Ik sta dus op de wachtlijst voor een grote hart-beurt. Rare uitdrukking eigenlijk: ik sta helemaal niet want dat zou niet vol te houden zijn, 6 à 8 weken lang. Dus ik bungel. Of zit. Zoals je in een open inrichting zit: je kunt niet echt weg maar mag dat wel voor zover je kunt! Nu al twee weken...
Raar fenomeen ook, zo'n wachtlijst. Want òf de wachtlijst blijft altijd ongeveer even lang en dan hoeft men alleen maar (nou ja) eenmalig iets in te halen om bij te zijn en zo de wachtlijst te laten verdwijnen. Òf de wachtlijst wordt steeds langer en dan is er meer vraag dan aanbod en zou de capaciteit structureel moeten worden uitgebreid. Òf de wachtlijst wordt vanzelf langzaam aan steeds korter en dan lost het probleem zichzelf in verloop van tijd op.
Het zal wel de tweede optie zijn: we kunnen medisch steeds meer dus het aanbod groeit in kwaliteit maar niet in kwantiteit. Dus dan krijg je steeds meer vragende patiënten. Bungelende patiënten eigenlijk. Bungelend aan die wachtlijst
Geen opmerkingen:
Een reactie posten