag de omzet opvoeren met behulp van wat testjes. Dus graag een duplo en een MRI-scan. En dan een uitslagconsult bij de neuro-baas zelf. Vast hoger tarief.
Da's nou bijna altijd zo: je gaat bij een dokter weg met meer te doen dan voordat je bij hem kwam. Zijn we gelijk weer de maand juni onder de onderzoeks-pannen. Zucht.

Huisarts

Wie A denkt moet B doen. Dus ben ik gisteren toch maar even bij mijn huisarts langs gegaan met m'n mistgevoel. En die neemt geen risico. Na wat checks die niet fout waren adviseerde ze me om toch bij de cardioloog aan te wippen voor een controle ECG-tje. Plus bij de neuroloog om eventuele neuro-oorzaken van mijn af-en-toe-licht-in-het-hoofd gevoel uit te sluiten.
Tja, als je huisarts zelf de specialisten belt kunnen allebei de bezoeken opeens binnen een paar werkdagen. Het amice-effect zullen we maar denken. Dus vanmorgen het ECG en aanstaande maandag de neuroloog.
Het ECG-tje was zo gemaakt. En binnen een half uur, tussen zijn gewone afspraken door, door de cardioloog bekeken. Helaas had hij geen tijd voor een gesprekje dus de assistente vertelde me dat hij een nieuwe echo plus een dagje ECG-kastje dragen wil. Hup, nieuwe afspraken voor een volgende meetronde. Tja, meten is weten, nietwaar?!
Reden om eens te kijken naar het wat en hoe van ECG- en echocardiogram metingen. Best ingewikkeld. Zaak om eens rustig door te lezen. Daarom heb ik wat belangrijke links bewaard op een nieuwe blog-bladzijde over meten rond hartproblemen. Misschien ook interessant voor u?

Mistig

Het blijft wat mistig zo achter mijn ogen. Een lichte mist van duizel die niet doorzet maar toch ook niet verhelderend werkt. Ik kan alles doen, maar doe dat toch eigenlijk liever met een heldere blik. De (acenocouma)rolletjes zijn na de verlate post-vakantietest flink opgedoseerd. Goh, dat lijf van mij lijkt niet meer van rolletjes te houden en de dosering af te breken. Misschien een ander merk proberen?
Als het zo blijft moet ik toch maar eens langs mijn huisarts. Al was het maar om te laten controleren of die lichte mist samenvalt met een lage bloeddruk en/of met een rare suikerspiegel. Want dat kan volgens de bijsluiters ook nog van de (sota)lolletjes komen.
Gat, ik wil van die pillen af. Mijn pomp werkt prima!

Aardbeving

Toch iets teveel inspanning verricht rond de terugkeer van vakantie? Of is het de luchtdruk die in Nederland wat steviger is dan op ons hoger gelegen vakantieadres en niet gelijk helemaal spoort met mijn eigen bloeddruk?
Hoe dan ook, vanmiddag werd ik (onaangenaam) verrast door een plotselinge duizeling. Gelukkig zat ik stevig aan m'n bureau dus kon me goed vasthouden. Gek, alle helderheid in mijn hoofd bleef gewoon aanwezig maar de aarde om me heen bewoog flink. Van de familie begreep ik dat er niet echt een aardbeving was dus moet het wel aan mij gelegen hebben.
Tja, de bijsluiter van de (sota)lolletjes stelt het duidelijk: vaak komt duizeligheid als bijwerking voor. Tot nu toe was dat bij mij nog maar twee keer eerder. Kort na de operatie. En dus (zeiden toen de deskundigen) toe te schrijven aan nawerking van de pittige verdoving tijdens die operatie. Maar de operatie is inmiddels twee maanden geleden. Dus daar kan het redelijkerwijs niet meer van komen. Dus toch het lolletjes verhaal? Maar waarom dan opeens nu wel? De dosering is niet veranderd de laatste weken.
Eerst maar even afwachten. Mijn pomp doet het immers prima. Alleen bij het naar bed gaan protesteert hij even wat tegen de plotselinge horizontale positie. Maar da's zo over en ik slaap daarna prima, zonder inwendige disco's of slagwerk-conservatoria. En zo hoort het toch ook?!

Alleen

De vakantie had wat verlenging nodig in verband met alles wat nog binnen gedaan moest worden. Tja, het effect van te zomers weer tijdens een vakantie: buiten krijgt meer aandacht dan binnen. De luxe van verlenging zat er voor de familie niet in, dus dat werd alleen nablijven.
Een nieuwe uitdaging: met een net gerepareerd hart alleen in het buitenland. En ook alleen de 800 km lange terugreis te bereizen en besturen. Uitdagend voor de gemoedsrust.
Maar die werd gelukkig niet op de proef gesteld: alles klopte en pompte gewoon door. Geen behoefte aan check-up bij lokale arts of idem trombosedienst. Wat dat laatste betreft: mijn rolletjes-vakantiedoseerlijstje liep een weekje minder ver dan vanwege de verlenging nodig. Dus de laatste week improviseerde ik de dosering maar op basis van de wel beschikbare info. Met als uitgangspunt de hypothese dat die lijst vast wel op zeker zou spelen: eerder iets teveel dan iets te weinig rolletjes. Toch eens uitzoeken hoe dat zit met het zelf meten. Maar hopelijk duurt het pillen moeten slikken nu nog maar zo kort dat dat eigenlijk geen zin meer heeft. Het gaat eigenlijk te goed met me.
Je zou bijna gaan denken dat het lek gedicht en dus het probleem overwonnen is. Nu alleen de cardioloog nog daarvan overtuigen.

Verblijf

Het weer werkt mee dus de vakantie ontwikkelt zich zoals het moet: zonovergoten. Ons vaste vakantieadres heeft in feite alles wat je maar wilt. Ruimte, rust, frisse lucht, een paar gezellige buur-vrienden om te bezoeken èn voldoende mogelijkheden voor uitstapjes. Waar we dan ook volop van genieten.
Vervelen is er niet bij: na elk bezoek willen we het vakantiehuis mooier achterlaten dan het was toen we kwamen. Dat betekent: klussen. Dit keer vraagt de grote tuin heel wat aandacht: na een zeer lange droogte zorgde een regenperiode voor een groeispurt. Met als gevolg dat het gras hier en daar tot kniehoogte staat. Op verschillende plaatsen te hoog voor zelfs onze sterke tractormaaier. Dus de ultieme harttest: met de zware balkmaaier plus de motorzeis het te weelderige groen te lijf terwijl de warme zon schitterend toekijkt! Mijn hart geeft geen krimp en klopt stevig door. Net als vroeger. Inderdaad, een officiële hartrevalidatie lijkt niet echt nodig, ik doe het zelf wel! Ik zou bijna vergeten dat ik (nu alweer 2 maanden geleden!) geopereerd ben. Wat heb ik toch een geluk. Hopen dat het zo blijft!
Alleen het spiegelbeeld in de badkamer plus de 's morgens en 's avonds in te nemen lolletjes en/of rolletjes herinneren me aan mijn mitralis-avontuur. En de nachtpruttel die me zachtjes meedeelt dat 2 glaasjes wijn echt genoeg is. Tja, vakantie hè!

Aankomst

Het ging allemaal goed. De weg was bekend, het verkeer beperkt, het weer prima en de hartslag regelmatig. Voor zover ik dat boven de brom van de nijvere dieselmotor uit kon horen en voelen. De aankomst is als vanouds: het bekende vakantiehuis staat er nog blakend bij. Het gras in de tuin ook: tot kniehoogte. Ook de jonge boompjes en struikjes lopen flink uit. Groeizaam klimaat hier in ons vakantieland. Heerlijk.
Veel klussen en dingen om te doen zijn er ook nog. Da's minder. Alhoewel, onze klussenman heeft ondertussen flinke vorderingen gemaakt met het grove werk. En dat geeft de burger moed en het hart rust. Tijd voor lekker vakantie met een enkele maar wel belangrijke klus. Goed voor de huisopknap plus de conditie. Niet denken aan thuis en nog minder aan het eigen ziekenhuis daar. Gewoon vertrouwen op een goede hartfunktie.

Reis

En dan is het eindelijk zover: de eerste echte autoreis. En nog niet zo'n kleintje ook: 800 km naar ons vakantieadres. De heren specialisten verzekerden me dat ik gewoon mag autorijden. Dat heb ik de afgelopen weken dan ook al weer gedaan. Maar dat waren ritjes in de directe omgeving met een snelheid die de 70 km per uur niet overschreed. En met het vertrouwde ziekenhuis op een kwartiertje afstand. Dat gaf toch een gerust gevoel.
OK, mijn hart is na de mitralis reparatie van 9 maart alleen maar regelmatiger aan het kloppen met heel af en toe een hangplofje. En momenten van licht in het hoofd zijn er de laatste weken ook niet meer. Maar toch. Ruim 800 km lang rijden met een snelheid van 120-130 en dan ook nog anderhalve week uit de buurt van het eigen ziekenhuis. Da's best eng.
Hé, kom op zeg! Revalideren voor mijn lijf vonden cardioloog en chirurg overbodig: ik revalideerde mezelf al goed genoeg vond men. Door mijn in lengte toenemende wandelingen met de hond. Nou, dan zal revalideren van het hoofd ook niet nodig moeten zijn. Ik weet uit de boekjes dat het weer leren vertrouwen op hart en lijf een belangrijk onderdeel van de hartrevalidatie kan zijn. Nou ja, vertrouwen krijgen kun je alleen zelf doen. Dus vooruit met de geit. Die 800 km waren voor de crisis ook geen probleem. Moet dus nu na de reparatie ook geen probleem zijn.
Slik.....

Oefening

Altijd fijn om een doel te hebben als je veel wilt lopen. En omdat mijn auto voor de APK check naar de garage moest, dacht ik: dat doen we te voet. Immers, het is maar vijf minuten met de auto en een kwartiertje met de fiets. Moet te doen zijn. Dus de auto weggebracht en lopend terug.
Het was erg warm weer. En de hond, die natuurlijk mee mocht, had steeds heel veel te ruiken waardoor doorlopen er niet echt inzat. En dan is drie kwartier best wel lang! Maar ik deed het met plezier want het oefent de klopper weer, niet waar?!

Afscheid

Het was een gelukkig weerzien, daar in het grote ziekenhuis.
Allereerst met de echo-dame. Kan het zijn dat er meer zijn die erg op elkaar lijken? In ieder geval een ontvangst als twee maal eerder: op tijd en vriendelijk. Ik mocht me weer neervlijen op de wat harde bank met de spiegel aan de muur waarop ik alle beelden mooi kon meekijken. Gespiegeld, dat wel natuurlijk. Maar zo'n echo is toch al voor de beter ingevoerden: volgens mij zit links daar rechts en boven onder. En het mist ook altijd daarbinnen.
Maar de echo-dame bleek van dat alles geen last te hebben. Enthousiast liep ze alle meetpunten na, mij zacht tot hard prikkend met de echo-kop. Onderwijl vriendelijk wijzend op alle bijzondere aspecten van mijn innerlijk. De nieuwe steunring rond de mitralisklep, het ietsiepietsie lekkage dat diezelfde klep nog liet zien ("niks bijzonders hoor, heeft iedereen") , de vlekkeloze werking van de andere kleppen en de krachtige stuwing in de verschillende slagaders. Geheel opgetogen stapte ik van de bank en weer naar de wachtkamer.
Zo'n 10 minuten te vroeg kwam de chirurg zelf mij ophalen. Stevige hand, klap op de schouder. In hetzelfde rommelige kantoortje van zo'n 2 maanden geleden roemde hij zijn eigen werk. Van binnen zag alles er prima uit en het werkte volgens plan. En ook de littekens waren volgens hem goed gelukt. Ja, wie zal dat tegen willen spreken?! Het blijft een snee, maar met 15 cm zeer bescheiden en onder de rechterborst ook niet echt opvallend. Wat hem betrof was de kous af en hoefde hij mij niet meer lastig te vallen. Wel voorlopig onder controle blijven van de cardioloog en pilletjes blijven slikken. Totdat het hart langere tijd had bewezen niet meer uit de band te willen springen. En nee, af en toe een hangplofje is geen hartritmestoornis, laat staan fibrilleren.
Een maandje of twee is wel voldoende voor de duur-test. Dan graag in overleg met de cardioloog de aceno-etc-rolletjes en lolletjes afbouwen. Want die hebben best wel bijwerkingen. Graag dokter. Nog revalidatie nodig? Welnee, gewoon blijven doen wat je doet: veel lopen. En zwemmen is ook goed. Maar daar hou ik niet zo van dokter...
En met een stevige handdruk namen we afscheid. Hopelijk voorgoed.

120/60

Prachtig vond vanmorgen de cardioloog van het eigen ziekenhuis mijn bloeddruk: 120 over 60. En hij was ook zeer te spreken over het mooi regelmatige sinusoïdale ECG hartfilmpje.
Bijna zes weken na mij mitralis-klep reparatie ziet alles er goed uit. Maar: garanties zijn er voorlopig niet. De hartboezem is door de jarenlange lekkage van de mitralis-klep wat vergroot en je weet niet zeker of die weer krimpt. En dus het nog steeds bestaande risico op hartritmestoornis afneemt. Dus de (sota)lolletjes en (acenocouma)rolletjes moet u voorlopig blijven doorslikken. Het hart moet zich op de lange termijn bewijzen, nietwaar. En zo lang u lollige en rollige pillen slikt moet ook de trombose-dienst blijven controleren. Desnoods om de paar weken. Zeker is zeker. U kunt eens vragen naar de zelfcontrole-mogelijkheid. Scheelt een hoop gerij van u of de T-dienst. Ja, rijden mag weer hoor, met fiets èn auto.
Volgende week hebt u in het grote ziekenhuis een echo-controle voorafgaand aan het gesprek met de cardio-chirurg? Dan is hier een echo niet nodig. Wij krijgen vast zijn testuitslag. Kom hier over drie maandjes maar terug voor controle. En revalidatie? Zo te horen aan wat u allemaal al probeert en doet, revalideert u zichzelf. Dus revalidatie is ook niet nodig...
Te mooi om waar te zijn? Misschien, maar wat wil je als patiënt nog meer dan snel ex-patiënt worden? Je zou je bijna schuldig voelen als je de veel ernstiger verhalen van hartgenoten leest. Bijna. Ik hou het voorlopig op meeleven. En tevreden zijn met mijn eigen 120/60.

Fiets

Hij staat al bijna twee maanden smachtend te kijken, mijn fiets.
Sinds medio februari volgens mij de bruggen steeds hoger en de winden steeds harder werden was hij niet meer het schuurtje uit geweest. Geen puf. Ik dan. Maar nu begon het steeds meer te kriebelen. Bij mij en bij mijn fiets.
De klep is gerepareerd, de zon wordt steeds warmer, de wind steeds lente-achtiger en mijn loop-conditie steeds beter. Dan ga je stiekem denken: zou ik ook al weer kunnen fietsen? Stiekem, want volgens de officiële organen moet eerst de cardioloog zeggen dat ik weer kan en mag. En dat doet-ie volgens die zelfde officiële organen niet voor de 6-weken controle. En die is pas over dik een week. Maar ja, het kriebelt hè.
Als je dan ook nog naar het priklab van het ziekenhuis moet (want die komen niet aan huis zoals de mobiele trombosedienst-dames), de zon schijnt, de wind zacht is plus de route maar één hol kent (een flinke, dat wel), dan kriebelt het nog erger. En denk je: laat ik de verzekering eens ter wille zijn want weer een taxi is toch wat al te gek. Dus ik heb de fiets gepakt. Verder zeg ik niks, want misschien leest de verzekering mee. En van hem mag ik nog niet fietsen.
We vonden het allebei heerlijk, ik en de fiets. En mijn hart gaf ook geen krimp: dat klopte lustig en rustig door zonder tussenklappen en zo.
Heerlijk toch, de fiets pakken.

VIERen

VIER weken zijn inmiddels verstreken na mijn mitralisklep-reparatie. Tijd om te VIERen? Eigenlijk best wel.
Het was immers al snel duidelijk dat de operatie waarschijnlijk (altijd die slag om de arm...) succesvol en ikzelf sterk genoeg was om naar huis te mogen. OK, het werd de vijfde dag en niet de vierde. Maar dat was vast omdat die vierde dag een zondag was en men dan geen uitcheck-testjes zoals longfoto en echo doet op gewone, niet-doodzieke patiënten zoals ondergetekende. Noch al die uitcheck-administratieve handelingen. Weinig staf, nietwaar. Het werd dus de maandag daarop dat ik het grote hartziekenhuis uitliep (kalmpjes aan...) richting auto en eigen huis. Een aanvullend opknap-verblijf in mijn eigen ziekenhuis werd niet nodig geacht. Zeker iets om te VIERen.
In die VIER weken thuis heb ik best wel wat ongemakken doorgemaakt. Zeker in het begin vergalde een disco respectievelijk slagwerk-conservatorium in de hartstreek soms mijn regelmatige leeftempo en nachtrust. Maar dat is inmiddels steeds minder pregnant en eigenlijk grotendeels afwezig. Of let ik er minder op? In ieder geval heb ik er weinig last meer van en daar gaat het om. En alle genezende gaatjes en sneetjes gaven een hoop getrek en gejeuk. Maar wie kniest daar over als je denkt aan de collega-patiënten met de grote ritssluiting midden voor?! VIERen dus, dat geneeskrachtig gejeuk.
Sport is niet zo mijn ding. Maar ja, de regelmatige loopoefening, toch zeker twee maal drie kwartier per dag en steeds pittiger qua tempo, is gewenst. En werpt vast ook zijn vruchten af: steeds meer adem en uithoudingsvermogen. Met dank aan de hond. Die wil altijd wel. En dank aan het vaak heerlijk zonnige weer. Dan wil ik ook wel. Genoeg om te VIERen dus.
Van binnen? Ik reken er gewoon op dat het ook daar stukken beter gaat dan voor de operatie. Hoor het bij de check-up volgende week wel als dat anders blijkt. Nu niet druk om maken, maar VIERen! Vast goed voor mij hart!

Prikactie

Sinds ik weer thuis ben komen ze elke week bij me langs, de dames van de Trombosedienst.
Soms met z'n tweeën maar meestal alleen.
Wat een service dat huisbezoek. Te danken aan het feit dat ik van hoger hand, zijnde cardioloog plus mijn verkeersverzekering, voorlopig niet aan het verkeer mag deelnemen. Of anders onverzekerd.
Ze schijnen bang te zijn dat ik, als net geopereerd patiënt, plotsklaps van mij zadel glij of achter het stuur black-out. Nou ja, het zekere voor het onzekere dan maar. Dus geen fiets of auto en uitsluitend de benenwagen.
Nu is de poli van de trombosedienst, van 8.00 tot 9.30 uur open, toch echt te ver om te lopen. Een taxi voor een wekelijks bezoekje vinden we allemaal wat overdreven. Dus dan blijft er niks anders over dan huisbezoekjes. Dus werd ik netjes ingedeeld in een mobiele prikwijk.
Tot nu toe kwamen ze eind van de ochtend. Maar vanmorgen zat ik voor het eerst in een andere wijk. Die begint om 8 uur en wel bij mij! Sta je daar aan de deur om je dochter naar school te brengen, komt er opeens zo'n naaldjuffrouw aangelopen! Gelukkig was ook deze dame snel en redelijk pijnloos. Dochter liep daardoor netjes haar klas binnen terwijl de bel ging. Precies op tijd dus.
En bij mij zat het blijkbaar ook goed, die bloeddikte. Ik ben niet gebeld. Zal dus morgen via de post m'n nieuwe weekbriefje wel krijgen. Met twee of drie pilletjes per dag. Kunnen we weer even vooruit. Tot het volgende prikbezoekje. Lekker thuis. Mooi geregeld toch?!

Zenuwen

Ik heb last van m'n zenuwen. Nee, niet figuurlijk, maar letterlijk.
Gisteren drie weken geleden mocht ik mijn minimaal-invasieve mitralisklep-plastiek genieten (iets wat zo mooi heet moet je wel genieten). Dat betekende onder meer dat mijn keurslager genoegen nam met een snee van 15 cm (plus een heleboel kleine gaatjes...) onder de rechterborst om bij m'n hart en de klep te komen. Tot zover fijn: geen grote ritssluiting midvoor. Maar wel dat venijnige sneetje.
En dat sneetje wordt met de dag venijniger. OK, misschien is dat deels mijn eigen schuld. Ik probeer de paracetamol-dosering minimaal te houden. Liefst vier keer 500 mg in plaats van de toegestane zes per dag. En dat betekent meer gevoeligheid, dat snapt een kind. Maar het komt vast ook door die zenuwen zelf. Die lijken rond het sneetje dezer dagen steeds drukker bezig weer aansluiting bij elkaar te zoeken. Het zal je maar gebeuren, zo plots door een scalpel doormidden te worden gehakt! Blijkbaar zijn die zenuwen door de ingreep de weg een beetje kwijt want ze doorwoelen een stuk vlees dat aanzienlijk groter is dan 15 cm!
Nou ja, het zal wel goed bedoeld zijn. Waar gewerkt wordt vallen spaanders. Maar het effect is dat sommige plekken zo gevoelig zijn dat ik er eigenlijk geen kleding op kan hebben. En dat is natuurlijk ethisch en esthetisch niet acceptabel. En op andere plekken heb ik helemaal geen gevoel. Even lijden dus met zo wijd mogelijke kleren. En soms wat smokkelen met de paracetamol. Dat vinden die zenuwen vast niet erg.

Record

Het record staat nu op drie dagen: drie dagen zonder hartritmestoornissen.
Heerlijk, zo'n weekend waarin alles weer normaal lijkt. Los van de kortademigheid bij het lopen dan. Maar dat is bekend: een uur wandelen door een hellend bos en dan ook nog gezellig praten vraagt heel wat energie. Zeker van een revaliderend hart. Doseren dus. En genieten van het lekkere weer.
Je gaat bijna denken dat de oorlog is gewonnen. Maar dan duikt zo 's nachts toch weer die ritmesectie op. Ik sliep gewoon. Wel flink dromend. Blijkbaar kan zelfs virtuele inspanning leiden tot meer adrenaline en dat weer tot meer dan gewone hartslagen. Dat idee had ik overigens ook al toen ik laatst weer eens een spannend computerspel deed en m'n hartslag onregelmatiger werd.
Hopelijk zakt het vandaag weer af. Het is lekker zonnig dus zullen we (de hond en ik) de looptraining buiten straks weer oppakken. Da's leuker dan over een paar weken moeten revalideren in een sporthal of binnenzwembad. Dat wil ik graag voorkomen of in ieder geval tot het minimum beperken.

Rustig

Rustige nacht en rustige ochtend: de ritmesectie in m'n borst is blijkbaar aan het pauzeren. Of op vakantie! Of geëmigreerd!!
Helaas. Het was blijkbaar maar een uit de hand gelopen pauze. Vanmiddag doet-ie het weer. Maar misschien iets minder luidruchtig?! We houden hoop dat het clubje er langzaam genoeg van krijgt. En uit het pand trekt. Een ritmische hartslag is toch veel prettiger dan een a-ritmische. Die merk je op den duur niet meer. Lekker.

Doosjes

Ik heb inmiddels een plastic zak vol: (bijna) volle pillendoosjes die ik niet (meer) mag of hoef te gebruiken. En ik had te weinig van een pil die ik wel moet gebruiken. Dus even met de apotheker gebeld.
"Klopt hoor. Blijkbaar hebben de voorschrijvers ruim gedacht en op uw recept een langere periode voorgeschreven". Vandaar drie maanden pillen voor iets dat ik maar een paar weken nodig had. En nu een stapel niet meer bruikbare volle doosjes.
"Terugnemen? Nee dat kan niet". Hoezo verspilling?!
En die andere pil?
"Die komen we vanavond wel even brengen. Laten we maar voor een maandje doen. Dat is precies een doosje."
Tja, als dat de basis van medicijnverstrekking is....

Vakmanschap

Op zich een luxe, dat zoveel verschillende artsen zich sinds januari met me bezig houden. Fijn, al die kennis die voor mij beschikbaar is. Maar al dat geneeskundig vakmanschap heeft wel zijn kosten, die in de ogen van een leek als ik zo te zien -tenminste gedeeltelijk- vermijdbaar zijn. Of zou nu mijn expertise als organisatieadviseur me parten spelen...?
Al eerder heb ik vastgesteld en hier gemeld dat de informatie van de ene arts niet per definitie ook beschikbaar is voor de andere. Tussen ziekenhuizen (en dus de daaraan verbonden artsen) wordt niet alle beschikbare informatie uitgewisseld, zeker niet de meer gedetailleerde zoals die uit echo's en ECG-tjes. Meestal kiest men er voor om zelf nogmaals de gewenste informatie te verzamelen door middel van nieuwe onderzoeken. Deels vanwege technische onmogelijkheden: de Philips echo-opnamen van ziekenhuis A kunnen niet worden gelezen en bewerkt met de Siemens systemen van ziekenhuis B. Deels ook vanwege voorkeur: arts x wil bepaalde dingen extra gemeten hebben die arts y -nog- niet interessant vond.
Is dat nu vakmanschap dat je moet waarderen en behouden? Of zou het beter zijn als er meer geprotocolliseerd zou zijn: iedere arts werkt in principe volgens dezelfde aanpak en met dezelfde methoden en levert informatie die via het patiëntendossier uitwisselbaar zijn.
Ik heb een dubbel gevoel. Zou willen pleiten voor ontdubbeling van onderzoek en stroomlijning van informatie delen. En tegelijk wil ik me als patiënt graag blijven koesteren in aandacht en vakmanschap van elk van die vakmannen: een soort in het systeem ingebakken second (en third en fourth etc) opinion. Heerlijk al dat vakmanschap om me heen. Tenminste, zo lang ze het allemaal globaal met elkaar eens zijn. Anders weet je als patiënt weer niet wie je moet geloven. Misschien toch eens naar een vijfde vakman voor advies...?

Klagen

Nee, klagen wil ik niet.
Niet over de jeuk aan mijn minimaal invasieve gaatjes plus ritssluitinkje. Hoewel die jeuk wel steeds erger wordt. Maar goed, nauwkeurige inspectie leverde geen verdachte bobbels, roodheid of lekkagesporen op. Dus zal het wel allemaal gewoon gezonde genees-jeuk zijn.
Niet over de a-ritmische ritmesectie die met name 's nachts lijkt te repeteren. Zeker als ik op mijn linkerzij lig. Googlend zag ik dat ritmestoornis voor mijn groep normaal is en niet dodelijk. Nou, wat mij betreft wordt het snel voor mij uitzonderlijk. Zal zeker helpen als ik wat meer beweeg. Daartoe weer even gegoogled op oefenen voor mijn categorie. De gevonden ideetjes daaromtrent staan nu ook achter een nieuw tabje op deze blog. Speciaal voor geïnteresseerde meelezers en -doeners. Op eigen risico, dat wel!
En nee, ook niet over mijn slapen. Want het valt best mee: ondanks jeuk en ritmesectie slaap ik toch gewoonlijk een uur of zeven achter elkaar! OK, soms bij het draaien even wakker, maar daarna ronk ik meestal weer gewoon door.
Ik denk met deernis aan mijn collega-patiënten met de grote ritssluiting midvoor en de daaraan gekoppelde lig- en draaibeperkingen. Dié hebben vast veel meer te klagen! Sterkte, mensen!

Inzicht

Gek eigenlijk. Ik heb voor de operatie nooit zitten googlen op mijn mitralis probleem. Nam genoegen met de boekjes van het ziekenhuis en van de Hartstichting. Nu blijk ik toch behoefte te hebben aan meer informatie. Dus op zoek.
Nou, er is op internet heel wat te vinden rond mitralis klep en de minimaal invasieve reparatie techniek die ik mocht genieten. In tekst, foto en video. Heel interessant voor mij maar misschien ook voor u, beste bezoeker. Daarom heb ik aan deze blog twee nieuw bladzijden toegevoegd: een met plaatjes en foto's en een andere met video's. Zeker het bekijken waard. Ga er eens lekker voor zitten en klik op de tabjes hierboven. Je kunt de video's apart aan- en uitzetten.
De bloederigheid van een en ander viel me enorm mee. Maar misschien is de derde video toch voor de wat sterkere magen.

Slagwerk

De klopper daarbinnen vraagt aandacht. Hij lijkt wel verbouwd van een disco in een in slagwerk gespecialieerd conservatorium waar men vooral a-ritmische muziek beoefent. Ritmestoornissen.
Overdag is het er ook maar merk ik er niet zo veel van. Maar 's nachts des te meer. Doet geen pijn maar maakt het er ook niet rustiger op. Zeker als de eerste slaap van een uur of zes er op zit, wordt de lichtere slaap daarna heel hoor- en voelbaar a-ritmisch begeleid. Om wakker van te worden.
De volle toegestane dosis van drie (sota)lolletjes per dag neem ik vandaag en morgen netjes in. Immers, anders kan ik niet klagen tegen de cardioloog dat zijn laatste voorschrift niet werkt.
Misschien toch weer een ander medicijn erbij? Of misschien moet ik gewoon meer trainen, ik zit nu wel erg veel en loop erg weinig. Eerlijk is eerlijk: naast het gescharrel in huis hooguit een kwartiertje per dag met de hond. Vaker en langer lopen leert het hart weer wat op toeren te komen en (misschien...) het gewone ritme weer op te pakken.
Morgen maar beginnen met het weer lopend naar school brengen van dochter-lief. Plus een extra rondje met de hond. Bij voorkeur lekker ritmisch.

Uit

Zonnige zondag. Tijd om eens met het gezin de natuur in te gaan. Het strand is bereisbaar en trekt. Dus met z'n vijven (inclusief hond), emmertjes en schepjes naar zee. Partner rijdt weer: de 6-weken verzekeringsblokkade voorkomt dat ik zelf het stuurwiel grijp. Toch de polis eens nakijken...
Om 12 uur is het al moeilijker parkeren dan voorzien. De route door de duinen is langer dan ik me herinner en het duin dat beklommen moet worden veeeeel hoger dan ik nog wist. Gelukkig vindt de hond het geen probleem om me, arme halve invalide, omhoog te trekken. De zee is fris, het strand breed, de bezoekers in ruime mate aanwezig en de wind ronduit kil. Ik neem op een strandduintje plaats en geniet van hond en kinderen die net doen of het zomer is: rennen en hollen zonder jas plus zandkasteel maken in de branding.
Ik heb weinig meer energie dan voor een paar keer de bal heen en weer gooien en schieten. Maar voel me niet slecht, hoewel het wel beter mag en moet. Maar hoor eens, een week geleden lag je nog in het ziekenhuis! Jantje ongeduld!

Reizen

Vandaag de dag van de laatste draadjes. Nou ja, de niet oplosbare dan. De andere laten we lekker zitten tot ze zijn verdwenen.
Naar de wondpoli op de verpleegafdeling van het grote ziekenhuis voor een laatste check van de wonden en het verwijderen van de hechtingen op de drain-gaatjes. Goedkeurend gemompel bij het bekijken. Dan beetje gepeuter met een plastic pincet en gezaag met een speciaal krom hechtingenverwijdermesje. ECG-tje maken. Oh, u bent zo eigenwijs geweest om eergister al naar uw eigen cardioloog te gaan en daar is een ECG-tje gemaakt? Nou, dan doen we het vandaag niet nog eens. Hoor eens, we doen hier niets overbodigs. Hmmm.
En dat was dat. Dat je daarvoor twee maal een half uur moet reizen. Had dat nou echt niet in mijn eigen ziekenhuis op vijf minuten afstand gekund?! Maar goed, partner was zo lief om me op en neer te rijden.
En we konden op de terugweg gelijk even langs wippen bij de trombosedienst. Die wilde me vanmorgen graag prikken maar dat kon natuurlijk niet omdat ik naar het grote ziekenhuis moest. Dus er zelf maar even langs. Wel buiten de normale priktijd en zelfs in koffietijd van de dames! Dan vraag je als klant natuurlijk om even te moeten wachten. Daarna vriendelijk geprikt (eigenlijk kan dat niet...) en weer naar huis. Drie uur gereis voor twee maal 10 minuten aandacht.

Week

Vanmorgen nog maar een week geleden lag ik, van alle kanten beprikt en behangen met slangen en meetleidingen, in de intensive care bij te komen van de kunstige hartplastiek door mijn eigen keurslager. Wat kan een weekje verschil maken.
OK, af en toe is er op harthoogte in mijn lijf nog een disco die echter sinds de verdubbeling van de lolletjes-dosis, gisteren, een stuk beter geïsoleerd en soms zelfs afwezig is. En inderdaad gaat er nog wel eens een flard witte-rook langs mijn ogen. Slapen is nog niet helemaal als vanouds maar dankzij een uitgekiend paracetamol-gebruik en een extra steunkussentje in bed heb ik gisternacht toch zeker 6 uur achter elkaar geslapen!
En over de nieuwste klacht wil ik zeker niet te erg klagen: mijn minimaal invasieve toegangssnee en de drain-uitgangetjes jeuken. En dat betekent alleen maar dat ze proberen te genezen. Morgen gaan er weer wat hechtingen uit dus krijgt het vel wat meer ruimte. Mooi meegenomen want de kleine ritssluiting zit nu nog wat strak.
Ook de loopjes met de hond zijn weer begonnen. Nog niet erg lang maar wel vandaag al soepeler dan gisteren. En ik beroer sinds gisteren ook weer zelf de toetsen voor deze blog. Die ondanks inspanningen van mijn familie-hulpfeniksjes gedurende de afgelopen week, toch aan groot achterstallig onderhoud leed. Tja, af en toe babbel ik teveel. Blijkbaar ook op papier als ik ziek ben.
Nee, ik mag niet klagen over de verbeteringen van de afgelopen week. Nou ja een beetje dan: zes weken niet fietsen en autorijden lijkt me wel erg overdreven...

Ritme

Ik vind een dag disco meer dan voldoende. Dus omdat-ie vanmorgen nog steeds aanstond toch maar weer eens contact opgenomen met de cardio-poli. Fijn dat ik weer in het kleinere, eigen ziekenhuis te gast kan. Aan de lijn een begripvol secretaresse die mijn gegevens voorlegt aan de bekende cardioloog. Deze besluit dat ik maar weer even langs moet komen.
Inmiddels is de routine bekend: even een ECG-tje laten maken en dan wachten op het tussenschuifmoment in de wachtkamer. Het is erg druk en warm, de ruimte draait even om mij en mijn stoel heen. Witte vlekken. Gelukkig maar kort.
De cardioloog bekijkt het verse ECG-tje, leest het verslag van het grote ziekenhuis, net binnen-gefaxt. Prijst de succesvolle plastiek van de collega-cardiochirurg. Zegt dat ik mooie littekens heb. Gelukkig verzekert hij desgevraagd dat ze nog mooier worden, want ik ben nog niet zo tevreden... Meet de bloeddruk en luistert. Conclusie: inderdaad weer ritmestoornissen. Dus de sotalol mag dagelijks verdrievoudigd. En over vier weken terugkomen. Hij bezweert me de bloedverdunners van de trombosedienst te nemen, zeker zolang de disco nog af en toe aanspringt. Pas daarna mag ik over op de effectieve en minder ingrijpende aspirine.
Da's waar, die kwam vanmorgen ook nog langs: de trombosedienst. Raar om op je eigen bank geprikt te worden. Maar wel met het gewenste resultaat: advies over hoeveel pillen ik moet nemen om het bloed 2 à 3 maal dunner te houden dan normaal. Schijnt te helpen tegen klontjes.

Bed

Zo naar uitgekeken, en dan valt het zo tegen: mijn eigen bed.
De kamer is fris, de partner aan mijn zijde, de dekens bekend. Bovenal, het kussen heeft een passende deuk. Maar mijn bed is een stuk harder dan ik me herinnerde. OK, normaal slaap ik vooral op mijn zij, maar dat kan vanwege de hechtingen ter rechterzijde en de weer opduikende disco ter linkerzijde nu bijna niet. Vooral op de rug dus. En dan blijkt mijn bed een stuk harder dan gewenst. Gek, het zo slappe ziekenhuisbed waarin je wegzakt lijkt opeens een goede droom. Maar dan onbereikbaar.
Zelfs de twee motortjes waarmee ik hoofd-en voeteneind kan verstellen blijken niet voldoende om me na 4 uur 's nachts, als mijn paracetamol overdosis is uitgewerkt, lekker aan het liggen en dus het slapen te houden. Dat betekent hazenslaapjes tussen 4 en 8. Gedeeltelijk op de bank. Die ligt weer heel anders.

Afgedwongen ontslag

De echo laat op zich wachten. Ik ga naar de balie: is er geen fout gemaakt met de afspraak? Nee, alles is geregeld. Maar de echo's zijn meestal wat laat. Er zijn uren en een nieuwe middagdienst-zuster nodig voor een doorbraak. Zij belt rechtstreeks met de echo: er blijken beneden helemaal geen aanmeldingen voor twee echo's (voor mij en de 80-er) bekend te zijn. Lang wachten dus! De zuster is kordaat, sluit telefonisch de zaak kort en rijdt me zelf naar beneden. Niks transportjongens, het is 4 uur en de echo staat op het punt van sluiten. Geen tijd te verliezen.
De echo-zuster kent me nog en ontvangt me vriendelijk. Nee, mijn aanmelding komt net binnen en ja ik ben haar laatste patiënt. Maar dat kan toch niet, zuster?! Er zit boven nog een 80-jarige heer te wachten om met zijn familie naar huis te gaan. Na een echo. Jammer, patiënt, maar zuster's dag zit er op: om 8 uur begonnen en doorgewerkt tijdens de lunch. Die oude heer is morgenochtend de eerste. Dat kunt u toch niet menen, zuster? Ik begrijp uw dilemma best. Blijkbaar regelen ze de zaken niet goed voor u. Maar dat kan toch niet ten koste gaan van een 80-jarige man die aan die slechte organisatie part noch deel heeft. Zuster zucht en loopt weg. Ze zal even overleggen. Komt terug. Ik spreek nogmaals de hoop uit dat ook de 80-er geholpen wordt. Zuster zucht en begint met mijn onderzoek.
Dan is ze net zo spraakzaam als de vorige keer. Laat me elk hoekje zien: hier de gerepareerde klep en hier de steunring. En hier de nog maar mini-mini-mini hoeveelheid resterende lekkage. Nee, met mij zit het allemaal goed. Operatie geslaagd.
Ik kleed me aan en ga weer in de rolstoel zitten. Buiten de deur wacht de 80-er in een andere rolstoel. Zuster rijdt hem naar binnen. Victorie!
Nu nog de bureaucratie overwinnen: de cardioloog wil me zelf komen vertellen dat de echo goed is en de zaalarts moet nog wat recepten schrijven en andere papiertjes invullen. Ik ben minzaam en geef ze tot 5 uur de tijd: dan zal ik de vrijheid tegemoet wandelen.
Het lukt de zaalarts. De cardioloog faalt. Ik rijd met mijn partner naar huis. Een gelukkige 80-er staat op het punt hetzelfde te doen met zijn familie.

Laatste loodjes

Vandaag zijn de laatste onderzoeks-loodjes gepland: hoop geprik, longfoto en echo. Als alles goed is mag ik vanmiddag naar huis. De disco is nog steeds afwezig dus een extra ECG kan achterwege blijven. Wat duurt dat wachten op de transportjongens toch lang, zeker nu je vrijheid ervan afhangt. Het prikken gebeurt aan bed en de longfoto, na een rolstoelritje, aan het eind van de ochtend. De trappentest met de fysiotherapeut breekt de rest van de ochtend. Ik woon in een hoog oud huis met twee maal 19 treden van zitkamer tot slaapstede. Dus, vind ik, moet er ook tweemaal op de standaard ziekenhuis-trappenhuis-trap geoefend worden: die is maar 19 treden hoog. De hartbewakings- annex zuurstofmonitorklem van de fysio tonen dat mijn hart geen krimp geeft! Mooi. Ik kan nog traplopen.
En dan slaat het grote wachten toe: het transport naar de echo komt maar niet. Maar nu ik weet dat ik weer kan traplopen en de deur naar de vrijheid op een kier staat, ga ik niet zitten wachten! Mondige patiënt, nietwaar.

ZONdag

Hij begon zo naar, deze dag, maar gelukkig kunnen slechte dagen verbeteren.
Eerst nog even de nieuwe ervaring van witte-vlekken-voor-de-ogen en het gevoel bijna flauw te vallen. Gelukkig zit ik stevig op een stoel waaraan ik me goed vasthoud. De misselijkheid blijkt een afdoende argument om niet meer dat smerige groene verstuivermaskertje te hoeven gebruiken. Mijn longen werken al best goed dus het is niet echt meer nodig.
De zon schijnt inmiddels en de sfeer wordt nog vrolijker als m'n partner nog even langskomt. De kinderen zitten aan hun huiswerk. De gister gebrachte enorme bos bloemen, afkomstig van vrienden, staat mooi te wezen in de vensterbank.
Zuster Ellen-met-de-lok brengt de nodige vrolijkheid door al dat gewone zusterwerk door ons vooraf te laten accorderen. Ik loop wat extra rondjes op de gang. Begeleiding door de fysiotherapeut blijkt niet meer nodig: ik ben voor op schema. Morgen is de trap aan de beurt.
Last but not least: als ik ga liggen blijkt de disco in mijn borst weer gesloten.
Al met al is het gedokterte tevreden: als de testen van morgen goed zijn mag ik 's middags naar huis! Zo niet, dan met tussenstap van enkele dagen in mijn eigen ziekenhuis. Laten we hopen op het eerste.

Tegenzin

Dat was een nare nacht. Eerst was ik zo flauw en moe dat ik al om 8 uur wilde gaan slapen. Maar helaas, het ziekenhuisregime schrijft nog controles en pillenuitdelingen toe rond 10 uur 's avonds. Of het licht dus maar even aan en de patiënten wakker willen blijven.
Na de verduistering probeer ik te slapen. Om alleen maar te ontdekken dat de disco weer in alle hevigheid aanwezig is. Ik kan geen houding vinden en bel uiteindelijk de nachtzuster: alsjeblieft: doe me een sotalolletje en/of slaappillen. Helaas, patiënt, die staan niet (meer) op je basis-pillenlijst en de dokter slaapt. Voor zoiets maken we hem natuurlijk niet wakker. De kastjesbewakingsbrigade heeft ook nog geen alarm geslagen dus zo erg zal het wel niet zijn. Je zult het moeten doen met een extra paracetamolletje. Vooruit maar dan, maar het helpt geen zier!
Ik doezel en word uiteindelijk wakker met een stevige tegenzin in de dag, hoofdpijn en een misselijke maag.

Panne

Het is spitsuur in ons zaaltje. Er komt vanmorgen een verse patiënt zo uit de IC. De meneer-van-een-dag-voor-mij krijgt te horen dat hij morgen naar huis mag, zonder tussenstap in zijn eigen kleinere ziekenhuis. Maar ook twee van de anderen hebben extra aandacht nodig.
Ik vanwege de AF van vannacht: dat komt me op een extra ECG-tje te staan. Verder mag ik genieten van een tweetal röntgenfoto's om te zien of de twee borstkas drains er al uit kunnen. Daarvoor moet ik naar de röntgen afdeling op de 1e verdieping gereden worden. Maar mijn bed, waar ik al sinds mijn opname op lig en in rondgereden word, wordt afgekeurd door de transport-broeder. De hydrauliek van het bed lekt blijkbaar waardoor hij langzaam maar zeker in z'n laagste stand zakt. En de ARBO regels staan niet toe, zegt de verhuis-broeder, dat hij een bed verplaatst waaraan bij moet bukken-duwen. Gezien de vele bedden en kilometers die transportwitjassen dagelijks verstouwen ook nog te begrijpen.
Na enig wachten komt er een nieuw bed aangereden. Dat moet natuurlijk wel verlengd worden want anders past deze patiënt er niet goed in. Dat gaat met moeite, twee zusters lukt het pas na een hoop geduw en getrek. De bedden zijn duidelijk aan vervanging toe! Schijnt ook in de pen te zitten.
Na transport heen en weer plus de foto blijken de drains er uit te kunnen. Dat gebeurt doortastend door de zaalarts met het nodige pijnlijk gepeuter aan hechtingen. Scheelt een slok op een borrel bij het ademen. Ik word nu wel dringend verzocht om eens naast het bed plaats te nemen. Ja ja, je wordt geacht steeds minder ziek te zijn, zelfs twee dagen na een zware operatie!

AF

Afgelopen nacht was de derde in het ziekenhuis en de tweede na de operatie. Bijzonder op een negatieve manier. Ik probeerde vroeg te gaan slapen, dat was na de niet erg beslapen nacht in de IC wel gewenst. Ik slaap, na alle vertragende avondrondes van het verplegend personeel, wel snel in maar word ook weer snel wakker door het gebonk in m'n lijf. Ondanks de reparatie heeft-ie het toch weer op zijn heupen gekregen en is aan het fibrilleren gegaan. Mijn bewakingskastje blijkt te werken: er komt een soort Florence Nightingale nachtzuster met een lampje, een pil en het advies dat ik rechterop moet gaan zitten om te slapen. Niks voor mij, maar wat moet je. Hinkend van rechter- op linkerbil val ik toch weer in hazenslaapjes en zo stommel ik de nacht door.
's Morgens wordt het gebonk door een ECG-tje bevestigd: "AF", zegt de zaalarts tegen de zuster, dus het zal inderdaad wel atrium fibrilleren zijn. Geruststellend zegt hij tegen mij dat dat vaak voor komt na zo'n operatie. Waarom troost dat nou niet?!

Bezoek

Opvallend hoe je wereld verkleint als je ziek bent: je bent alleen maar met jezelf bezig. Niet eens verteld dat ik twee maal bezoek heb gehad van het gezin: partner en twee kinderen. De eerste keer aan het eind van de opnamedag. Toen was er eigenlijk nog niks aan de hand, dus konden de kinderen gewoon op bed komen liggen. Gisteravond zag het er allemaal een stuk enger uit. Naast de nog vastzittende infusen de plakkers en/of hechtingen van eerdere infusen en/of drains. Plus het nieuwe monitor-kastje in het omhang-washandje met al zijn draden en het groene zuurstof-leidinkje naar de neus dat misschien niet meer echt nodig maar wel erg lekker is.
Allemaal een stuk enger zie ik aan de ogen van de kinderen en leidend tot letterlijk grotere afstand tussen mij en hen. Logisch.

Jojo-pijn

Medisch ben ik goed genoeg om mijn plekje in de IC af te staan aan een volgende patiënt. Pijn is geen issue: die kan net zo goed op de afdeling bestreden worden. En omdat vertrek uit de IC ook betekent dat de nodige prikkers plus de kerstboom in mijn nek worden verwijderd, ben ik maar wat blij dat ik naar zaal mag in de loop van de ochtend. Ondanks de twee drains plus de katheter die moeten blijven zitten. De plasdrain heb ik geen last van: lekker makkelijk niet naar de wc te hoeven lopen. Het poepen is blijkbaar in staking, dus dat geeft ook geen gedoe. Maar de drain in mijn borstkas lijkt stevig tegen de rechter long aan te drukken. Verder zit de uitgang met hechtingen vast. Hoeveel pijnlijker kunnen ze het maken.
Een nieuwe kamer en een nieuwe kamergenoot. Deze blijkt mij een dag voor te zijn. Hij is vandaag van zijn drain ontdaan en heeft lekker gedouched. Niet dat daarmee al de oranje ontsmettingsverf, waarmee men ons in de OK blijkt te hebben ingesmeerd, is afgewassen. Maar toch ziet hij er een stuk frisser uit. Ook de pijn lijkt bij hem goed te doen. Bij mij jojo't hij op en neer. Ik kan nauwelijks wachten op de volgende dag.

Ontwaken

Surrealistisch: ik hou mijn ogen dicht. Hoor stemmen. Ik krijg overgeef-neigingen, waarschijnlijk door het weghalen van de tube. Iemand zegt dat ik door mijn neus moet ademen, ja zeg!!!
Heb geen gevoel voor tijd. Denk af en toe te zweven.
Ik voel een soort euforie, maak grapjes. Mijn partner is er ook: ik voel een warme kus op mijn mond. Probeer iets te zeggen over houden van...
Ik vraag de tijd, het blijkt zo'n 8 uur 's avonds. Dus ruim 12 uur nadat ik onder zeil ging. Wat lang! Zou er iets mis zijn gegaan?
Dan begint de lange nacht. Veel gepiep en gedoe. Altijd licht. Ik krijg pijn in mijn rug van de matras. Vraag uiteindelijk oordopjes en oogklep ("ja broeder, in het toilettasje, staat dat er niet?") om in ieder geval geluid- en lichtstoring uit te schakelen.
Ik voel overal slangen, draden en naalden prikken en trekken. De prikker links in mijn nek lijkt wel een kerstboom van subdraadjes en irriteert enorm. En die morfine werkt ook al niet!!!

knock-out

Vandaag neemt partner van patiënt de blog even over voor een dagje of zo.

De grote dag is aangebroken. Om 7.30 werd partner gebeld dat de patiënt naar de operatie kamer zou gaan. Daar volledig knock out gemaakt. Om 14.00 uur belde de chirurg dat alles goed was gegaan. Het hart was gerepareerd! De operatie was wat later begonnen, vandaar pas om 14.00 uur klaar. Partner wel even in de stress, want wist niet dat ze wat later waren begonnen, maar afin. Patiënt gaat nu naar de intensive care.

Om 14.30 uur belde partner naar de intensive care. Patiënt was blijkbaar net gearriveerd dus men wist nog niet veel meer te melden. Om 15.00 nogmaals gebeld. Patiënt is nog aan het slapen en alles ziet er normaal uit - gezien de omstandigheden dan natuurlijk. Pak van partner's hart! Ze verwachten dat de patiënt rond het bezoekuur wel weer uit zijn knock out is.

Om 18.00 uur weer gebeld naar de intensive care. Patiënt begint wakker te worden en de beademingsslangen etc zijn verwijderd.

Om 19.15 uur stipt op bezoek in de IC. Patiënt ligt in een hoekje linksachter in de zaal. Ziet er zeer slaperig uit en praat moeilijk te verstaan. Toch worden er grapjes gemaakt die niet helemaal onzinnig zijn. Of er een portable PC was anders zou patiënt zich vast gaan vervelen! Fijn dat het zo is, een pak van het part! Met veel apparaten en slaggetjes om, in, op en aan, dat wel. Alles heeft een functie. Patiënt noemde het een "carnavals outfit" en een dagje vasten was ook niet erg in deze vastentijd. Klopt ook nog!

De bedoeling is dat patiënt morgen naar de afdeling gaat. Met zo min mogelijk toeters en bellen. Gelukkig, al die slangen is ook niets.

De knock out verdwijnt langzaam. Wedstrijd gewonnen?...

Verduistering

De grote dag begint vroeg: om 6 uur wil weer zo nodig iemand bloeddruk en zuurstofsaturatie meten. Daarna mag ik nog wat doezelen. Maar dan begint onverbiddelijk de uittocht.
De eerste twee, de 80-jarige en ik, worden naar de OK gereden. De andere twee zullen in de middag volgen.
Lift en dan lange gangen door. Het wordt steeds koelhuisachtiger qua kleuren: witte schuifdeuren met grote hendels blijken de toegang tot operatiekamers. Eentje is voor mij gereserveerd.
Daar mag ik overstappen op de operatietafel (?) waarna een dame enthousiast allerlei naalden op moeilijke plekken begint te prikken. Met mijn teer gestel en dito dunne leidingen prikt ze nogal eens mis. De gemenerd. Heel onplezierig allemaal!
Maar de dame is coulant, voordat ik het weet besluit ze me dan maar onder zeil te helpen. Kan ze ongestoord prikken zeker...
De boel verduistert........

Avond

Het operatietraject begint niet zo maar, oh nee! Daartoe wordt de avond er voor een stevige boenbeurt voorzien. In de aftandse douche van de opnamekamer, zonder plankje en een te smal gordijntje. En met een heel grote fles met rood spul zonder doseertuitje. Weten ze zeker dat je veel teveel gebruikt! Op alles: haar en huid.
Daarna het speciale operatiejasje aan. Met een beetje voor en niks achter, behalve die vier nietige drukknoopjes in de nek. Dankzij grote Surinaamse matrone-zuster mogen we zondigen: vannacht toch een onderbroekje aan mits die schoon uit de tas komt. Nou, ik heb er genoeg bij me.
Nog niet echt moe dus nog even naar de radio geluisterd. Dan slapen op die rare matrassen waarin je wegzakt. Morgen de grote dag!

Lange vingers

He himself, kwam langs: de cardiochirurg. Leek verbaasd dat ik nog wist wie hij was. Inderdaad maar één maal gezien maar dat maakte blijkbaar voldoende indruk.

Hij vertelde dat hij nog een keer extra de echo had bekeken. Het wordt inderdaad een minimaal invasieve operatie. Met een kleine snee onder de rechter tepel. Ik verbaasd: "maar m'n hart zit toch links!". Dat bleek geen probleem, want via dat kleine gaatje kan hij met extra lange instrumenten toch langs de rechter long mijn halve borstkas door manoeuvreren.. Ik zag dat direct voor me: met een soort extra lange vingers of chinese eetstokjes opereren. Een soort "scissor hand" maar dan (hopelijk!) medisch verantwoord!

Het lijkt me een hoop gepeuter. Gelukkig zet hij er een vergrotende bril bij op. Anders weet je nooit of hij meer wegsnijdt dan het losse en verdikte stukje van de klep, met dat losse draadje...

Vier

Dit keer een kamer voor vier. Speciaal voor de opvang van personen op weg naar de operatietafel. Net zo gezellig als andere kort-stay omgevingen: NIET! De tafel is hier teruggebracht tot kabouterformaat: met moeite zullen er twee dienbladen op passen. Dus dan maar eten op je eigen uitklapkastje. Niet zo gezellig dus. Overigens is er hier ook schaarste aan stoelen, dus is het behelpen met je bed-rand.

Alle vier de gasten zijn heren; in leeftijd tussen 48 en 80. Ik ben de 1-na jongste. Vreemd overigens. Hoe snel je went: twee maanden geleden, in m'n eerste ziekenhuis-kamer, voelde ik veel meer verbazing en verwondering. Nu meer herkenning en routine. Ook mis ik de vriendelijke dames van januari. Zo met vier mannen is toch meer non-nonsense. Dus minder warm en leuk. 'K moet het er mee doen.

Opname

De op een-na-grote dag: de opname. Keurig op tijd door mijn partner bij het opnamebureau afgeleverd, die mij natuurlijk onverbiddelijk langs de bloedprikkers sturen. Daarna naar de afdeling waar 1 1/2 zuster (één in opleiding) ons opwachten met koffie en een vragenformulier. De zaal is nog leeg, dus kies ik m'n voorkeurs bed: in de hoek. Weer een lange lijst te doen, van m'n potje plassen en (weer) ECG tot longfoto en gesprekjes met deskundigen.

De vrije ontspanning is hier minder dan in mijn eigen ziekenhuis: internet zit achter een betaalabonnement En €5 betalen voor maar een paar uurtjes gaat me aan het hart. Gelukkig heb ik genoeg anti-verveling bij me want anders sloeg dat al gelijk toe. Eerst maar eens kijken hoe ik mijn gratis radio aan krijg.

Afwachten

Dat wordt afwachten, beste bezoeker, voor mij en voor u: wanneer kan ik weer de draad oppakken van dit epos? Het zit er niet echt in dat ik de komende drie-vier dagen fysiek een toetsenbord zal kunnen beroeren. Maar misschien dat ik tussentijds toch mijn luid en duidelijk, dan wel fluisterend op een bandje ingesproken ontboezemingen kan doorgeven via vingervlugge hulp-feniksjes. Afwachten maar.
Tot lees'

Tas

Heb vanmiddag m'n tas gepakt. Weet eigenlijk niet precies wat ik mee moet nemen. Niet te veel maar ook niet te weinig.
Morgen is de opnamedag. Zo te lezen betekent dat in ieder geval een trektocht langs priklab, longfotoafdeling, scheerschuimhoek en ontsmettingsdouche. Waar laat ik al die tijd mijn tas? Loop ik daar de hele dag mee te sjouwen? Of is er een tussenstop bij mijn tijdelijke sponde?
En wat daarna? Gegeven de pre-operatie info is er speciale mode voorgeschreven: alleen maar een operatiejasje.... Daarvoor hoef ik dus geen uitgebreide garderobe mee te nemen. Maar hoe lang lig je in zo'n ding? In ieder geval tot en met de IC. Dus alleen de operatiedag plus volgende nacht (als alles goed gaat)? En de dag daarna dan? Kan ik dan m'n eigen pyama al weer aan? Maar hoe moet dat dan met de slangen en elektrische bewakingsleidingen? Zijn die dan al weer weg? Vast niet allemaal.
Vragen, vragen, vragen. Hebben waarschijnlijk veel eerste-keer-patiënten. Dus er zullen ook vast wel antwoorden zijn. Morgen maar gewoon afwachten. En niet teveel meenemen: alleen wat anti-verveling voor de eerste dag. En een pyama met schone onderbroeken voor als het weer mag. Je weet nooit hoe snel dat is! Ik blijf optimistisch! OK, dan toch maar wat extra boekjes mee...

Kriebels

Wat lijken die pillendoosjes toch op elkaar. Ik blijk gisteren een (sota)lolletje te weinig en een plaspil teveel te hebben genomen. Nou ja, heeft de drainage bevorderd zullen we maar denken. Gisteren geheel ontwaterd naar bed en vanmorgen na een rustige nacht weer op.
Vandaag de laatste dag thuis voor de opname. Zorgen maak ik me niet echt al kriebelt het wel een beetje. Ik zit vooral te denken: wat zal ik toch meenemen voor als ik, weer wat bij de pinken, me ga vervelen daar in dat ziekenhuisbed. OK, kan misschien een dag of 2-3 duren. Maar als ik bij ben gaan m'n hersenen draaien, m'n handen jeuken en wil ik weer wat doen. Dus verwacht ik zo rond komende zaterdag toch wel weer ernstige doe-kriebels te krijgen. Ik heb sinds januari goede ervaringen met laptop-aan-bed dus die laten we dan maar weer aanrukken. Wel met een stevige anti-diefstalkabel want zelfs in ziekenhuizen schijnen sommigen gek te zijn op dat soort meeneemdingen. Dat kunnen we niet hebben want dan kan ik geen blogjes meer maken en/of wat projectklussen doen. Ja, je bent ondernemer of je bent het niet!
Voor de zekerheid (voor als die laptop toch wat teveel gevraagd is) ga ik ook maar een selectie maken van wat makkelijker in bed bruikbare dingen: enkele nuttige, leuke en onderhoudende lees- en puzzle-boekjes.
Tja, het lijkt net een saai uitstapje. Zo voelt het ook eigenlijk. Bang ben ik niet. Natuurlijk, zo'n operatie is niet niks. Toch krijg ik vriendelijke reacties van bekenden en meelezers van deze blog (dank daarvoor!) die zeggen: laat maar gewoon gebeuren, het valt best mee. Dus dat probeer ik dan maar te doen. Ik laat zenuwkriebels niet de overhand krijgen. O nee!

Rust

De discotheek is sinds gistermorgen gesloten. Gelukkig maar, want het gebonk was niet leuk meer. Raar dat zoiets zo snel kan komen en weer weggaan.
Gisteren een heerlijk rustige dag. Zo rustig en heerlijk zelfs dat ik energie vond voor de hoognodige snoei van een heggetje en een boom. Samen met de familie, dat wel. Want sommige takken zijn toch wat ver en dik. Maar het is gelukt en alles ligt er nu keurig bij. Moet wel nu, want ik verwacht toch, na behandeling door de keurslager komende woensdag, enige tijd wat minder valide te zijn. Zeker op het punt van tuinieren. En het groeiseizoen wacht niet op mij.
Ik voelde me gister zelfs zo goed dat ik even lekker gezondigd heb: wat chipjes en een lekkere pizza. Allebei wat aan de zoute kant. Tja, en Onze Lieve Heer straft onmiddellijk: wat meer vocht op een plek waar ik het niet wil. OK, vandaag weer "lekker"alles zoutarm (eitje zonder zout, bwèhhh), netjes m'n pillen nemen en dan plas ik het vast wel weer uit. En dan goed gedraineerd op weg naar dinsdag, de grote opnamedag...

Disco

Het leek wel een disco gisteravond en vannacht, al dat gebonk. Het extra (sota)lolletje hielp niet. Wat doe je dan? Nou, proberen te slapen.
Maar het ligt duidelijk minder lekker op de linkerzij (waar de bassen harder doorklinken) dan op je rechterzij. Toch, alleen je rechterzij is ook niks. Dus dan maar de rug ingezet, hoewel die wat zwak is en ik er gemakkelijk wat kramp in krijg. Dus weer over op de linkerzij. Enzovoort.
Oh, ik heb best wat geslapen, tussen het draaien, de discobassen en het denken door. Want morgen moet ik stoppen met de bloedverdunner als voorbereiding op de operatie. Wel een eng idee. Want die bloedverdunner heb je ter bescherming tegen bloedpropjes die nu juist kunnen losschieten door disco-dreunen in je hart. En die zijn nu duidelijk aanwezig. Dus is dit wel het moment om te stoppen met zo'n bescherming?! Nou ja, maar niet teveel piekeren. Da's zeker niet gezond. Dus toch maar wat geslapen. En vanmorgen wakker worden. De disco is gelukkig gesloten. Er zit wel een grapjas af en toe nog een dreun op een grote trom te geven, maar dat zijn uitzonderingen. Die zal zo ook wel stoppen. Hoop ik.
Er is één voordeel van disco: uit mijn discotijd (eh, een paar jaartjes geleden) herinner ik me dat de doorstroming er door werd bevorderd (had vast niks met het bier te maken...). Zoiets was nu ook het geval. Ik had in dagen geen 1 1/2 liter geplast. Goh, toch weer een gouden randje aan de wolk.

Gedachten

Gek gevoel, over een week is het zover.
Op die woensdag word ik niet wakker in mijn eigen bed, maar in een ziekenhuisbed. Heb ik net m'n opname-nachtje achter de rug en zit ik vlak voor de operatie van die ochtend.
Er tollen allerlei gedachten door m'n hoofd. Zeker na het bevestigingsbelletje van het grote ziekenhuis, vanmorgen, dat ik inderdaad dinsdag 8 maart om 9 uur stipt word verwacht voor de opnamedag.
Ik heb natuurlijk de informatieve lectuur van het grote ziekenhuis tot me genomen. Weet dus dat ik geacht word die laatste nacht apart gekleed door te brengen: alleen maar zo'n operatiehemd aan. Hoop niet dat het zo'n ding is zonder knopen dat dus alle kanten op draait. Dan is het zeker dat ik 's morgens in een ingedraaide dwangbuis wakker word. 'k Snap trouwens niet waarom een onderbroekje verboden is. Zo steriel zal ik echt nog niet zijn. En ik heb altijd koude voeten dus ik zal m'n slaapsokken missen.
En wat neem ik allemaal mee die dag? Dinsdag zal ik me wel vervelen maar woensdag zal ik grotendeels buiten westen doorbrengen. Maar donderdag of vrijdag? Hoe snel zal ik weer genoeg helder zijn en me dus gaan vervelen? En moet ik niet nog even snel naar de kapper, want hoe lang zal dat anders wel niet duren.... Gedachten genoeg.

Pillen

Lekker geslapen en een rustig hart. Nou ja, voor mijn doen dan. Met meestal eenvoudig kloppen en af en toe zo'n plof. Je weet wel, het lijkt net of je hart even diep de adem in houdt en die dan met een korte flinke zucht toch weer laat schieten.
Met de nieuwe plaspil van gisteren erbij en een verandering van inname momenten was het vanmorgen wel even puzzelen. Deze nu, maar wel voor het eten anders moet ik twee uur wachten. En die is dus naar vanmiddag want die verlaagt de bloeddruk in combinatie met die opeens teveel. Elke dag een uurtje licht in het hoofd vond de cardioloog overbodig. En die nieuwe een halfje want daar hebben ze geen slappe versie van en een hele is nog niet nodig.
Gek voor iemand die, uitzonderingen daargelaten, nooit pillen heeft hoeven slikken. Ik hoop er ook weer heel snel vanaf te zijn na de operatie. Nou maar hopen dat ik inderdaad niet aan de trombosedienst hoef. Ziet er nu nog gunstig uit.

Molen

En tja, dan zit je in de SH-molen voordat je het weet.
Incheck bij een snibbige portierster: "oh, het nummer van uw identiteitsbewijs klopt niet meer, even aanpassen". Incheck bij een aardige zuster: "even bloeddruk meten en een ECG-tje". Tja, dan blijk je toch echt weer een beetje te fibrilleren. Dus prikzuster (ook aardig) erbij: "bloed afnemen en infuusnaaldje zetten. We willen als er wat gebeurt snel naar binnen kunnen". Neemt ze alle tijd voor. En ik heb toch al niks met naalden. Dus vraag ik of ik misschien nog wat meer mag liggen, het wordt me wat wazig voor de ogen. Misschien ook vanwege de nuchtere maag. Als deskundig boezem-fibrilleer-patiënt weet ik dat je nuchter moet komen vanwege een eventuele cardio-versie. En dus vanwege de pruttel ook weer even een hart-long-fotomaak-zuster erbij.
En dan wachten. De monitor protesteert regelmatig piepend tegen de wel erg lage bloeddruk (tja, krijg je met die pillen) en de wel erg springere hartslag (tja, krijg je bij fibrilleren). En mijn zuurstof-vingerhoedje is ook al niet tevreden met die waarden tussen 99 en 80 (tja, krijg je van die onregelmatige doorbloeding).
Komt de cardioloog. Ken ik u niet?! Jawel, van toen en toen. Ah. Nou, bloedwaarden niet bijzonder. Plaspil er bij mag. Fibrilleren is niet dodelijk maar moet wel binnen 24 uur en in ieder geval 48 uur stoppen. Risico van klontjes hè. Dus als-ie zich morgenochtend nog niet koest houdt even bellen. Ja hoor, u mag naar huis, Maar ik zou niet op die korte vakantie naar het buitenland gaan.
Daar gaat je uitje.

Output

Vanwege de goede ervaringen met de huisartsenpost vanmorgen maar weer even gebeld. In de hoop dat men een aanvullend of sterker plaspilletje zal recepteren richting apotheek. Ten behoeve van de gewenste hogere vochtoutput.
Dame dit keer minder soepel. Kan ik echt niet wachten op mijn eigen huisarts morgenochtend? Nee mevrouw, ik wil als het enigszins kan toch vandaag nog op vakantie met een sterkere plaspil. Ja maar, daar is de huisartsenpost niet voor, wordt me uitgelegd. Oh mevrouw, maar ik word normaal gesproken gewoon doorverbonden met de dienstdoend SH cardioloog voor advies en eventueel aanpassing van de medicatie. Nou, maar vandaag niet hoor. Als ik wat wil moet ik maar even langs komen op de post. Als ik dat lichamelijk kan natuurlijk. Zo realistisch is ze wel. Het is niet ver, en een ambulance toch wat overdreven. Dus wat doe je dan.
De dienstdoend huisarts is vlugger van begrip en soepeler. Na korte ruggespraak met zijn SH cardio-collega mag/moet ik daar even langs komen. En eh, misschien moet ik toch die korte vakantie in het buitenland nog eens heroverwegen...

Balans

Ik denk bijna met weemoed terug aan de eerste maand: alles lekker in balans. Da's nu mooi over. De afgelopen drie dagen drie maal een borrelperiode. In vaktermen: enig boezemfibrilleren.
Eerste keer na een lekker bad. Dan denk je dus: het zal wel iets te warm geweest zijn. Ging gelukkig vanzelf weer over tijdens de slaap.
Tweede keer na niks, vlak voor het naar bed gaan. En bij het gaan liggen wordt het alleen maar erger. Dus er uit, extra (sota)lolletje en wachten tot het werkt. Doet het eigenlijk niet, ondanks paar uur wachten op de bank. Goh, wat is er weinig interessants op al die 30 TV kanalen zo midden in de nacht.
Derde keer vanmorgen héél vroeg, gecombineerd met het gevreesde gepruttel-in-de-longen. Vocht dus. Dat gepruttel kon eigenlijk niet uitblijven. De nauwkeurig bijgehouden vochtbalans stond al een paar dagen op meer intake (niet meer dan 1.5 l hoor) dan output (met moeite een half litertje). Ondanks de extra plaspil van donderdagavond.
En in te veel vocht heb ik helemaal geen zin, zeker niet zo vlak voor een korte vakantie elders. Dus ik wil extra hulp bij de output!

OEPS!!!!

Daar is-ie dan, de lang verwachte mail:

"Beste xxx,

Dr. yyy zou u graag woensdag 9 maart willen opereren. U wordt dan dinsdag 8 maart opgenomen. Voor verdere afspraken betreffende de tijd van opname en de medicatie wordt u gebeld door mijn collega zzz.

Vriendelijke groet, aaa."

OEPS!!!!!!!!!

Gedonder

Al bijna twee maanden aan het wachten op de hartoperatie. Best lang. Maar de eerste maand had ik eigenlijk niks te klagen. Blijkbaar waren mijn mitralisklep en de pillen in mooi evenwicht. Dat veranderde begin tweede maand. Eerst vanwege klemmend gevoel voor een extra pitstop naar de cardioloog. En weer een paar weken later gedonder. Voorafgegaan door enkele dagen onbehaaglijk gevoel.
Net als oudejaarsavond, de aftrap van mijn avontuur, een avond van bezoek met een etentje bij goede vrienden. Niks om je druk over te maken toch?! Nou, voor hem blijkbaar wel. Begon in de auto weer lekker te bonken. Niet zo erg als oudejaarsavond. Zeker afgedempt door de medicijnen die juist daarvoor zijn: afdempen. Gelukkig zakte het in de nacht weer weg.
Maar midden in de nacht daarop kwam het gedonder terug. Om wakker van te worden. En ongerust. En dat werd ik dus allebei. Nu wat beter opgeleid, greep ik maar gelijk naar een extra halfje Sotalol. Idiote naam eigenlijk, geen lol aan. Maar hij hielp niet. Fijn dat er dan midden in de nacht een huisartsenpost bereikbaar is. Nog een halfje mag en als dat niet helpt in de ochtend naar de Spoedeisende Hulp komen. Misschien weer een cardioversie nodig.
Wakker geworden met hetzelfde gedonder. Dus eruit om nuchter naar de SH te gaan. Eerst wel even douchen want de zweet geurtjes moeten er natuurlijk af. Maar dan: dan stopt het gedonder opeens ook! Dus voortaan eerst douchen en dan pas zo nodig Sotalol! Voor de zekerheid toch maar even langs SH, je weet nooit. Maar de ECG-grafiekjes tonen een prachtige sinus dus weer naar huis. Blij maar toch niet tevreden.

Herhaling

't Is niks dat je lang op een operatie moet wachten, maar op een gegeven moment is de eerste lading pillen op. Dat kwam dus bij mij ook. Dus maar even naar de apotheek.
Nou, dat werd maar half gewaardeerd. Ik zit namelijk in een systeem: het AutomatischHerhalingsSysteem. Dat betekent dat ik geacht word helemaal niks te doen want de apotheek zal geheel automatisch signaleren dat ik door m'n pillen heen ben, een nieuwe lading laten aanrukken en ze uitleveren. Alles op een voor de apotheek passend moment en JustInTime voor mij.
Nou komt er zo'n klant die graag de pillen eerder wil. Wel met een reden: "de pillen zijn naar schatting in de vakantie op en dan ben ik waarschijnlijk niet hier". Maar ja, dat staat het systeem niet toe, het heeft nog niet gepiept. Dus zijn de pillen nog niet allemaal in voorraad. En al die doosjes beplakken met etiketten doen ze ook graag op een ander moment. Dus of ik een paar dagen later terug wil komen en me in het vervolg aan het AHS wil houden...
Best hoor, je moet immers als patiënt klantvriendelijk zijn naar de apotheek toe...

Keurslager

Hoe komt dat toch, dat als ik aan een chirurg denk, dat dan gelijk het beeld van de slager naar boven komt? Zou het iets te maken hebben met messen, bloed en zo?
In ieder geval, ik mocht recent kennis maken met mijn eigen keurslager, eh, pardon, cardiochirurg. Hij zat natuurlijk in het grote ziekenhuis in de volgende grotere stad. En de afspraak begon precies op tijd. Dat verwacht je op de een of andere manier niet als je bij zo'n enorm gebouw komt aanlopen en je je tussen de mensen door wringt naar de kleine wachthoek. Kamer mag zo'n uitsparing in de gang niet genoemd worden.
Ook de kamer van de chirurg viel wat tegen. Leek alsof hij die moet delen met een student of zo. Rommelig, met twee bureau's waar we ons een beetje scheef aan mochten zetten. Hij nam alle tijd om ons over zijn overwegingen te vertellen. Dat het linksom ging en ook rechtsom. En dat aan beide risico's zitten. En dat hij gekozen had voor linksom maar dat ik natuurlijk de laatste keus had. Vriendelijk, maar wat moet je daar nu mee??! Ik neem toch aan dat hij het het beste weet?
Doe dan maar linksom, of was het rechtsom, daar wil ik vanaf wezen. In moeilijke woorden wordt het een "minimaal invasieve ingreep". Dat klinkt mooi maar betekent alleen maar dat het gat in m'n vel zo klein mogelijk gehouden wordt. Maar het betere snijwerk van binnen om bij m'n klep te komen en daar de draadjes van de mitralis te repareren, dat blijft natuurlijk hetzelfde. Het blijft een keurslager, nietwaar!

Intake

Beweging op het front. Ik kreeg een mooie uitnodiging voor een "pre-operatieve screening" in het grote ziekenhuis. Maar ze weten toch alles al? Nee dus. Ze weten alles in mijn eigen ziekenhuis, maar dat betekent niet dat ze hetzelfde weten in dat grote ziekenhuis van de hartchirurg!! Informatieuitwisseling is blijkbaar beperkt. Lekker kostbaar voor de gezondheidszorg, maar goed. Risico willen we niet lopen, dus aangetreden.
Heel circus: (groeps)gesprekje met fysiotherapeut over goed ademen als je net geopereerd bent en je vanwege de pijn liever je adem inhoudt. Inclusief leuk oefenblaasapparaatje voor thuis. Bloedprikken, longfoto, uitgebreid vraaggesprek met `nurse/practitioner`. Dat laatste vak blijkt ook door mannen gedaan te worden, en lijkt tussen verpleger en arts in te zitten. Weer ECG-tje, beluisteren, bekloppen, bloeddruk meten. En grappige echo achter allebei m'n oren. Voor het meten van de doorbloeding van de hersenen... (?zo hoog gaan ze toch niet snijden...?!). Tenslotte gesprekje met anesthesioloog, die me vertelde wat ik al in de boekjes had gelezen.
En tussen alle stapjes in wachten, wachten en wachten in een wel erg sjofele wachtkamer op de afdeling. Totaal een programma van vier uur!
Vast allemaal goed bedoeld en nuttig. Ook dat grote ziekenhuis moet natuurlijk alles weten, nietwaar. Maar qua organiseren en klantvriendelijkheid kunnen ze nog veel verbeteren.

Pitstop

Het kan zomaar gebeuren dat je denkt: hé, wat een raar gevoel. Lijkt of het allemaal wat klemmender wordt in de borst. Hoe zou dat komen? Ik maak me wel druk over het een en ander maar daar zou je toch niet zo'n klemmend gevoel van moeten krijgen? Misschien begint m'n hart meer te slijten dan gewenst? Kom, stel je niet aan. Zo denk je een paar dagen in een cirkeltje.
En dan komt het weekend er aan. Een naar idee, om met dat klemmende gevoel het weekend in te moeten. Dus toch maar even bellen. Maar wie bel je dan? Cardioloog, huisarts?
Eerst maar het nummer op de poli-kaart van het ziekenhuis geprobeerd. Dat blijkt de verpleegafdeling te zijn. Daar kunnen ze niks zeggen en verwijzen me naar de poli. Daar word ik, na ruggespraak met de dienstdoend cardioloog, uitgenodigd voor een bezoekje. En wel graag onmiddellijk. Wel via de filmpjes fabriek natuurlijk voor een ECG-tje.
En dan zit je met een uurtje bij de cardioloog aan tafel. Die bekijkt je ECG-tje, luistert naar je. Zegt dat alles er normaal uit ziet. Nou ja, voor een te repareren hart dan. Dat de komende ingreep een heel hoge succeskans heeft. Dan vraagt-ie of je misschien bezorgd bent en dat dat echt niet nodig is. En dat je er goed aan deed even te bellen voor de zekerheid. Mag best nog eens.
Echt geruststellend, zo'n extra pitstop. Snel en doeltreffend.

Lang

Wat duurt wachten toch lang.
Het is nu precies een maand geleden dat mijn hart begon te fibrileren. Daarna een week in het ziekenhuis voor allerlei tests. En de uitslag dat er groot onderhoud nodig is aan die vermalendijde mitralis klep. Met een wachttijd van 6 à 8 weken. Nou daarvan zijn we meer dan de helft op weg.
En wat mij betreft kan het niet kort genoeg duren. Dus, na de extra echo van vorige week, zie ik uit naar het gesprek van volgende week met de chirurg. Hopen dat het daarna snel kan beginnen. M'n kloppertje wordt er vast niet beter op.

Concurrentie

Concurrentie in de gezondheidszorg. Wat kost dat wel niet?!
Bij mijn laatste echo bij de chirurg in het grote ziekenhuis in de aanpalende stad merkte ik op: er zijn net in mijn "eigen" ziekenhuis uitgebreide echo's gemaakt. Kunnen jullie die niet gebruiken?
Nee dus. Want hun apparaat was Siemens en bij mijn club Philips (of andersom, daar wil ik vanaf wezen). En die merken verstaan elkaar niet!! De gegevens kunnen ook niet worden gedeeld, dus zijn ze niet beschikbaar voor mijn chirurg tijdens de komende operatie. En hij wil wel opnamen bij de hand hebben. Dus nieuwe opnamen moeten!
Zou handig zijn als die grote fabrikanten er in ieder geval voor zorgen dat hun apparaten elkaars gegevens zichtbaar kunnen maken. Scheelt vast een hoop gemeenschapsgeld in de gezondheidszorg.

Kleurtjes

De chirurg wou zijn eigen echo-plaatjes, dus eergisteren naar het grote ziekenhuis in de volgende stad. Leek wel een fabriek, wat een mensen en gebouw en auto's op de parkeerplaats. Maar ook: keurig op de tijd van afspraak werd ik in de echokamer gelaten.
Bekende apparatuur maar zo opgesteld dat ik mijn eigen privé spiegel aan de muur had. Leuk om daarmee weer eens mee te kijken op de monitor. Spreekse assistente legt alles weer mooi uit...
Ik weet inmiddels hoe een echo er uit ziet, zowel bij baby's als met harten. Een mooie ruisend-grijze driehoek waarin van alles beweegt. Net een ondergrondse grot met slechte camerabewaking!
De flapperende klep was goed te zien. Mooi en bijna kunstzinnig wordt het als ze de kleurtjes aanzetten (met dank aan meneer Doppler). Inmiddels weet ik dat het op de bewuste plek allemaal blauw moet zijn. Dan stroomt alles op de beoogde wijze. Tja, jammer als er toch ook veel rood te zien is. Rood? Ja. Dat betekent dat bloed de verkeerde kant opstroomt. En da's bij mij het geval. Reparatie echt geboden dus. Nog ff wachten. Reactie van meetjuffrouw geeft me de indruk dat het geen maart zal worden...

Achtergrond

interessante site voor mensen met hartproblemen en/of daarin geïnteresseerden:

www.hartgenoten.nl

Afspraak

Vanmorgen belde ze terug, de secretaresse cardiochirurgie. Vrolijke juffrouw, ideaal voor klantkontakt binnen de gezondheidszorg. Je wordt er bijna zelf vrolijk van!
Maar ze had nog niet het verlossende bericht. Want eerst moet er nog wat gestudeerd worden. Een extra detail echo. Gevolgd door een gesprekje bij de specialist die gaat repareren. Dat laatste gelukkig wel gecombineerde met gesprekken met andere specialisten zoals met de man of vrouw die me een tijdje verantwoord onder zeil zal helpen en houden.
Gelukkig kan de echo deze week al plaatsvinden. En de gesprekken een weekje later. En een operatie in februari is misschien wel mogelijk.
Nou ja, stap voor stap, dan breekt het lijntje niet.