Vandaag zijn de laatste onderzoeks-loodjes gepland: hoop geprik, longfoto en echo. Als alles goed is mag ik vanmiddag naar huis. De disco is nog steeds afwezig dus een extra ECG kan achterwege blijven. Wat duurt dat wachten op de transportjongens toch lang, zeker nu je vrijheid ervan afhangt. Het prikken gebeurt aan bed en de longfoto, na een rolstoelritje, aan het eind van de ochtend. De trappentest met de fysiotherapeut breekt de rest van de ochtend. Ik woon in een hoog oud huis met twee maal 19 treden van zitkamer tot slaapstede. Dus, vind ik, moet er ook tweemaal op de standaard ziekenhuis-trappenhuis-trap geoefend worden: die is maar 19 treden hoog. De hartbewakings- annex zuurstofmonitorklem van de fysio tonen dat mijn hart geen krimp geeft! Mooi. Ik kan nog traplopen.
En dan slaat het grote wachten toe: het transport naar de echo komt maar niet. Maar nu ik weet dat ik weer kan traplopen en de deur naar de vrijheid op een kier staat, ga ik niet zitten wachten! Mondige patiënt, nietwaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten