Grapjas

Vandaag vroeg het bed uit. Want dankzij zuster B kan wel snel een spoed-dagopname bij de Eerste-Hart-hulp met zo nodig een cardioversie, maar niet snel een eenvoudig ECG-tje. 

In bed nog even gecheckt: ja hoor de duveltje-uit-het-doosje-bibber van gistermorgen is er nog. Dus op naar het gasthuis. Na even zoeken (alle gangen lijken nog steeds op elkaar) weer in het sinds vorige keer vertrouwde zaaltje. Bedje uitkiezen en wachten op de aansluiting. De ademhalingsmonitor geeft regelmatig aan dat ik niet adem, terwijl ik zeker weet dat het anders is. Dat komt, vertelt me desgevraagd de zuster, omdat die monitor niet zo gevoelig is. Hopelijk geldt dat niet voor de rest van het apparaat...

Maar de hartpiekjes verschijnen piekfijn op de monitor. Een nette hartslag. Wat traag dankzij de lolletjes maar goed. Verder niks mis mee. De zuster klinkt half teleurgesteld.

Pardon?

Ja hoor, het duveltje is verdwenen! De grapjas. 

De hart-deskundige kijkt vanaf een on-line-afstandje nog even mee en deelt de mening van de zuster. Geen reden voor een cardioversie. Of wat dan ook.

Ik voel me bijna een simulant, ben blij en teleurgesteld tegelijk. Blijkbaar kan zulk fibrilleren vanzelf binnen een dag weer ophouden. Dat is fijn. Maar waardoor wordt het getriggered en hoe en wanneer kan het dus weer terugkomen? Dat maakt onzeker. Vragen die blijven liggen voor de specialist vrijdag.

Voor nu maar weer afkoppelen en naar huis. Voor een verlaat ontbijtje.

Opnieuw

Voor de zekerheid toch maar even, behulpzaam als ik ben, de poli gebeld. Want, dacht ik met mijn lekenhoofd, als er een nieuw ECG zou worden gemaakt, ditmaal met bibber, dan zou het al afgesproken telefoongesprek met de hartdeskundige komende vrijdag toch veel beter geïnformeerd verlopen? Van zijn kant gezien dan. Niet alleen de rust van maandag, maar ook de onrust van dinsdagmorgen netjes in beeld. 

Hoe logisch voor mij ook, niet logisch voor zuster B van de poli-telefoon. Een nieuw ECG kon alleen in opdracht van de huisarts ("dat heeft mijn huisarts een maand geleden al via collegiaal overleg gegeven en sindsdien is er toch een staande uitnodiging van de cardio-specialist? Nee dus). Of een nog veel duurdere optie kon ook: gelijk komen naar de Eerste-Hart-Hulp. Of nee, beter morgenochtend 8 uur en dan nuchter. 

Tja, de enige manier om toch een nieuw ECG-met-bibber te krijgen was dus blijkbaar weer een dure dagopname. Krijg je wel gelijk, als dat nodig blijkt, de cardioversie bij. Spoedje dus. Efficiënt is het wel. En vast erg duur. In vergelijking met gewoon even een ECG-tje. 

Maar goed, laten we het ijzer dan maar smeden als het heet is. Morgen op naar de cardio-versie-kamer.

Opnieuw...

Duveltje

Hij was zo mooi en regelmatig. Oké, ik had er wel wat uurtjes in het hospitaal, een schok en als toetje brandwonden in moeten investeren. Maar daarna had ik toch weer de hartslag als van een jonge god. Regelmatig en stevig. Krachtig, zou ik zeggen. En dat bleef maar doorgaan. Hoopte ik.

En toen, als een duveltje uit een doosje...

Na een nacht met zeer dynamisch dromen (helaas vaker het geval, jammer dat ik zo weinig onthoud) wakker geworden met een raar gevoel. Er miste iets. Wat was er anders? Had het niet gelijk door. Het kwam pas tijdens mijn ontbijt: de krachtige hartslag is weg en vervangen door wat onregelmatig gedoe. Had ik eerder gehad...

Nee toch? Ja.

Het telefoongesprek met de cardio-deskundige van komende vrijdag krijgt opeens een heel andere lading. Wat nu? Toch mee leren leven? Cardioversie in de herhaling? Wat nieuws proberen zoals ablatie? Als ik de folder daarover doorlees wordt ik er niet vrolijk van.

Of zou-ie de komende dagen toch weer landen in rust? We hopen maar...

check

Hij blijft maar mooi kloppen. Keurig. Dus ik ging welgemoed naar de ECG-check van vandaag. Standaard hoewel de papieren rol op de ligbank moestworden vervangen. Maar dat kwam niet door mij zullen we maar zeggen.

Anders dan anders geen fysiek uitslag-gesprekje-na-afloop. Mijn hartdeskundige heeft ervoor gekozen mij komende vrijdag telefonisch te bedienen. Wel zo makkelijk. Voor hem en voor mij. Die uit de COVID maatregelen voortkomende maatregelen mogen voor mij blijven. Aangenomen dat je, als het echt nodig is, natuurlijk wel je expert in de ogen kunt kijken.

Rust

Langzaam aan komt alles op zijn pootjes terecht. 

De brandmerken zijn, na een paar dagen twee maal per dag smeren met brandzalf, flink afgenomen. En de heimachine ben ik inmiddels wat aan gewend. Overdag merk ik het niet. Maar 's nachts, in horizontale positie zou ik willen dat de bouwvak al begonnen was. 

Ik ben inmiddels ook in mijn vijfde COVID-opletdag. Zonder ernstiger zaken dan de zeer lichte verkoudheid die me in dit jaargetijd (koud, warm, dan weer koud) altijd al parten speelt. Dus maar hopen dat ik geen besmetting heb overgenomen van mijn buurman-van-twee-uur in het ziekenhuis. Of dat ik, misschien mede dankzij mijn anti COVID supplementen, waaronder vitamine D, de besmettingstest glansrijk heb doorstaan. 

Zou ik al COVID-anti-lichamen hebben? Dat zou pas een echt rustig gevoel geven.

Brandmerk

Na een slechte nacht met een heimachine in de borst (heel regelmatig, dat weer wel) plus enorme jeuk op diezelfde borst 's morgens onder de douche. Om te ontdekken dat ik gebrandmerkt ben! Een 10 centimeter doorsnede cirkel op de borst en een dito vierkant op de rug. Die laatste jeukt niet zo. De eerste jeukt in het kwadraat. 

Ik meen iets gelezen te hebben (in een folder op internet van een ander ziekenhuis over cardioversie, niet in die van mijn eigen) over dat ze daar iets doen om de huid te beschermen tegen die blijkbaar toch wel stevige stroomschok. Bij mij niet gebeurd. Vooraf, noch achteraf. Met dus het effect van karbonade die iets te lang onaangeroerd op de grill heeft gelegen.

Smeren dus maar, met een Frans supermiddel tegen brandwonden. Want dat zijn het dus eigenlijk wel. Het verlicht een beetje maar niet veel. Heeft blijkbaar tijd nodig.

Even toevoegen aan het behandel protocol, eigen ziekenhuis! Misschien iets doen vooraf en zeker na afloop een tubetje brandzalf mee. Ik zal dat idee mijn eigen hartdeskundige aan de hand doen. Bij de volgende controle.

Ik blijf wel genieten van die regelmatige hartslag. En daar is het wel om te doen geweest.

Heimachine

Die avond en nacht was het druk in mijn borst. Er leek een heimachine aan het werk. Heel regelmatig dat wel. Maar hard! Daar word je vanzelf wakker van en het houdt je uit de slaap. Het hielp ook niet dat ik enorme jeuk had op mijn borst. Raar. Toch maar proberen te soezen en morgen even naar kijken.

Na-schok

Zit je rustig thuis 's avonds, nog na te genieten van een zeer regelmatige en wel erg stevige hartslag, word je opeens door het ziekenhuis gebeld. Tja, buurman van achter het gordijn links bleek positief getest te zijn op COVID. Zo'n test doen ze altijd als je moet blijven, en dat zou bij hem, zelfs voor mijn lekenoor, duidelijk het geval gaan zijn. Die gordijntjes zijn dun. Omdat ik niet hoefde blijven was ik niet getest.

Geven dunne ziekenhuisgordijntjes bescherming tegen COVID-besmetting? Volgens de bellende ziekenhuismedewerkster was de kans dat ik besmet zou zijn klein. Afstand enkele meters en gezamenlijke verblijftijd "maar" een uur of twee. Verder mag je aannemen dat de afzuiging in ziekenhuizen extra goed is. Maar het protocol gebood toch dat ze me op de hoogte zouden stellen. Zodat ik de komende vijf dagen mezelf goed in de gaten kon houden. En enig afstand houden tot huisgenoten en dergelijke. Nou, vooruit dan maar.

Toch iets van een na-schokje.

Ontslag

Na mijn snack (nee, ze konden me helaas niet aan een kroketje helpen) nog even wachten op de laatste instructie van mijn eigen hartdeskundige. Die heb ik de hele middag niet gezien want liet zich vertegenwoordigen door een assistente. Maar hij wilde wel zelf de eindverantwoordelijkheid nemen voor ontslag en begeleidend medicatieadvies. Dat laatste was simpel: voorlopig doorgaan met per dag 2 x 80 (sota)lolletjes. Gelukkig geen nieuwe zooi. En ik krijg een uitnodiging toegestuurd voor een poli-check over een paar weken. Hopelijk dan ook van deze pillen af.

Ik mocht naar huis. Aankleden hoefde niet, op mijn schoenen aandoen na. Want al die tijd had ik mijn eigen kleren mogen aangehouden. Dit in tegenstelling tot de informatiefolder vooraf, die het dreigend had over een operatiehemd-met-drukknoopjes-achter. Dus kalmpjes schoenen weer aan en partner ge-appt die, geduldig als zij is, al een uurtje beneden zat te wachten. Want ik was toch een heel klein ietsiepietsie licht in het hoofd en ik zou sowieso niet zelf naar huis mogen rijden.

Na enig gezoek (wat heeft zo'n ziekenhuis toch veel op elkaar lijkende deuren en gangen) en ge-app kwamen we elkaar bij de liften tegen. Hup naar de auto. Mijn zeer regelmatige hartslag schrok niet van de vier trappen naar de juiste vloer in de parkeergarage.Voelt goed, zo'n ontslag.

Schok

Het duurde even. Een uurtje of zo. Er werden ondertussen meerdere ambulance brancards binnen gereden. Dan merk je, als toeschouwer, hoe efficiënt zo'n organisatie is. Zonder veel gedoe en met een opvallend goed humeur, werden de nieuwe gasten door de verpleging welkom geheten, aan de lijnen gelegd, bevraagd, en van de nodige prikken voorzien. Daarna meestal wachten. De zin "u bent hier minstens een uur of drie" heb ik een paar keer door de gordijntjes gehoord.

Toen kwam hij, toch nog onverwacht. De broeder die me ging aansluiten voor de Schok. Ik had gedacht naar een andere ruimte te worden gereden maar blijkbaar zijn de generator en de procedure zo klein respectievelijk normaal dat een en ander ter plaatse kon. Wel netjes met de gordijnen dicht.

Op mijn borst en rug werden plakkers ter grootte van gebakschoteltjes aangebracht. Aangesloten op een vervaarlijk rood apparaat, formaat naaimachine, dat opeens op een rolkastje naast mijn bed bleek te staan. En toen weer even wachten.

Daar was het voorspelde drietal: de anesthesist, de cardioloog(-in-opleiding) en de verpleegkundige. De droomopwekker had nog wat small talk naar aanleiding van mijn naam die hem deed denken aan een van zijn opleiders. Nee, geen familie. Voor zover ik weet. Toen de spuit op de vulling in de rechter arm. Al babbelend dreef ik weg.

...

Raar zeg, de verdoving moet vast niet goed gewerkt hebben. Ik was nog steeds wakker! Had de neiging om de broeder te roepen: "ik heb nog wat slaapspul nodig." Toen viel mijn oog op de ECG-monitor. Wel erg regelmatig zeg. Zou het al gebeurd zijn?

Een vriendelijke verpleegster hielp me uit de droom. Ja, inderdaad, de Schok was al achter de rug. En met goed effect. Of ik misschien iets wilde eten? Ja dat wilde ik wel.

Op het net kwam ik bijgaande post tegen van een cardioversie. Als onderdeel van een complete ervaring. Beetje schokkend...

Wachten

Vandaag de grote dag. Vanmorgen eerst nog even wat blogs van 10 jaar geleden doorgelezen om in de sfeer te komen. Wat vergeet een mens toch snel. En dan met de auto aar het eigen gasthuis. Waar, natuurlijk, eerst bij de bloedafname een proeve most worden afgelegd van de juiste INR en de juiste kalium waarde. De eerste bleek later 2.8, dus prima, en de tweede goed. 

Met de lift naar de juiste vloer waar bij de afdeling Hartbewaking een van de vier ambulante bedden-met-gordijn-muurtjes voor mij klaar stond. Ik mocht daarop plaats nemen om me te laten behangen met de gangbare versierselen: zuurstofhoedje om de vinger, een (ditmaal dubbele hoeveelheid) stroomdraden voor het ECG en de zichzelf periodiek zelf opblazende bloeddrukarmband. Daar moet je mee oppassen: als je teveel beweegt wordt-ie boos en gaat hij extra hard knijpen. 

Natuurlijk de onvermijdelijke zuster die weer eens een naald in je arm wil steken. Ditmaal ten behoeve van de toegang voor de anesthesist.

Alles was goed, dat wil zeggen, de boezembibber was duidelijk aanwezig. Dubbel gevoel van enerzijds hoop dat-ie vanzelf zou zijn overgegaan en anderzijds de wens om professioneel geholpen te worden. Aannemend dat dat beter zou helpen dan een eigenstandige genezing. 

Mijn eigen hartspecialist stuurde een assistent voor de beoordeling. Die vond ook dat het nog mis genoeg was voor de ingreep. 

Dus nu maar daarop wachten. Gelukkig is er tegenwoordig wifi en heb ik een tablet en smartphone. Stuk compacter dan de laptop van (bijna precies) 10 jaar geleden.

Papieren

Weer de nodige papieren op de mat. Met de bevestiging van de afspraak, een beschrijving van de komende marteling en informatie over het nodige prik- en meetwerk daaraan voorafgaand. Als alles goed gaat, zal het een paar uurtjes duren. Vanwege het "roesje" mag ik wel rijdend komen maar niet zelf rijden weer naar huis. Dus partner geregeld voor het terugvervoer.

Het lijkt net alsof de tikker er een extra stevige roffel op inzet, de laatste nachten. Nou, als het goed is afgelopen nacht voor het laatst. Gewoon weer in het gareel jongen!

Geprikt

Ik heb drie maal geprikt en ben glanzend geslaagd voor mijn INR-examen met als eis drie waarden boven 2.0. Dus de planningsdame weer gebeld. Die was sportief, na even de metingen gecontroleerd te hebben bij de Trombosedienst. 

Ze ging er echt voor zitten en liep alle volgende werkdagen door. Nee, dan waren er al drie en dan was het ook vol. En dat was alleen voor spoed. Hm, dat bestaat dus toch wel, spoed, maar blijkbaar niet voor mij volgens mijn eigen hartdeskundige. Vooruit, wanneer wel. Nou ik kon kiezen over een klein weekje 's morgens of 's middags. Doe mij maar 's middags, dan kan ik nog even uitslapen en de avond er voor gewoon eten...

Zo gezegd, zo geprikt.

Spoed

Er kwam een envelop. Met allemaal papieren. En een instructie. Ik moet dus eerst aantonen, met drie metingen die een week van elkaar zouden liggen, dat mijn bloed voldoende dun is. Dat terwijl ik al tien jaar, gelijk volgend op mijn minimaal-invasieve hartplastiek (wat blijft het toch mooi klinken) fenprocoumonnetjes slik. In de juiste mate zoals bevestigd door mijn regelmatig zelf prikken.

Hoezo spoed? dacht ik. Denkend aan de voortvarende dokter A die me na het alarmerende hartfilmpje van 2 dagen geleden al gelijk dezelfde dag op de tafel wilde leggen. Dus even bellen, er moet een misverstand zijn.

De planningsdame was onverbiddelijk. Dit was het protocol en er stond geen spoed op de aanvraag. Het eerste wilde ik wel geloven maar het laatste niet, gegeven mijn beeld van de zeer enthousiaste dokter A. Dan zou mijn eigen dokter B toch ook wel spoed willen?? Na lang zeuren wilde ze het hem nog wel eens vragen.

Ik bleef even hangen.

"Nou," zei ze toen ze terug was van de ruggespraak, "dokter B zei dat als het maar voor de Kerst kon of eigenlijk voor Pasen."Ja, ik herkende wel de bijzondere humor van dokter B maar was er dit keer niet blij mee. De planningsdame was onvermurwbaar. Gewoon drie keer prikken en de INR meten en dan nog maar eens bellen voor een afspraak.

Hij rommelt gewoon door, vooral 's nachts.

Herhaling

 "U heeft weer boezemfibrilleren".

Er was geen woord Spaans bij wat mijn eigen hartdeskundige me over  de telefoon meedeelde. Het had war moeite gekost om hem aan de lijn te krijgen. De telefoonbewaaksters vonden het blijkbaar maar raar dat ik twee dagen eerder het prachtige aanbod had afgewezen om zomaar, halsoverkop, even een cardioversie te laten doen. Op advies van een hartspecialist die ik niet eens kende. Maar artsen moet je vertrouwen, toch? Nou, als je arts A niet zonder meer vertrouwd, waarom moet je dan persé arts B extra spreken? Oké, het is je eigen arst B maar toch.

Na zeeeeer lang smekend aandringen (ik zag mezelf bijna op de knietjes liggen) verwaardigde de telefoonbewaakster zich om toch, opeens, plotseling, toch een gaatje te zien ("komt net vrij") in de telefonische agenda van mijn eigen B. 

Hij was dus duidelijk zoals ik hem ken. Er is gewoon cardioversie nodig. Ditmaal niet met medicijn maar met een heuse elektrische schok. Waarna hij, breedsprakig als altijd, uitlegde dat als dat niet hielp er altijd nog zo iets als ablatie is.

Stap voor stap dokter! Dan maar eerst die cardioversie-met-schok, en graag zo snel mogelijk want volgens uw collega A was er spoed bij. Die wilde me gelijk al op de tafel. Hij zou zijn best doen.

Harde waarheid

Hij blijft maar pruttelen 's nachts. Zo zelfs dat ik er minder diep door slaap en soms zelfs wakker van word. Daar word ik niet blij of uitgerust van. Dus dan maar de poli van de hartdeskundige gebeld voor een tussendoor-ECG-tje met aansluitende deskundige check. Vaker gehad. Niks bijzonders. Toch?

Helaas: de administratie miste ditmaal een vinkje waaruit blijkt dat ik zo'n eigen-initiatief tussendoortje inderdaad heb afgesproken met de deskundige en dus zelf mag plannen. Telefonisch contact tussen huisarts en de deskundige was genoeg om de zaak op te lossen.

Dus vanmiddag weer op de bank met zuignapjes. Daarna in de wachtkamer wachten op de uitslag. Die kwam na een half uurtje via een verpleegkundige die vroeg: "Bent u nuchter?" Hoezo dan?? Tja de beoordelend deskundige vondt het ECG-patroon zodanig interessant dat-ie een cardioversie voorstelde. En wel gelijk als ik nuchter zou zijn en anders morgen.

Pardon???

Ik heb geen goede herinneringen aan mijn eerste en tot nu toe enige cardioversie. Dus sta niet te trappelen om een herhaling. Dus probeerde ik: "Zou het niet ook helpen als ik eerst even weer de gewone hoeveelheid lolletjes ga slikken?" De verpleegkundige was duidelijk: "Volgens het systeem slikt u dagelijks 3 maal 80 mg", zei ze. "Nou nee,"zei ik, "ik hou niet van pillen want ze maken me duf. Dus slik ik normaal niks wanneer niet nodig. En sinds hij is gaan bibberen maar 1 1/2 keer 80 mg per dag". Ze rekende het allemaal even na en legde toen mijn briljante idee telefonisch voor aan de deskundige. Die was professioneel not amused en hield vast aan zijn idee van cardioversie. Ik prevelde iets van "even over nadenken" en "morgen terugbellen" en verliet spoorslags het pand.

Even thuis rustig over nadenken. En misschien morgen over terugbellen. En intussen toch ook maar die 3 x 80 mg slikken. Wie weet laat hij zich temmen.

Realiteit

Een hele tijd heb ik niet geschreven. Alles ging zo zijn gangetje. Met ups en downs. Respectievelijk perioden waarin ik fysiek heel actief was (voor mijn doen van midden-60er dan) en me goed voelde. En perioden waarin ik de zaken meer veronachtzaamde. En dus van die trouwe tikker steeds weer de vinger stevig op de neus kreeg.

De laatste keer was afgelopen kerst. Het diner was goed, door de kinderen gemaakt en gezellig. De wijn was lekker. Te lekker. Dus na een lange periode van kalm-aan-doen en een hele tijd zelfs niets, was het nu als-je-zondigt-moet-je-het-goed doen. Moet kunnen, toch?

De realiteit is hard: "Weet je het niet meer, nu precies 10 jaar geleden?" bonkte hij, duidelijk en zeer onregelmatig, de volgende nacht. En dag. En week. Inderdaad, het waren de oudejaarsuitspattingen (best wel bescheiden hoor) van de jaarwisseling 2010-2011 die mij op de vroege nieuwjaarsdag 2011 bij de SEH lieten belanden. Met alle gebeurtenissen zoals eerder in deze blog beschreven als gevolg.

Mijn cardio-deskundige kan het niet wetenschappelijk bevestigen, maar ik heb (opnieuw) aangetoond dat er een direct verband is tussen iets meer dan geen of weinig alcohol, en een aritmische drumsessie in mijn borstkas. Ook precies 10 jaar na dato, een tweede lustrum dus, èn ondanks een minimaal invasieve hartplastiek (wat klinkt dat toch mooi) die volgens recent inzicht nog netjes op zijn plaats zit.

Die visie afgelopen dikke week toegepast, plus absolute drooglegging, plus dan-toch-maar-weer twee Sotalolletjes per dag, plus de gedachte "vandaag bel ik de cardio-kenner voor een extra check" hebben effect. Hij heeft er niet van terug en legt zich erbij neer. Met af en toe wat hupsjes ter herinnering.

De harde realiteit. Toch maar gewoon aan toegeven dan. Met af en toe, een heel klein beetje, zondigen. We blijven mensen, nietwaar?