Zenuwen

Ik heb last van m'n zenuwen. Nee, niet figuurlijk, maar letterlijk.
Gisteren drie weken geleden mocht ik mijn minimaal-invasieve mitralisklep-plastiek genieten (iets wat zo mooi heet moet je wel genieten). Dat betekende onder meer dat mijn keurslager genoegen nam met een snee van 15 cm (plus een heleboel kleine gaatjes...) onder de rechterborst om bij m'n hart en de klep te komen. Tot zover fijn: geen grote ritssluiting midvoor. Maar wel dat venijnige sneetje.
En dat sneetje wordt met de dag venijniger. OK, misschien is dat deels mijn eigen schuld. Ik probeer de paracetamol-dosering minimaal te houden. Liefst vier keer 500 mg in plaats van de toegestane zes per dag. En dat betekent meer gevoeligheid, dat snapt een kind. Maar het komt vast ook door die zenuwen zelf. Die lijken rond het sneetje dezer dagen steeds drukker bezig weer aansluiting bij elkaar te zoeken. Het zal je maar gebeuren, zo plots door een scalpel doormidden te worden gehakt! Blijkbaar zijn die zenuwen door de ingreep de weg een beetje kwijt want ze doorwoelen een stuk vlees dat aanzienlijk groter is dan 15 cm!
Nou ja, het zal wel goed bedoeld zijn. Waar gewerkt wordt vallen spaanders. Maar het effect is dat sommige plekken zo gevoelig zijn dat ik er eigenlijk geen kleding op kan hebben. En dat is natuurlijk ethisch en esthetisch niet acceptabel. En op andere plekken heb ik helemaal geen gevoel. Even lijden dus met zo wijd mogelijke kleren. En soms wat smokkelen met de paracetamol. Dat vinden die zenuwen vast niet erg.

Record

Het record staat nu op drie dagen: drie dagen zonder hartritmestoornissen.
Heerlijk, zo'n weekend waarin alles weer normaal lijkt. Los van de kortademigheid bij het lopen dan. Maar dat is bekend: een uur wandelen door een hellend bos en dan ook nog gezellig praten vraagt heel wat energie. Zeker van een revaliderend hart. Doseren dus. En genieten van het lekkere weer.
Je gaat bijna denken dat de oorlog is gewonnen. Maar dan duikt zo 's nachts toch weer die ritmesectie op. Ik sliep gewoon. Wel flink dromend. Blijkbaar kan zelfs virtuele inspanning leiden tot meer adrenaline en dat weer tot meer dan gewone hartslagen. Dat idee had ik overigens ook al toen ik laatst weer eens een spannend computerspel deed en m'n hartslag onregelmatiger werd.
Hopelijk zakt het vandaag weer af. Het is lekker zonnig dus zullen we (de hond en ik) de looptraining buiten straks weer oppakken. Da's leuker dan over een paar weken moeten revalideren in een sporthal of binnenzwembad. Dat wil ik graag voorkomen of in ieder geval tot het minimum beperken.

Rustig

Rustige nacht en rustige ochtend: de ritmesectie in m'n borst is blijkbaar aan het pauzeren. Of op vakantie! Of geëmigreerd!!
Helaas. Het was blijkbaar maar een uit de hand gelopen pauze. Vanmiddag doet-ie het weer. Maar misschien iets minder luidruchtig?! We houden hoop dat het clubje er langzaam genoeg van krijgt. En uit het pand trekt. Een ritmische hartslag is toch veel prettiger dan een a-ritmische. Die merk je op den duur niet meer. Lekker.

Doosjes

Ik heb inmiddels een plastic zak vol: (bijna) volle pillendoosjes die ik niet (meer) mag of hoef te gebruiken. En ik had te weinig van een pil die ik wel moet gebruiken. Dus even met de apotheker gebeld.
"Klopt hoor. Blijkbaar hebben de voorschrijvers ruim gedacht en op uw recept een langere periode voorgeschreven". Vandaar drie maanden pillen voor iets dat ik maar een paar weken nodig had. En nu een stapel niet meer bruikbare volle doosjes.
"Terugnemen? Nee dat kan niet". Hoezo verspilling?!
En die andere pil?
"Die komen we vanavond wel even brengen. Laten we maar voor een maandje doen. Dat is precies een doosje."
Tja, als dat de basis van medicijnverstrekking is....

Vakmanschap

Op zich een luxe, dat zoveel verschillende artsen zich sinds januari met me bezig houden. Fijn, al die kennis die voor mij beschikbaar is. Maar al dat geneeskundig vakmanschap heeft wel zijn kosten, die in de ogen van een leek als ik zo te zien -tenminste gedeeltelijk- vermijdbaar zijn. Of zou nu mijn expertise als organisatieadviseur me parten spelen...?
Al eerder heb ik vastgesteld en hier gemeld dat de informatie van de ene arts niet per definitie ook beschikbaar is voor de andere. Tussen ziekenhuizen (en dus de daaraan verbonden artsen) wordt niet alle beschikbare informatie uitgewisseld, zeker niet de meer gedetailleerde zoals die uit echo's en ECG-tjes. Meestal kiest men er voor om zelf nogmaals de gewenste informatie te verzamelen door middel van nieuwe onderzoeken. Deels vanwege technische onmogelijkheden: de Philips echo-opnamen van ziekenhuis A kunnen niet worden gelezen en bewerkt met de Siemens systemen van ziekenhuis B. Deels ook vanwege voorkeur: arts x wil bepaalde dingen extra gemeten hebben die arts y -nog- niet interessant vond.
Is dat nu vakmanschap dat je moet waarderen en behouden? Of zou het beter zijn als er meer geprotocolliseerd zou zijn: iedere arts werkt in principe volgens dezelfde aanpak en met dezelfde methoden en levert informatie die via het patiëntendossier uitwisselbaar zijn.
Ik heb een dubbel gevoel. Zou willen pleiten voor ontdubbeling van onderzoek en stroomlijning van informatie delen. En tegelijk wil ik me als patiënt graag blijven koesteren in aandacht en vakmanschap van elk van die vakmannen: een soort in het systeem ingebakken second (en third en fourth etc) opinion. Heerlijk al dat vakmanschap om me heen. Tenminste, zo lang ze het allemaal globaal met elkaar eens zijn. Anders weet je als patiënt weer niet wie je moet geloven. Misschien toch eens naar een vijfde vakman voor advies...?

Klagen

Nee, klagen wil ik niet.
Niet over de jeuk aan mijn minimaal invasieve gaatjes plus ritssluitinkje. Hoewel die jeuk wel steeds erger wordt. Maar goed, nauwkeurige inspectie leverde geen verdachte bobbels, roodheid of lekkagesporen op. Dus zal het wel allemaal gewoon gezonde genees-jeuk zijn.
Niet over de a-ritmische ritmesectie die met name 's nachts lijkt te repeteren. Zeker als ik op mijn linkerzij lig. Googlend zag ik dat ritmestoornis voor mijn groep normaal is en niet dodelijk. Nou, wat mij betreft wordt het snel voor mij uitzonderlijk. Zal zeker helpen als ik wat meer beweeg. Daartoe weer even gegoogled op oefenen voor mijn categorie. De gevonden ideetjes daaromtrent staan nu ook achter een nieuw tabje op deze blog. Speciaal voor geïnteresseerde meelezers en -doeners. Op eigen risico, dat wel!
En nee, ook niet over mijn slapen. Want het valt best mee: ondanks jeuk en ritmesectie slaap ik toch gewoonlijk een uur of zeven achter elkaar! OK, soms bij het draaien even wakker, maar daarna ronk ik meestal weer gewoon door.
Ik denk met deernis aan mijn collega-patiënten met de grote ritssluiting midvoor en de daaraan gekoppelde lig- en draaibeperkingen. Dié hebben vast veel meer te klagen! Sterkte, mensen!

Inzicht

Gek eigenlijk. Ik heb voor de operatie nooit zitten googlen op mijn mitralis probleem. Nam genoegen met de boekjes van het ziekenhuis en van de Hartstichting. Nu blijk ik toch behoefte te hebben aan meer informatie. Dus op zoek.
Nou, er is op internet heel wat te vinden rond mitralis klep en de minimaal invasieve reparatie techniek die ik mocht genieten. In tekst, foto en video. Heel interessant voor mij maar misschien ook voor u, beste bezoeker. Daarom heb ik aan deze blog twee nieuw bladzijden toegevoegd: een met plaatjes en foto's en een andere met video's. Zeker het bekijken waard. Ga er eens lekker voor zitten en klik op de tabjes hierboven. Je kunt de video's apart aan- en uitzetten.
De bloederigheid van een en ander viel me enorm mee. Maar misschien is de derde video toch voor de wat sterkere magen.

Slagwerk

De klopper daarbinnen vraagt aandacht. Hij lijkt wel verbouwd van een disco in een in slagwerk gespecialieerd conservatorium waar men vooral a-ritmische muziek beoefent. Ritmestoornissen.
Overdag is het er ook maar merk ik er niet zo veel van. Maar 's nachts des te meer. Doet geen pijn maar maakt het er ook niet rustiger op. Zeker als de eerste slaap van een uur of zes er op zit, wordt de lichtere slaap daarna heel hoor- en voelbaar a-ritmisch begeleid. Om wakker van te worden.
De volle toegestane dosis van drie (sota)lolletjes per dag neem ik vandaag en morgen netjes in. Immers, anders kan ik niet klagen tegen de cardioloog dat zijn laatste voorschrift niet werkt.
Misschien toch weer een ander medicijn erbij? Of misschien moet ik gewoon meer trainen, ik zit nu wel erg veel en loop erg weinig. Eerlijk is eerlijk: naast het gescharrel in huis hooguit een kwartiertje per dag met de hond. Vaker en langer lopen leert het hart weer wat op toeren te komen en (misschien...) het gewone ritme weer op te pakken.
Morgen maar beginnen met het weer lopend naar school brengen van dochter-lief. Plus een extra rondje met de hond. Bij voorkeur lekker ritmisch.

Uit

Zonnige zondag. Tijd om eens met het gezin de natuur in te gaan. Het strand is bereisbaar en trekt. Dus met z'n vijven (inclusief hond), emmertjes en schepjes naar zee. Partner rijdt weer: de 6-weken verzekeringsblokkade voorkomt dat ik zelf het stuurwiel grijp. Toch de polis eens nakijken...
Om 12 uur is het al moeilijker parkeren dan voorzien. De route door de duinen is langer dan ik me herinner en het duin dat beklommen moet worden veeeeel hoger dan ik nog wist. Gelukkig vindt de hond het geen probleem om me, arme halve invalide, omhoog te trekken. De zee is fris, het strand breed, de bezoekers in ruime mate aanwezig en de wind ronduit kil. Ik neem op een strandduintje plaats en geniet van hond en kinderen die net doen of het zomer is: rennen en hollen zonder jas plus zandkasteel maken in de branding.
Ik heb weinig meer energie dan voor een paar keer de bal heen en weer gooien en schieten. Maar voel me niet slecht, hoewel het wel beter mag en moet. Maar hoor eens, een week geleden lag je nog in het ziekenhuis! Jantje ongeduld!

Reizen

Vandaag de dag van de laatste draadjes. Nou ja, de niet oplosbare dan. De andere laten we lekker zitten tot ze zijn verdwenen.
Naar de wondpoli op de verpleegafdeling van het grote ziekenhuis voor een laatste check van de wonden en het verwijderen van de hechtingen op de drain-gaatjes. Goedkeurend gemompel bij het bekijken. Dan beetje gepeuter met een plastic pincet en gezaag met een speciaal krom hechtingenverwijdermesje. ECG-tje maken. Oh, u bent zo eigenwijs geweest om eergister al naar uw eigen cardioloog te gaan en daar is een ECG-tje gemaakt? Nou, dan doen we het vandaag niet nog eens. Hoor eens, we doen hier niets overbodigs. Hmmm.
En dat was dat. Dat je daarvoor twee maal een half uur moet reizen. Had dat nou echt niet in mijn eigen ziekenhuis op vijf minuten afstand gekund?! Maar goed, partner was zo lief om me op en neer te rijden.
En we konden op de terugweg gelijk even langs wippen bij de trombosedienst. Die wilde me vanmorgen graag prikken maar dat kon natuurlijk niet omdat ik naar het grote ziekenhuis moest. Dus er zelf maar even langs. Wel buiten de normale priktijd en zelfs in koffietijd van de dames! Dan vraag je als klant natuurlijk om even te moeten wachten. Daarna vriendelijk geprikt (eigenlijk kan dat niet...) en weer naar huis. Drie uur gereis voor twee maal 10 minuten aandacht.

Week

Vanmorgen nog maar een week geleden lag ik, van alle kanten beprikt en behangen met slangen en meetleidingen, in de intensive care bij te komen van de kunstige hartplastiek door mijn eigen keurslager. Wat kan een weekje verschil maken.
OK, af en toe is er op harthoogte in mijn lijf nog een disco die echter sinds de verdubbeling van de lolletjes-dosis, gisteren, een stuk beter geïsoleerd en soms zelfs afwezig is. En inderdaad gaat er nog wel eens een flard witte-rook langs mijn ogen. Slapen is nog niet helemaal als vanouds maar dankzij een uitgekiend paracetamol-gebruik en een extra steunkussentje in bed heb ik gisternacht toch zeker 6 uur achter elkaar geslapen!
En over de nieuwste klacht wil ik zeker niet te erg klagen: mijn minimaal invasieve toegangssnee en de drain-uitgangetjes jeuken. En dat betekent alleen maar dat ze proberen te genezen. Morgen gaan er weer wat hechtingen uit dus krijgt het vel wat meer ruimte. Mooi meegenomen want de kleine ritssluiting zit nu nog wat strak.
Ook de loopjes met de hond zijn weer begonnen. Nog niet erg lang maar wel vandaag al soepeler dan gisteren. En ik beroer sinds gisteren ook weer zelf de toetsen voor deze blog. Die ondanks inspanningen van mijn familie-hulpfeniksjes gedurende de afgelopen week, toch aan groot achterstallig onderhoud leed. Tja, af en toe babbel ik teveel. Blijkbaar ook op papier als ik ziek ben.
Nee, ik mag niet klagen over de verbeteringen van de afgelopen week. Nou ja een beetje dan: zes weken niet fietsen en autorijden lijkt me wel erg overdreven...

Ritme

Ik vind een dag disco meer dan voldoende. Dus omdat-ie vanmorgen nog steeds aanstond toch maar weer eens contact opgenomen met de cardio-poli. Fijn dat ik weer in het kleinere, eigen ziekenhuis te gast kan. Aan de lijn een begripvol secretaresse die mijn gegevens voorlegt aan de bekende cardioloog. Deze besluit dat ik maar weer even langs moet komen.
Inmiddels is de routine bekend: even een ECG-tje laten maken en dan wachten op het tussenschuifmoment in de wachtkamer. Het is erg druk en warm, de ruimte draait even om mij en mijn stoel heen. Witte vlekken. Gelukkig maar kort.
De cardioloog bekijkt het verse ECG-tje, leest het verslag van het grote ziekenhuis, net binnen-gefaxt. Prijst de succesvolle plastiek van de collega-cardiochirurg. Zegt dat ik mooie littekens heb. Gelukkig verzekert hij desgevraagd dat ze nog mooier worden, want ik ben nog niet zo tevreden... Meet de bloeddruk en luistert. Conclusie: inderdaad weer ritmestoornissen. Dus de sotalol mag dagelijks verdrievoudigd. En over vier weken terugkomen. Hij bezweert me de bloedverdunners van de trombosedienst te nemen, zeker zolang de disco nog af en toe aanspringt. Pas daarna mag ik over op de effectieve en minder ingrijpende aspirine.
Da's waar, die kwam vanmorgen ook nog langs: de trombosedienst. Raar om op je eigen bank geprikt te worden. Maar wel met het gewenste resultaat: advies over hoeveel pillen ik moet nemen om het bloed 2 à 3 maal dunner te houden dan normaal. Schijnt te helpen tegen klontjes.

Bed

Zo naar uitgekeken, en dan valt het zo tegen: mijn eigen bed.
De kamer is fris, de partner aan mijn zijde, de dekens bekend. Bovenal, het kussen heeft een passende deuk. Maar mijn bed is een stuk harder dan ik me herinnerde. OK, normaal slaap ik vooral op mijn zij, maar dat kan vanwege de hechtingen ter rechterzijde en de weer opduikende disco ter linkerzijde nu bijna niet. Vooral op de rug dus. En dan blijkt mijn bed een stuk harder dan gewenst. Gek, het zo slappe ziekenhuisbed waarin je wegzakt lijkt opeens een goede droom. Maar dan onbereikbaar.
Zelfs de twee motortjes waarmee ik hoofd-en voeteneind kan verstellen blijken niet voldoende om me na 4 uur 's nachts, als mijn paracetamol overdosis is uitgewerkt, lekker aan het liggen en dus het slapen te houden. Dat betekent hazenslaapjes tussen 4 en 8. Gedeeltelijk op de bank. Die ligt weer heel anders.

Afgedwongen ontslag

De echo laat op zich wachten. Ik ga naar de balie: is er geen fout gemaakt met de afspraak? Nee, alles is geregeld. Maar de echo's zijn meestal wat laat. Er zijn uren en een nieuwe middagdienst-zuster nodig voor een doorbraak. Zij belt rechtstreeks met de echo: er blijken beneden helemaal geen aanmeldingen voor twee echo's (voor mij en de 80-er) bekend te zijn. Lang wachten dus! De zuster is kordaat, sluit telefonisch de zaak kort en rijdt me zelf naar beneden. Niks transportjongens, het is 4 uur en de echo staat op het punt van sluiten. Geen tijd te verliezen.
De echo-zuster kent me nog en ontvangt me vriendelijk. Nee, mijn aanmelding komt net binnen en ja ik ben haar laatste patiënt. Maar dat kan toch niet, zuster?! Er zit boven nog een 80-jarige heer te wachten om met zijn familie naar huis te gaan. Na een echo. Jammer, patiënt, maar zuster's dag zit er op: om 8 uur begonnen en doorgewerkt tijdens de lunch. Die oude heer is morgenochtend de eerste. Dat kunt u toch niet menen, zuster? Ik begrijp uw dilemma best. Blijkbaar regelen ze de zaken niet goed voor u. Maar dat kan toch niet ten koste gaan van een 80-jarige man die aan die slechte organisatie part noch deel heeft. Zuster zucht en loopt weg. Ze zal even overleggen. Komt terug. Ik spreek nogmaals de hoop uit dat ook de 80-er geholpen wordt. Zuster zucht en begint met mijn onderzoek.
Dan is ze net zo spraakzaam als de vorige keer. Laat me elk hoekje zien: hier de gerepareerde klep en hier de steunring. En hier de nog maar mini-mini-mini hoeveelheid resterende lekkage. Nee, met mij zit het allemaal goed. Operatie geslaagd.
Ik kleed me aan en ga weer in de rolstoel zitten. Buiten de deur wacht de 80-er in een andere rolstoel. Zuster rijdt hem naar binnen. Victorie!
Nu nog de bureaucratie overwinnen: de cardioloog wil me zelf komen vertellen dat de echo goed is en de zaalarts moet nog wat recepten schrijven en andere papiertjes invullen. Ik ben minzaam en geef ze tot 5 uur de tijd: dan zal ik de vrijheid tegemoet wandelen.
Het lukt de zaalarts. De cardioloog faalt. Ik rijd met mijn partner naar huis. Een gelukkige 80-er staat op het punt hetzelfde te doen met zijn familie.

Laatste loodjes

Vandaag zijn de laatste onderzoeks-loodjes gepland: hoop geprik, longfoto en echo. Als alles goed is mag ik vanmiddag naar huis. De disco is nog steeds afwezig dus een extra ECG kan achterwege blijven. Wat duurt dat wachten op de transportjongens toch lang, zeker nu je vrijheid ervan afhangt. Het prikken gebeurt aan bed en de longfoto, na een rolstoelritje, aan het eind van de ochtend. De trappentest met de fysiotherapeut breekt de rest van de ochtend. Ik woon in een hoog oud huis met twee maal 19 treden van zitkamer tot slaapstede. Dus, vind ik, moet er ook tweemaal op de standaard ziekenhuis-trappenhuis-trap geoefend worden: die is maar 19 treden hoog. De hartbewakings- annex zuurstofmonitorklem van de fysio tonen dat mijn hart geen krimp geeft! Mooi. Ik kan nog traplopen.
En dan slaat het grote wachten toe: het transport naar de echo komt maar niet. Maar nu ik weet dat ik weer kan traplopen en de deur naar de vrijheid op een kier staat, ga ik niet zitten wachten! Mondige patiënt, nietwaar.

ZONdag

Hij begon zo naar, deze dag, maar gelukkig kunnen slechte dagen verbeteren.
Eerst nog even de nieuwe ervaring van witte-vlekken-voor-de-ogen en het gevoel bijna flauw te vallen. Gelukkig zit ik stevig op een stoel waaraan ik me goed vasthoud. De misselijkheid blijkt een afdoende argument om niet meer dat smerige groene verstuivermaskertje te hoeven gebruiken. Mijn longen werken al best goed dus het is niet echt meer nodig.
De zon schijnt inmiddels en de sfeer wordt nog vrolijker als m'n partner nog even langskomt. De kinderen zitten aan hun huiswerk. De gister gebrachte enorme bos bloemen, afkomstig van vrienden, staat mooi te wezen in de vensterbank.
Zuster Ellen-met-de-lok brengt de nodige vrolijkheid door al dat gewone zusterwerk door ons vooraf te laten accorderen. Ik loop wat extra rondjes op de gang. Begeleiding door de fysiotherapeut blijkt niet meer nodig: ik ben voor op schema. Morgen is de trap aan de beurt.
Last but not least: als ik ga liggen blijkt de disco in mijn borst weer gesloten.
Al met al is het gedokterte tevreden: als de testen van morgen goed zijn mag ik 's middags naar huis! Zo niet, dan met tussenstap van enkele dagen in mijn eigen ziekenhuis. Laten we hopen op het eerste.

Tegenzin

Dat was een nare nacht. Eerst was ik zo flauw en moe dat ik al om 8 uur wilde gaan slapen. Maar helaas, het ziekenhuisregime schrijft nog controles en pillenuitdelingen toe rond 10 uur 's avonds. Of het licht dus maar even aan en de patiënten wakker willen blijven.
Na de verduistering probeer ik te slapen. Om alleen maar te ontdekken dat de disco weer in alle hevigheid aanwezig is. Ik kan geen houding vinden en bel uiteindelijk de nachtzuster: alsjeblieft: doe me een sotalolletje en/of slaappillen. Helaas, patiënt, die staan niet (meer) op je basis-pillenlijst en de dokter slaapt. Voor zoiets maken we hem natuurlijk niet wakker. De kastjesbewakingsbrigade heeft ook nog geen alarm geslagen dus zo erg zal het wel niet zijn. Je zult het moeten doen met een extra paracetamolletje. Vooruit maar dan, maar het helpt geen zier!
Ik doezel en word uiteindelijk wakker met een stevige tegenzin in de dag, hoofdpijn en een misselijke maag.

Panne

Het is spitsuur in ons zaaltje. Er komt vanmorgen een verse patiënt zo uit de IC. De meneer-van-een-dag-voor-mij krijgt te horen dat hij morgen naar huis mag, zonder tussenstap in zijn eigen kleinere ziekenhuis. Maar ook twee van de anderen hebben extra aandacht nodig.
Ik vanwege de AF van vannacht: dat komt me op een extra ECG-tje te staan. Verder mag ik genieten van een tweetal röntgenfoto's om te zien of de twee borstkas drains er al uit kunnen. Daarvoor moet ik naar de röntgen afdeling op de 1e verdieping gereden worden. Maar mijn bed, waar ik al sinds mijn opname op lig en in rondgereden word, wordt afgekeurd door de transport-broeder. De hydrauliek van het bed lekt blijkbaar waardoor hij langzaam maar zeker in z'n laagste stand zakt. En de ARBO regels staan niet toe, zegt de verhuis-broeder, dat hij een bed verplaatst waaraan bij moet bukken-duwen. Gezien de vele bedden en kilometers die transportwitjassen dagelijks verstouwen ook nog te begrijpen.
Na enig wachten komt er een nieuw bed aangereden. Dat moet natuurlijk wel verlengd worden want anders past deze patiënt er niet goed in. Dat gaat met moeite, twee zusters lukt het pas na een hoop geduw en getrek. De bedden zijn duidelijk aan vervanging toe! Schijnt ook in de pen te zitten.
Na transport heen en weer plus de foto blijken de drains er uit te kunnen. Dat gebeurt doortastend door de zaalarts met het nodige pijnlijk gepeuter aan hechtingen. Scheelt een slok op een borrel bij het ademen. Ik word nu wel dringend verzocht om eens naast het bed plaats te nemen. Ja ja, je wordt geacht steeds minder ziek te zijn, zelfs twee dagen na een zware operatie!

AF

Afgelopen nacht was de derde in het ziekenhuis en de tweede na de operatie. Bijzonder op een negatieve manier. Ik probeerde vroeg te gaan slapen, dat was na de niet erg beslapen nacht in de IC wel gewenst. Ik slaap, na alle vertragende avondrondes van het verplegend personeel, wel snel in maar word ook weer snel wakker door het gebonk in m'n lijf. Ondanks de reparatie heeft-ie het toch weer op zijn heupen gekregen en is aan het fibrilleren gegaan. Mijn bewakingskastje blijkt te werken: er komt een soort Florence Nightingale nachtzuster met een lampje, een pil en het advies dat ik rechterop moet gaan zitten om te slapen. Niks voor mij, maar wat moet je. Hinkend van rechter- op linkerbil val ik toch weer in hazenslaapjes en zo stommel ik de nacht door.
's Morgens wordt het gebonk door een ECG-tje bevestigd: "AF", zegt de zaalarts tegen de zuster, dus het zal inderdaad wel atrium fibrilleren zijn. Geruststellend zegt hij tegen mij dat dat vaak voor komt na zo'n operatie. Waarom troost dat nou niet?!

Bezoek

Opvallend hoe je wereld verkleint als je ziek bent: je bent alleen maar met jezelf bezig. Niet eens verteld dat ik twee maal bezoek heb gehad van het gezin: partner en twee kinderen. De eerste keer aan het eind van de opnamedag. Toen was er eigenlijk nog niks aan de hand, dus konden de kinderen gewoon op bed komen liggen. Gisteravond zag het er allemaal een stuk enger uit. Naast de nog vastzittende infusen de plakkers en/of hechtingen van eerdere infusen en/of drains. Plus het nieuwe monitor-kastje in het omhang-washandje met al zijn draden en het groene zuurstof-leidinkje naar de neus dat misschien niet meer echt nodig maar wel erg lekker is.
Allemaal een stuk enger zie ik aan de ogen van de kinderen en leidend tot letterlijk grotere afstand tussen mij en hen. Logisch.

Jojo-pijn

Medisch ben ik goed genoeg om mijn plekje in de IC af te staan aan een volgende patiënt. Pijn is geen issue: die kan net zo goed op de afdeling bestreden worden. En omdat vertrek uit de IC ook betekent dat de nodige prikkers plus de kerstboom in mijn nek worden verwijderd, ben ik maar wat blij dat ik naar zaal mag in de loop van de ochtend. Ondanks de twee drains plus de katheter die moeten blijven zitten. De plasdrain heb ik geen last van: lekker makkelijk niet naar de wc te hoeven lopen. Het poepen is blijkbaar in staking, dus dat geeft ook geen gedoe. Maar de drain in mijn borstkas lijkt stevig tegen de rechter long aan te drukken. Verder zit de uitgang met hechtingen vast. Hoeveel pijnlijker kunnen ze het maken.
Een nieuwe kamer en een nieuwe kamergenoot. Deze blijkt mij een dag voor te zijn. Hij is vandaag van zijn drain ontdaan en heeft lekker gedouched. Niet dat daarmee al de oranje ontsmettingsverf, waarmee men ons in de OK blijkt te hebben ingesmeerd, is afgewassen. Maar toch ziet hij er een stuk frisser uit. Ook de pijn lijkt bij hem goed te doen. Bij mij jojo't hij op en neer. Ik kan nauwelijks wachten op de volgende dag.

Ontwaken

Surrealistisch: ik hou mijn ogen dicht. Hoor stemmen. Ik krijg overgeef-neigingen, waarschijnlijk door het weghalen van de tube. Iemand zegt dat ik door mijn neus moet ademen, ja zeg!!!
Heb geen gevoel voor tijd. Denk af en toe te zweven.
Ik voel een soort euforie, maak grapjes. Mijn partner is er ook: ik voel een warme kus op mijn mond. Probeer iets te zeggen over houden van...
Ik vraag de tijd, het blijkt zo'n 8 uur 's avonds. Dus ruim 12 uur nadat ik onder zeil ging. Wat lang! Zou er iets mis zijn gegaan?
Dan begint de lange nacht. Veel gepiep en gedoe. Altijd licht. Ik krijg pijn in mijn rug van de matras. Vraag uiteindelijk oordopjes en oogklep ("ja broeder, in het toilettasje, staat dat er niet?") om in ieder geval geluid- en lichtstoring uit te schakelen.
Ik voel overal slangen, draden en naalden prikken en trekken. De prikker links in mijn nek lijkt wel een kerstboom van subdraadjes en irriteert enorm. En die morfine werkt ook al niet!!!

knock-out

Vandaag neemt partner van patiënt de blog even over voor een dagje of zo.

De grote dag is aangebroken. Om 7.30 werd partner gebeld dat de patiënt naar de operatie kamer zou gaan. Daar volledig knock out gemaakt. Om 14.00 uur belde de chirurg dat alles goed was gegaan. Het hart was gerepareerd! De operatie was wat later begonnen, vandaar pas om 14.00 uur klaar. Partner wel even in de stress, want wist niet dat ze wat later waren begonnen, maar afin. Patiënt gaat nu naar de intensive care.

Om 14.30 uur belde partner naar de intensive care. Patiënt was blijkbaar net gearriveerd dus men wist nog niet veel meer te melden. Om 15.00 nogmaals gebeld. Patiënt is nog aan het slapen en alles ziet er normaal uit - gezien de omstandigheden dan natuurlijk. Pak van partner's hart! Ze verwachten dat de patiënt rond het bezoekuur wel weer uit zijn knock out is.

Om 18.00 uur weer gebeld naar de intensive care. Patiënt begint wakker te worden en de beademingsslangen etc zijn verwijderd.

Om 19.15 uur stipt op bezoek in de IC. Patiënt ligt in een hoekje linksachter in de zaal. Ziet er zeer slaperig uit en praat moeilijk te verstaan. Toch worden er grapjes gemaakt die niet helemaal onzinnig zijn. Of er een portable PC was anders zou patiënt zich vast gaan vervelen! Fijn dat het zo is, een pak van het part! Met veel apparaten en slaggetjes om, in, op en aan, dat wel. Alles heeft een functie. Patiënt noemde het een "carnavals outfit" en een dagje vasten was ook niet erg in deze vastentijd. Klopt ook nog!

De bedoeling is dat patiënt morgen naar de afdeling gaat. Met zo min mogelijk toeters en bellen. Gelukkig, al die slangen is ook niets.

De knock out verdwijnt langzaam. Wedstrijd gewonnen?...

Verduistering

De grote dag begint vroeg: om 6 uur wil weer zo nodig iemand bloeddruk en zuurstofsaturatie meten. Daarna mag ik nog wat doezelen. Maar dan begint onverbiddelijk de uittocht.
De eerste twee, de 80-jarige en ik, worden naar de OK gereden. De andere twee zullen in de middag volgen.
Lift en dan lange gangen door. Het wordt steeds koelhuisachtiger qua kleuren: witte schuifdeuren met grote hendels blijken de toegang tot operatiekamers. Eentje is voor mij gereserveerd.
Daar mag ik overstappen op de operatietafel (?) waarna een dame enthousiast allerlei naalden op moeilijke plekken begint te prikken. Met mijn teer gestel en dito dunne leidingen prikt ze nogal eens mis. De gemenerd. Heel onplezierig allemaal!
Maar de dame is coulant, voordat ik het weet besluit ze me dan maar onder zeil te helpen. Kan ze ongestoord prikken zeker...
De boel verduistert........

Avond

Het operatietraject begint niet zo maar, oh nee! Daartoe wordt de avond er voor een stevige boenbeurt voorzien. In de aftandse douche van de opnamekamer, zonder plankje en een te smal gordijntje. En met een heel grote fles met rood spul zonder doseertuitje. Weten ze zeker dat je veel teveel gebruikt! Op alles: haar en huid.
Daarna het speciale operatiejasje aan. Met een beetje voor en niks achter, behalve die vier nietige drukknoopjes in de nek. Dankzij grote Surinaamse matrone-zuster mogen we zondigen: vannacht toch een onderbroekje aan mits die schoon uit de tas komt. Nou, ik heb er genoeg bij me.
Nog niet echt moe dus nog even naar de radio geluisterd. Dan slapen op die rare matrassen waarin je wegzakt. Morgen de grote dag!

Lange vingers

He himself, kwam langs: de cardiochirurg. Leek verbaasd dat ik nog wist wie hij was. Inderdaad maar één maal gezien maar dat maakte blijkbaar voldoende indruk.

Hij vertelde dat hij nog een keer extra de echo had bekeken. Het wordt inderdaad een minimaal invasieve operatie. Met een kleine snee onder de rechter tepel. Ik verbaasd: "maar m'n hart zit toch links!". Dat bleek geen probleem, want via dat kleine gaatje kan hij met extra lange instrumenten toch langs de rechter long mijn halve borstkas door manoeuvreren.. Ik zag dat direct voor me: met een soort extra lange vingers of chinese eetstokjes opereren. Een soort "scissor hand" maar dan (hopelijk!) medisch verantwoord!

Het lijkt me een hoop gepeuter. Gelukkig zet hij er een vergrotende bril bij op. Anders weet je nooit of hij meer wegsnijdt dan het losse en verdikte stukje van de klep, met dat losse draadje...

Vier

Dit keer een kamer voor vier. Speciaal voor de opvang van personen op weg naar de operatietafel. Net zo gezellig als andere kort-stay omgevingen: NIET! De tafel is hier teruggebracht tot kabouterformaat: met moeite zullen er twee dienbladen op passen. Dus dan maar eten op je eigen uitklapkastje. Niet zo gezellig dus. Overigens is er hier ook schaarste aan stoelen, dus is het behelpen met je bed-rand.

Alle vier de gasten zijn heren; in leeftijd tussen 48 en 80. Ik ben de 1-na jongste. Vreemd overigens. Hoe snel je went: twee maanden geleden, in m'n eerste ziekenhuis-kamer, voelde ik veel meer verbazing en verwondering. Nu meer herkenning en routine. Ook mis ik de vriendelijke dames van januari. Zo met vier mannen is toch meer non-nonsense. Dus minder warm en leuk. 'K moet het er mee doen.

Opname

De op een-na-grote dag: de opname. Keurig op tijd door mijn partner bij het opnamebureau afgeleverd, die mij natuurlijk onverbiddelijk langs de bloedprikkers sturen. Daarna naar de afdeling waar 1 1/2 zuster (één in opleiding) ons opwachten met koffie en een vragenformulier. De zaal is nog leeg, dus kies ik m'n voorkeurs bed: in de hoek. Weer een lange lijst te doen, van m'n potje plassen en (weer) ECG tot longfoto en gesprekjes met deskundigen.

De vrije ontspanning is hier minder dan in mijn eigen ziekenhuis: internet zit achter een betaalabonnement En €5 betalen voor maar een paar uurtjes gaat me aan het hart. Gelukkig heb ik genoeg anti-verveling bij me want anders sloeg dat al gelijk toe. Eerst maar eens kijken hoe ik mijn gratis radio aan krijg.

Afwachten

Dat wordt afwachten, beste bezoeker, voor mij en voor u: wanneer kan ik weer de draad oppakken van dit epos? Het zit er niet echt in dat ik de komende drie-vier dagen fysiek een toetsenbord zal kunnen beroeren. Maar misschien dat ik tussentijds toch mijn luid en duidelijk, dan wel fluisterend op een bandje ingesproken ontboezemingen kan doorgeven via vingervlugge hulp-feniksjes. Afwachten maar.
Tot lees'

Tas

Heb vanmiddag m'n tas gepakt. Weet eigenlijk niet precies wat ik mee moet nemen. Niet te veel maar ook niet te weinig.
Morgen is de opnamedag. Zo te lezen betekent dat in ieder geval een trektocht langs priklab, longfotoafdeling, scheerschuimhoek en ontsmettingsdouche. Waar laat ik al die tijd mijn tas? Loop ik daar de hele dag mee te sjouwen? Of is er een tussenstop bij mijn tijdelijke sponde?
En wat daarna? Gegeven de pre-operatie info is er speciale mode voorgeschreven: alleen maar een operatiejasje.... Daarvoor hoef ik dus geen uitgebreide garderobe mee te nemen. Maar hoe lang lig je in zo'n ding? In ieder geval tot en met de IC. Dus alleen de operatiedag plus volgende nacht (als alles goed gaat)? En de dag daarna dan? Kan ik dan m'n eigen pyama al weer aan? Maar hoe moet dat dan met de slangen en elektrische bewakingsleidingen? Zijn die dan al weer weg? Vast niet allemaal.
Vragen, vragen, vragen. Hebben waarschijnlijk veel eerste-keer-patiënten. Dus er zullen ook vast wel antwoorden zijn. Morgen maar gewoon afwachten. En niet teveel meenemen: alleen wat anti-verveling voor de eerste dag. En een pyama met schone onderbroeken voor als het weer mag. Je weet nooit hoe snel dat is! Ik blijf optimistisch! OK, dan toch maar wat extra boekjes mee...

Kriebels

Wat lijken die pillendoosjes toch op elkaar. Ik blijk gisteren een (sota)lolletje te weinig en een plaspil teveel te hebben genomen. Nou ja, heeft de drainage bevorderd zullen we maar denken. Gisteren geheel ontwaterd naar bed en vanmorgen na een rustige nacht weer op.
Vandaag de laatste dag thuis voor de opname. Zorgen maak ik me niet echt al kriebelt het wel een beetje. Ik zit vooral te denken: wat zal ik toch meenemen voor als ik, weer wat bij de pinken, me ga vervelen daar in dat ziekenhuisbed. OK, kan misschien een dag of 2-3 duren. Maar als ik bij ben gaan m'n hersenen draaien, m'n handen jeuken en wil ik weer wat doen. Dus verwacht ik zo rond komende zaterdag toch wel weer ernstige doe-kriebels te krijgen. Ik heb sinds januari goede ervaringen met laptop-aan-bed dus die laten we dan maar weer aanrukken. Wel met een stevige anti-diefstalkabel want zelfs in ziekenhuizen schijnen sommigen gek te zijn op dat soort meeneemdingen. Dat kunnen we niet hebben want dan kan ik geen blogjes meer maken en/of wat projectklussen doen. Ja, je bent ondernemer of je bent het niet!
Voor de zekerheid (voor als die laptop toch wat teveel gevraagd is) ga ik ook maar een selectie maken van wat makkelijker in bed bruikbare dingen: enkele nuttige, leuke en onderhoudende lees- en puzzle-boekjes.
Tja, het lijkt net een saai uitstapje. Zo voelt het ook eigenlijk. Bang ben ik niet. Natuurlijk, zo'n operatie is niet niks. Toch krijg ik vriendelijke reacties van bekenden en meelezers van deze blog (dank daarvoor!) die zeggen: laat maar gewoon gebeuren, het valt best mee. Dus dat probeer ik dan maar te doen. Ik laat zenuwkriebels niet de overhand krijgen. O nee!

Rust

De discotheek is sinds gistermorgen gesloten. Gelukkig maar, want het gebonk was niet leuk meer. Raar dat zoiets zo snel kan komen en weer weggaan.
Gisteren een heerlijk rustige dag. Zo rustig en heerlijk zelfs dat ik energie vond voor de hoognodige snoei van een heggetje en een boom. Samen met de familie, dat wel. Want sommige takken zijn toch wat ver en dik. Maar het is gelukt en alles ligt er nu keurig bij. Moet wel nu, want ik verwacht toch, na behandeling door de keurslager komende woensdag, enige tijd wat minder valide te zijn. Zeker op het punt van tuinieren. En het groeiseizoen wacht niet op mij.
Ik voelde me gister zelfs zo goed dat ik even lekker gezondigd heb: wat chipjes en een lekkere pizza. Allebei wat aan de zoute kant. Tja, en Onze Lieve Heer straft onmiddellijk: wat meer vocht op een plek waar ik het niet wil. OK, vandaag weer "lekker"alles zoutarm (eitje zonder zout, bwèhhh), netjes m'n pillen nemen en dan plas ik het vast wel weer uit. En dan goed gedraineerd op weg naar dinsdag, de grote opnamedag...

Disco

Het leek wel een disco gisteravond en vannacht, al dat gebonk. Het extra (sota)lolletje hielp niet. Wat doe je dan? Nou, proberen te slapen.
Maar het ligt duidelijk minder lekker op de linkerzij (waar de bassen harder doorklinken) dan op je rechterzij. Toch, alleen je rechterzij is ook niks. Dus dan maar de rug ingezet, hoewel die wat zwak is en ik er gemakkelijk wat kramp in krijg. Dus weer over op de linkerzij. Enzovoort.
Oh, ik heb best wat geslapen, tussen het draaien, de discobassen en het denken door. Want morgen moet ik stoppen met de bloedverdunner als voorbereiding op de operatie. Wel een eng idee. Want die bloedverdunner heb je ter bescherming tegen bloedpropjes die nu juist kunnen losschieten door disco-dreunen in je hart. En die zijn nu duidelijk aanwezig. Dus is dit wel het moment om te stoppen met zo'n bescherming?! Nou ja, maar niet teveel piekeren. Da's zeker niet gezond. Dus toch maar wat geslapen. En vanmorgen wakker worden. De disco is gelukkig gesloten. Er zit wel een grapjas af en toe nog een dreun op een grote trom te geven, maar dat zijn uitzonderingen. Die zal zo ook wel stoppen. Hoop ik.
Er is één voordeel van disco: uit mijn discotijd (eh, een paar jaartjes geleden) herinner ik me dat de doorstroming er door werd bevorderd (had vast niks met het bier te maken...). Zoiets was nu ook het geval. Ik had in dagen geen 1 1/2 liter geplast. Goh, toch weer een gouden randje aan de wolk.

Gedachten

Gek gevoel, over een week is het zover.
Op die woensdag word ik niet wakker in mijn eigen bed, maar in een ziekenhuisbed. Heb ik net m'n opname-nachtje achter de rug en zit ik vlak voor de operatie van die ochtend.
Er tollen allerlei gedachten door m'n hoofd. Zeker na het bevestigingsbelletje van het grote ziekenhuis, vanmorgen, dat ik inderdaad dinsdag 8 maart om 9 uur stipt word verwacht voor de opnamedag.
Ik heb natuurlijk de informatieve lectuur van het grote ziekenhuis tot me genomen. Weet dus dat ik geacht word die laatste nacht apart gekleed door te brengen: alleen maar zo'n operatiehemd aan. Hoop niet dat het zo'n ding is zonder knopen dat dus alle kanten op draait. Dan is het zeker dat ik 's morgens in een ingedraaide dwangbuis wakker word. 'k Snap trouwens niet waarom een onderbroekje verboden is. Zo steriel zal ik echt nog niet zijn. En ik heb altijd koude voeten dus ik zal m'n slaapsokken missen.
En wat neem ik allemaal mee die dag? Dinsdag zal ik me wel vervelen maar woensdag zal ik grotendeels buiten westen doorbrengen. Maar donderdag of vrijdag? Hoe snel zal ik weer genoeg helder zijn en me dus gaan vervelen? En moet ik niet nog even snel naar de kapper, want hoe lang zal dat anders wel niet duren.... Gedachten genoeg.