Vandaag vroeg het bed uit. Want dankzij zuster B kan wel snel een spoed-dagopname bij de Eerste-Hart-hulp met zo nodig een cardioversie, maar niet snel een eenvoudig ECG-tje.
In bed nog even gecheckt: ja hoor de duveltje-uit-het-doosje-bibber van gistermorgen is er nog. Dus op naar het gasthuis. Na even zoeken (alle gangen lijken nog steeds op elkaar) weer in het sinds vorige keer vertrouwde zaaltje. Bedje uitkiezen en wachten op de aansluiting. De ademhalingsmonitor geeft regelmatig aan dat ik niet adem, terwijl ik zeker weet dat het anders is. Dat komt, vertelt me desgevraagd de zuster, omdat die monitor niet zo gevoelig is. Hopelijk geldt dat niet voor de rest van het apparaat...
Maar de hartpiekjes verschijnen piekfijn op de monitor. Een nette hartslag. Wat traag dankzij de lolletjes maar goed. Verder niks mis mee. De zuster klinkt half teleurgesteld.
Pardon?
Ja hoor, het duveltje is verdwenen! De grapjas.
De hart-deskundige kijkt vanaf een on-line-afstandje nog even mee en deelt de mening van de zuster. Geen reden voor een cardioversie. Of wat dan ook.
Ik voel me bijna een simulant, ben blij en teleurgesteld tegelijk. Blijkbaar kan zulk fibrilleren vanzelf binnen een dag weer ophouden. Dat is fijn. Maar waardoor wordt het getriggered en hoe en wanneer kan het dus weer terugkomen? Dat maakt onzeker. Vragen die blijven liggen voor de specialist vrijdag.
Voor nu maar weer afkoppelen en naar huis. Voor een verlaat ontbijtje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten