Beweging op het front. Ik kreeg een mooie uitnodiging voor een "pre-operatieve screening" in het grote ziekenhuis. Maar ze weten toch alles al? Nee dus. Ze weten alles in mijn eigen ziekenhuis, maar dat betekent niet dat ze hetzelfde weten in dat grote ziekenhuis van de hartchirurg!! Informatieuitwisseling is blijkbaar beperkt. Lekker kostbaar voor de gezondheidszorg, maar goed. Risico willen we niet lopen, dus aangetreden.
Heel circus: (groeps)gesprekje met fysiotherapeut over goed ademen als je net geopereerd bent en je vanwege de pijn liever je adem inhoudt. Inclusief leuk oefenblaasapparaatje voor thuis. Bloedprikken, longfoto, uitgebreid vraaggesprek met `nurse/practitioner`. Dat laatste vak blijkt ook door mannen gedaan te worden, en lijkt tussen verpleger en arts in te zitten. Weer ECG-tje, beluisteren, bekloppen, bloeddruk meten. En grappige echo achter allebei m'n oren. Voor het meten van de doorbloeding van de hersenen... (?zo hoog gaan ze toch niet snijden...?!). Tenslotte gesprekje met anesthesioloog, die me vertelde wat ik al in de boekjes had gelezen.
En tussen alle stapjes in wachten, wachten en wachten in een wel erg sjofele wachtkamer op de afdeling. Totaal een programma van vier uur!
Vast allemaal goed bedoeld en nuttig. Ook dat grote ziekenhuis moet natuurlijk alles weten, nietwaar. Maar qua organiseren en klantvriendelijkheid kunnen ze nog veel verbeteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten