Zo naar uitgekeken, en dan valt het zo tegen: mijn eigen bed.
De kamer is fris, de partner aan mijn zijde, de dekens bekend. Bovenal, het kussen heeft een passende deuk. Maar mijn bed is een stuk harder dan ik me herinnerde. OK, normaal slaap ik vooral op mijn zij, maar dat kan vanwege de hechtingen ter rechterzijde en de weer opduikende disco ter linkerzijde nu bijna niet. Vooral op de rug dus. En dan blijkt mijn bed een stuk harder dan gewenst. Gek, het zo slappe ziekenhuisbed waarin je wegzakt lijkt opeens een goede droom. Maar dan onbereikbaar.
Zelfs de twee motortjes waarmee ik hoofd-en voeteneind kan verstellen blijken niet voldoende om me na 4 uur 's nachts, als mijn paracetamol overdosis is uitgewerkt, lekker aan het liggen en dus het slapen te houden. Dat betekent hazenslaapjes tussen 4 en 8. Gedeeltelijk op de bank. Die ligt weer heel anders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten