Het is spitsuur in ons zaaltje. Er komt vanmorgen een verse patiënt zo uit de IC. De meneer-van-een-dag-voor-mij krijgt te horen dat hij morgen naar huis mag, zonder tussenstap in zijn eigen kleinere ziekenhuis. Maar ook twee van de anderen hebben extra aandacht nodig.
Ik vanwege de AF van vannacht: dat komt me op een extra ECG-tje te staan. Verder mag ik genieten van een tweetal röntgenfoto's om te zien of de twee borstkas drains er al uit kunnen. Daarvoor moet ik naar de röntgen afdeling op de 1e verdieping gereden worden. Maar mijn bed, waar ik al sinds mijn opname op lig en in rondgereden word, wordt afgekeurd door de transport-broeder. De hydrauliek van het bed lekt blijkbaar waardoor hij langzaam maar zeker in z'n laagste stand zakt. En de ARBO regels staan niet toe, zegt de verhuis-broeder, dat hij een bed verplaatst waaraan bij moet bukken-duwen. Gezien de vele bedden en kilometers die transportwitjassen dagelijks verstouwen ook nog te begrijpen.
Na enig wachten komt er een nieuw bed aangereden. Dat moet natuurlijk wel verlengd worden want anders past deze patiënt er niet goed in. Dat gaat met moeite, twee zusters lukt het pas na een hoop geduw en getrek. De bedden zijn duidelijk aan vervanging toe! Schijnt ook in de pen te zitten.
Na transport heen en weer plus de foto blijken de drains er uit te kunnen. Dat gebeurt doortastend door de zaalarts met het nodige pijnlijk gepeuter aan hechtingen. Scheelt een slok op een borrel bij het ademen. Ik word nu wel dringend verzocht om eens naast het bed plaats te nemen. Ja ja, je wordt geacht steeds minder ziek te zijn, zelfs twee dagen na een zware operatie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten