De echo laat op zich wachten. Ik ga naar de balie: is er geen fout gemaakt met de afspraak? Nee, alles is geregeld. Maar de echo's zijn meestal wat laat. Er zijn uren en een nieuwe middagdienst-zuster nodig voor een doorbraak. Zij belt rechtstreeks met de echo: er blijken beneden helemaal geen aanmeldingen voor twee echo's (voor mij en de 80-er) bekend te zijn. Lang wachten dus! De zuster is kordaat, sluit telefonisch de zaak kort en rijdt me zelf naar beneden. Niks transportjongens, het is 4 uur en de echo staat op het punt van sluiten. Geen tijd te verliezen.
De echo-zuster kent me nog en ontvangt me vriendelijk. Nee, mijn aanmelding komt net binnen en ja ik ben haar laatste patiënt. Maar dat kan toch niet, zuster?! Er zit boven nog een 80-jarige heer te wachten om met zijn familie naar huis te gaan. Na een echo. Jammer, patiënt, maar zuster's dag zit er op: om 8 uur begonnen en doorgewerkt tijdens de lunch. Die oude heer is morgenochtend de eerste. Dat kunt u toch niet menen, zuster? Ik begrijp uw dilemma best. Blijkbaar regelen ze de zaken niet goed voor u. Maar dat kan toch niet ten koste gaan van een 80-jarige man die aan die slechte organisatie part noch deel heeft. Zuster zucht en loopt weg. Ze zal even overleggen. Komt terug. Ik spreek nogmaals de hoop uit dat ook de 80-er geholpen wordt. Zuster zucht en begint met mijn onderzoek.
Dan is ze net zo spraakzaam als de vorige keer. Laat me elk hoekje zien: hier de gerepareerde klep en hier de steunring. En hier de nog maar mini-mini-mini hoeveelheid resterende lekkage. Nee, met mij zit het allemaal goed. Operatie geslaagd.
Ik kleed me aan en ga weer in de rolstoel zitten. Buiten de deur wacht de 80-er in een andere rolstoel. Zuster rijdt hem naar binnen. Victorie!
Nu nog de bureaucratie overwinnen: de cardioloog wil me zelf komen vertellen dat de echo goed is en de zaalarts moet nog wat recepten schrijven en andere papiertjes invullen. Ik ben minzaam en geef ze tot 5 uur de tijd: dan zal ik de vrijheid tegemoet wandelen.
Het lukt de zaalarts. De cardioloog faalt. Ik rijd met mijn partner naar huis. Een gelukkige 80-er staat op het punt hetzelfde te doen met zijn familie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten