Ruim een halve eeuw heeft-ie me goed gediend. OK, er was een schoonheidsfoutje in de vorm van een kleine lekkage. Maar verder klopte hij normaal gesproken op tijd en betrouwbaar. Tot oudejaarsnacht 2010-2011.
Toen begon hij te bonken. En dat ging maar door. De volgende vroege morgen vond ik het genoeg: te veel gedreun en te weinig adem door te veel vocht. Vond de gebelde huisarts ook.
Dus voor het eerst van mijn leven per gele bus naar de SEH. Zonder toeters en bellen, want de nieuwjaarfeestvierders sliepen net. Dat bonken bleek fibrilleren te heten en moest gestopt. Dus met allerlei meters naar zaal waar men hem, gemonitord en al, naar rust terug druppelde. Ik mocht weer naar huis.
Na een dagje rust thuis bleek hij vervolgzorg nodig te hebben: er was meer kapot dan eerst leek. Tijd voor reparatie. En geen kleintje ook: iets voor bij de hoofddealer in de volgende stad. Iets om op te (moeten) wachten.
Hier wil ik dit hart-avontuur delen met iedereen die het wil lezen. Gedeelde smart is halve vreugd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten