Het was net tien kleine negertjes, maar dan met vier. Allereerst vertrok de scootmobiel Marokkaan. Hij moest wel lang wachten op zijn laatste laboratoriumresultaten, zittend in zijn mobiele motorstoel in een hoekje van de gang. Daarna ging de tenminste vokaal flink opgeknapte jogase naar huis. En toen was het mijn beurt. Pakken, telefoon- en TV-abonnement opzeggen en afscheid nemen van de oude indische. Gelukkig werd er bijna gelijk weer een nieuwe gast naar binnen gerold. Zo in je eentje een weekend in een ziekenhuiszaaltje voor vijf is niet leuk. Maar goed, de natuur zal wel in nieuwe opvulling voorzien. De mens is zwak.
De wereld buiten was grauw en nat. En een beetje eng. Hoe graag je ook naar huis wilt, je realiseert je buiten wel dat de rode knop daar ver weg en een om de hoek zittende witte jas afwezig is. Om stoer mijn energie te testen thuis maar gelijk even een ommetje met de hond. Verder dan de oefenrondjes van gisteren op de ziekenhuisgangen, maar veel leuker. En zonder gebonk in de boezem. Mooi. Er is hoop voor de twee trappen naar mijn slaapkamer vanavond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten