Het record staat nu op drie dagen: drie dagen zonder hartritmestoornissen.
Heerlijk, zo'n weekend waarin alles weer normaal lijkt. Los van de kortademigheid bij het lopen dan. Maar dat is bekend: een uur wandelen door een hellend bos en dan ook nog gezellig praten vraagt heel wat energie. Zeker van een revaliderend hart. Doseren dus. En genieten van het lekkere weer.
Je gaat bijna denken dat de oorlog is gewonnen. Maar dan duikt zo 's nachts toch weer die ritmesectie op. Ik sliep gewoon. Wel flink dromend. Blijkbaar kan zelfs virtuele inspanning leiden tot meer adrenaline en dat weer tot meer dan gewone hartslagen. Dat idee had ik overigens ook al toen ik laatst weer eens een spannend computerspel deed en m'n hartslag onregelmatiger werd.
Hopelijk zakt het vandaag weer af. Het is lekker zonnig dus zullen we (de hond en ik) de looptraining buiten straks weer oppakken. Da's leuker dan over een paar weken moeten revalideren in een sporthal of binnenzwembad. Dat wil ik graag voorkomen of in ieder geval tot het minimum beperken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten