Hij begon zo naar, deze dag, maar gelukkig kunnen slechte dagen verbeteren.
Eerst nog even de nieuwe ervaring van witte-vlekken-voor-de-ogen en het gevoel bijna flauw te vallen. Gelukkig zit ik stevig op een stoel waaraan ik me goed vasthoud. De misselijkheid blijkt een afdoende argument om niet meer dat smerige groene verstuivermaskertje te hoeven gebruiken. Mijn longen werken al best goed dus het is niet echt meer nodig.
De zon schijnt inmiddels en de sfeer wordt nog vrolijker als m'n partner nog even langskomt. De kinderen zitten aan hun huiswerk. De gister gebrachte enorme bos bloemen, afkomstig van vrienden, staat mooi te wezen in de vensterbank.
Zuster Ellen-met-de-lok brengt de nodige vrolijkheid door al dat gewone zusterwerk door ons vooraf te laten accorderen. Ik loop wat extra rondjes op de gang. Begeleiding door de fysiotherapeut blijkt niet meer nodig: ik ben voor op schema. Morgen is de trap aan de beurt.
Last but not least: als ik ga liggen blijkt de disco in mijn borst weer gesloten.
Al met al is het gedokterte tevreden: als de testen van morgen goed zijn mag ik 's middags naar huis! Zo niet, dan met tussenstap van enkele dagen in mijn eigen ziekenhuis. Laten we hopen op het eerste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten