Wat lijken die pillendoosjes toch op elkaar. Ik blijk gisteren een (sota)lolletje te weinig en een plaspil teveel te hebben genomen. Nou ja, heeft de drainage bevorderd zullen we maar denken. Gisteren geheel ontwaterd naar bed en vanmorgen na een rustige nacht weer op.
Vandaag de laatste dag thuis voor de opname. Zorgen maak ik me niet echt al kriebelt het wel een beetje. Ik zit vooral te denken: wat zal ik toch meenemen voor als ik, weer wat bij de pinken, me ga vervelen daar in dat ziekenhuisbed. OK, kan misschien een dag of 2-3 duren. Maar als ik bij ben gaan m'n hersenen draaien, m'n handen jeuken en wil ik weer wat doen. Dus verwacht ik zo rond komende zaterdag toch wel weer ernstige doe-kriebels te krijgen. Ik heb sinds januari goede ervaringen met laptop-aan-bed dus die laten we dan maar weer aanrukken. Wel met een stevige anti-diefstalkabel want zelfs in ziekenhuizen schijnen sommigen gek te zijn op dat soort meeneemdingen. Dat kunnen we niet hebben want dan kan ik geen blogjes meer maken en/of wat projectklussen doen. Ja, je bent ondernemer of je bent het niet!
Voor de zekerheid (voor als die laptop toch wat teveel gevraagd is) ga ik ook maar een selectie maken van wat makkelijker in bed bruikbare dingen: enkele nuttige, leuke en onderhoudende lees- en puzzle-boekjes.
Tja, het lijkt net een saai uitstapje. Zo voelt het ook eigenlijk. Bang ben ik niet. Natuurlijk, zo'n operatie is niet niks. Toch krijg ik vriendelijke reacties van bekenden en meelezers van deze blog (dank daarvoor!) die zeggen: laat maar gewoon gebeuren, het valt best mee. Dus dat probeer ik dan maar te doen. Ik laat zenuwkriebels niet de overhand krijgen. O nee!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten