Gek, hoe snel je je kunt hechten aan lotgenoten. De glastuinbouwster is vanavond naar huis gegaan. Overigens meer omdat ze anders hier een week moet wachten op het volgende onderzoek dan omdat haar situatie wezenlijk beter is. Er ontbreekt opeens iets essentieels.
Er resteren de oude indische, de scootmobiel Marokkaan (die steeds vaker naar buiten glipt) en de jogase. Die laatste is sinds het plaatsen van een pacemaker vanmorgen niet meer kortademig en wel heel erg spraakzaam geworden. Goed voor haar!
Ik heb nu een heel ander gevoel dan begin van de week. Toen een soort blijmoedige, bijna positieve instelling van "ik ga er het beste van maken", nu veel meer "het is niet leuk meer, ik wil naar huis". Nog een nachtje slapen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten