Prachtig vond vanmorgen de cardioloog van het eigen ziekenhuis mijn bloeddruk: 120 over 60. En hij was ook zeer te spreken over het mooi regelmatige sinusoïdale ECG hartfilmpje.
Bijna zes weken na mij mitralis-klep reparatie ziet alles er goed uit. Maar: garanties zijn er voorlopig niet. De hartboezem is door de jarenlange lekkage van de mitralis-klep wat vergroot en je weet niet zeker of die weer krimpt. En dus het nog steeds bestaande risico op hartritmestoornis afneemt. Dus de (sota)lolletjes en (acenocouma)rolletjes moet u voorlopig blijven doorslikken. Het hart moet zich op de lange termijn bewijzen, nietwaar. En zo lang u lollige en rollige pillen slikt moet ook de trombose-dienst blijven controleren. Desnoods om de paar weken. Zeker is zeker. U kunt eens vragen naar de zelfcontrole-mogelijkheid. Scheelt een hoop gerij van u of de T-dienst. Ja, rijden mag weer hoor, met fiets èn auto.
Volgende week hebt u in het grote ziekenhuis een echo-controle voorafgaand aan het gesprek met de cardio-chirurg? Dan is hier een echo niet nodig. Wij krijgen vast zijn testuitslag. Kom hier over drie maandjes maar terug voor controle. En revalidatie? Zo te horen aan wat u allemaal al probeert en doet, revalideert u zichzelf. Dus revalidatie is ook niet nodig...
Te mooi om waar te zijn? Misschien, maar wat wil je als patiënt nog meer dan snel ex-patiënt worden? Je zou je bijna schuldig voelen als je de veel ernstiger verhalen van hartgenoten leest. Bijna. Ik hou het voorlopig op meeleven. En tevreden zijn met mijn eigen 120/60.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten