Surrealistisch: ik hou mijn ogen dicht. Hoor stemmen. Ik krijg overgeef-neigingen, waarschijnlijk door het weghalen van de tube. Iemand zegt dat ik door mijn neus moet ademen, ja zeg!!!
Heb geen gevoel voor tijd. Denk af en toe te zweven.
Ik voel een soort euforie, maak grapjes. Mijn partner is er ook: ik voel een warme kus op mijn mond. Probeer iets te zeggen over houden van...
Ik vraag de tijd, het blijkt zo'n 8 uur 's avonds. Dus ruim 12 uur nadat ik onder zeil ging. Wat lang! Zou er iets mis zijn gegaan?
Dan begint de lange nacht. Veel gepiep en gedoe. Altijd licht. Ik krijg pijn in mijn rug van de matras. Vraag uiteindelijk oordopjes en oogklep ("ja broeder, in het toilettasje, staat dat er niet?") om in ieder geval geluid- en lichtstoring uit te schakelen.
Ik voel overal slangen, draden en naalden prikken en trekken. De prikker links in mijn nek lijkt wel een kerstboom van subdraadjes en irriteert enorm. En die morfine werkt ook al niet!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten