Vanmorgen nog maar een week geleden lag ik, van alle kanten beprikt en behangen met slangen en meetleidingen, in de intensive care bij te komen van de kunstige hartplastiek door mijn eigen keurslager. Wat kan een weekje verschil maken.
OK, af en toe is er op harthoogte in mijn lijf nog een disco die echter sinds de verdubbeling van de lolletjes-dosis, gisteren, een stuk beter geïsoleerd en soms zelfs afwezig is. En inderdaad gaat er nog wel eens een flard witte-rook langs mijn ogen. Slapen is nog niet helemaal als vanouds maar dankzij een uitgekiend paracetamol-gebruik en een extra steunkussentje in bed heb ik gisternacht toch zeker 6 uur achter elkaar geslapen!
En over de nieuwste klacht wil ik zeker niet te erg klagen: mijn minimaal invasieve toegangssnee en de drain-uitgangetjes jeuken. En dat betekent alleen maar dat ze proberen te genezen. Morgen gaan er weer wat hechtingen uit dus krijgt het vel wat meer ruimte. Mooi meegenomen want de kleine ritssluiting zit nu nog wat strak.
Ook de loopjes met de hond zijn weer begonnen. Nog niet erg lang maar wel vandaag al soepeler dan gisteren. En ik beroer sinds gisteren ook weer zelf de toetsen voor deze blog. Die ondanks inspanningen van mijn familie-hulpfeniksjes gedurende de afgelopen week, toch aan groot achterstallig onderhoud leed. Tja, af en toe babbel ik teveel. Blijkbaar ook op papier als ik ziek ben.
Nee, ik mag niet klagen over de verbeteringen van de afgelopen week. Nou ja een beetje dan: zes weken niet fietsen en autorijden lijkt me wel erg overdreven...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten