Pillen

Lekker geslapen en een rustig hart. Nou ja, voor mijn doen dan. Met meestal eenvoudig kloppen en af en toe zo'n plof. Je weet wel, het lijkt net of je hart even diep de adem in houdt en die dan met een korte flinke zucht toch weer laat schieten.
Met de nieuwe plaspil van gisteren erbij en een verandering van inname momenten was het vanmorgen wel even puzzelen. Deze nu, maar wel voor het eten anders moet ik twee uur wachten. En die is dus naar vanmiddag want die verlaagt de bloeddruk in combinatie met die opeens teveel. Elke dag een uurtje licht in het hoofd vond de cardioloog overbodig. En die nieuwe een halfje want daar hebben ze geen slappe versie van en een hele is nog niet nodig.
Gek voor iemand die, uitzonderingen daargelaten, nooit pillen heeft hoeven slikken. Ik hoop er ook weer heel snel vanaf te zijn na de operatie. Nou maar hopen dat ik inderdaad niet aan de trombosedienst hoef. Ziet er nu nog gunstig uit.

Molen

En tja, dan zit je in de SH-molen voordat je het weet.
Incheck bij een snibbige portierster: "oh, het nummer van uw identiteitsbewijs klopt niet meer, even aanpassen". Incheck bij een aardige zuster: "even bloeddruk meten en een ECG-tje". Tja, dan blijk je toch echt weer een beetje te fibrilleren. Dus prikzuster (ook aardig) erbij: "bloed afnemen en infuusnaaldje zetten. We willen als er wat gebeurt snel naar binnen kunnen". Neemt ze alle tijd voor. En ik heb toch al niks met naalden. Dus vraag ik of ik misschien nog wat meer mag liggen, het wordt me wat wazig voor de ogen. Misschien ook vanwege de nuchtere maag. Als deskundig boezem-fibrilleer-patiënt weet ik dat je nuchter moet komen vanwege een eventuele cardio-versie. En dus vanwege de pruttel ook weer even een hart-long-fotomaak-zuster erbij.
En dan wachten. De monitor protesteert regelmatig piepend tegen de wel erg lage bloeddruk (tja, krijg je met die pillen) en de wel erg springere hartslag (tja, krijg je bij fibrilleren). En mijn zuurstof-vingerhoedje is ook al niet tevreden met die waarden tussen 99 en 80 (tja, krijg je van die onregelmatige doorbloeding).
Komt de cardioloog. Ken ik u niet?! Jawel, van toen en toen. Ah. Nou, bloedwaarden niet bijzonder. Plaspil er bij mag. Fibrilleren is niet dodelijk maar moet wel binnen 24 uur en in ieder geval 48 uur stoppen. Risico van klontjes hè. Dus als-ie zich morgenochtend nog niet koest houdt even bellen. Ja hoor, u mag naar huis, Maar ik zou niet op die korte vakantie naar het buitenland gaan.
Daar gaat je uitje.

Output

Vanwege de goede ervaringen met de huisartsenpost vanmorgen maar weer even gebeld. In de hoop dat men een aanvullend of sterker plaspilletje zal recepteren richting apotheek. Ten behoeve van de gewenste hogere vochtoutput.
Dame dit keer minder soepel. Kan ik echt niet wachten op mijn eigen huisarts morgenochtend? Nee mevrouw, ik wil als het enigszins kan toch vandaag nog op vakantie met een sterkere plaspil. Ja maar, daar is de huisartsenpost niet voor, wordt me uitgelegd. Oh mevrouw, maar ik word normaal gesproken gewoon doorverbonden met de dienstdoend SH cardioloog voor advies en eventueel aanpassing van de medicatie. Nou, maar vandaag niet hoor. Als ik wat wil moet ik maar even langs komen op de post. Als ik dat lichamelijk kan natuurlijk. Zo realistisch is ze wel. Het is niet ver, en een ambulance toch wat overdreven. Dus wat doe je dan.
De dienstdoend huisarts is vlugger van begrip en soepeler. Na korte ruggespraak met zijn SH cardio-collega mag/moet ik daar even langs komen. En eh, misschien moet ik toch die korte vakantie in het buitenland nog eens heroverwegen...

Balans

Ik denk bijna met weemoed terug aan de eerste maand: alles lekker in balans. Da's nu mooi over. De afgelopen drie dagen drie maal een borrelperiode. In vaktermen: enig boezemfibrilleren.
Eerste keer na een lekker bad. Dan denk je dus: het zal wel iets te warm geweest zijn. Ging gelukkig vanzelf weer over tijdens de slaap.
Tweede keer na niks, vlak voor het naar bed gaan. En bij het gaan liggen wordt het alleen maar erger. Dus er uit, extra (sota)lolletje en wachten tot het werkt. Doet het eigenlijk niet, ondanks paar uur wachten op de bank. Goh, wat is er weinig interessants op al die 30 TV kanalen zo midden in de nacht.
Derde keer vanmorgen héél vroeg, gecombineerd met het gevreesde gepruttel-in-de-longen. Vocht dus. Dat gepruttel kon eigenlijk niet uitblijven. De nauwkeurig bijgehouden vochtbalans stond al een paar dagen op meer intake (niet meer dan 1.5 l hoor) dan output (met moeite een half litertje). Ondanks de extra plaspil van donderdagavond.
En in te veel vocht heb ik helemaal geen zin, zeker niet zo vlak voor een korte vakantie elders. Dus ik wil extra hulp bij de output!

OEPS!!!!

Daar is-ie dan, de lang verwachte mail:

"Beste xxx,

Dr. yyy zou u graag woensdag 9 maart willen opereren. U wordt dan dinsdag 8 maart opgenomen. Voor verdere afspraken betreffende de tijd van opname en de medicatie wordt u gebeld door mijn collega zzz.

Vriendelijke groet, aaa."

OEPS!!!!!!!!!

Gedonder

Al bijna twee maanden aan het wachten op de hartoperatie. Best lang. Maar de eerste maand had ik eigenlijk niks te klagen. Blijkbaar waren mijn mitralisklep en de pillen in mooi evenwicht. Dat veranderde begin tweede maand. Eerst vanwege klemmend gevoel voor een extra pitstop naar de cardioloog. En weer een paar weken later gedonder. Voorafgegaan door enkele dagen onbehaaglijk gevoel.
Net als oudejaarsavond, de aftrap van mijn avontuur, een avond van bezoek met een etentje bij goede vrienden. Niks om je druk over te maken toch?! Nou, voor hem blijkbaar wel. Begon in de auto weer lekker te bonken. Niet zo erg als oudejaarsavond. Zeker afgedempt door de medicijnen die juist daarvoor zijn: afdempen. Gelukkig zakte het in de nacht weer weg.
Maar midden in de nacht daarop kwam het gedonder terug. Om wakker van te worden. En ongerust. En dat werd ik dus allebei. Nu wat beter opgeleid, greep ik maar gelijk naar een extra halfje Sotalol. Idiote naam eigenlijk, geen lol aan. Maar hij hielp niet. Fijn dat er dan midden in de nacht een huisartsenpost bereikbaar is. Nog een halfje mag en als dat niet helpt in de ochtend naar de Spoedeisende Hulp komen. Misschien weer een cardioversie nodig.
Wakker geworden met hetzelfde gedonder. Dus eruit om nuchter naar de SH te gaan. Eerst wel even douchen want de zweet geurtjes moeten er natuurlijk af. Maar dan: dan stopt het gedonder opeens ook! Dus voortaan eerst douchen en dan pas zo nodig Sotalol! Voor de zekerheid toch maar even langs SH, je weet nooit. Maar de ECG-grafiekjes tonen een prachtige sinus dus weer naar huis. Blij maar toch niet tevreden.

Herhaling

't Is niks dat je lang op een operatie moet wachten, maar op een gegeven moment is de eerste lading pillen op. Dat kwam dus bij mij ook. Dus maar even naar de apotheek.
Nou, dat werd maar half gewaardeerd. Ik zit namelijk in een systeem: het AutomatischHerhalingsSysteem. Dat betekent dat ik geacht word helemaal niks te doen want de apotheek zal geheel automatisch signaleren dat ik door m'n pillen heen ben, een nieuwe lading laten aanrukken en ze uitleveren. Alles op een voor de apotheek passend moment en JustInTime voor mij.
Nou komt er zo'n klant die graag de pillen eerder wil. Wel met een reden: "de pillen zijn naar schatting in de vakantie op en dan ben ik waarschijnlijk niet hier". Maar ja, dat staat het systeem niet toe, het heeft nog niet gepiept. Dus zijn de pillen nog niet allemaal in voorraad. En al die doosjes beplakken met etiketten doen ze ook graag op een ander moment. Dus of ik een paar dagen later terug wil komen en me in het vervolg aan het AHS wil houden...
Best hoor, je moet immers als patiënt klantvriendelijk zijn naar de apotheek toe...

Keurslager

Hoe komt dat toch, dat als ik aan een chirurg denk, dat dan gelijk het beeld van de slager naar boven komt? Zou het iets te maken hebben met messen, bloed en zo?
In ieder geval, ik mocht recent kennis maken met mijn eigen keurslager, eh, pardon, cardiochirurg. Hij zat natuurlijk in het grote ziekenhuis in de volgende grotere stad. En de afspraak begon precies op tijd. Dat verwacht je op de een of andere manier niet als je bij zo'n enorm gebouw komt aanlopen en je je tussen de mensen door wringt naar de kleine wachthoek. Kamer mag zo'n uitsparing in de gang niet genoemd worden.
Ook de kamer van de chirurg viel wat tegen. Leek alsof hij die moet delen met een student of zo. Rommelig, met twee bureau's waar we ons een beetje scheef aan mochten zetten. Hij nam alle tijd om ons over zijn overwegingen te vertellen. Dat het linksom ging en ook rechtsom. En dat aan beide risico's zitten. En dat hij gekozen had voor linksom maar dat ik natuurlijk de laatste keus had. Vriendelijk, maar wat moet je daar nu mee??! Ik neem toch aan dat hij het het beste weet?
Doe dan maar linksom, of was het rechtsom, daar wil ik vanaf wezen. In moeilijke woorden wordt het een "minimaal invasieve ingreep". Dat klinkt mooi maar betekent alleen maar dat het gat in m'n vel zo klein mogelijk gehouden wordt. Maar het betere snijwerk van binnen om bij m'n klep te komen en daar de draadjes van de mitralis te repareren, dat blijft natuurlijk hetzelfde. Het blijft een keurslager, nietwaar!

Intake

Beweging op het front. Ik kreeg een mooie uitnodiging voor een "pre-operatieve screening" in het grote ziekenhuis. Maar ze weten toch alles al? Nee dus. Ze weten alles in mijn eigen ziekenhuis, maar dat betekent niet dat ze hetzelfde weten in dat grote ziekenhuis van de hartchirurg!! Informatieuitwisseling is blijkbaar beperkt. Lekker kostbaar voor de gezondheidszorg, maar goed. Risico willen we niet lopen, dus aangetreden.
Heel circus: (groeps)gesprekje met fysiotherapeut over goed ademen als je net geopereerd bent en je vanwege de pijn liever je adem inhoudt. Inclusief leuk oefenblaasapparaatje voor thuis. Bloedprikken, longfoto, uitgebreid vraaggesprek met `nurse/practitioner`. Dat laatste vak blijkt ook door mannen gedaan te worden, en lijkt tussen verpleger en arts in te zitten. Weer ECG-tje, beluisteren, bekloppen, bloeddruk meten. En grappige echo achter allebei m'n oren. Voor het meten van de doorbloeding van de hersenen... (?zo hoog gaan ze toch niet snijden...?!). Tenslotte gesprekje met anesthesioloog, die me vertelde wat ik al in de boekjes had gelezen.
En tussen alle stapjes in wachten, wachten en wachten in een wel erg sjofele wachtkamer op de afdeling. Totaal een programma van vier uur!
Vast allemaal goed bedoeld en nuttig. Ook dat grote ziekenhuis moet natuurlijk alles weten, nietwaar. Maar qua organiseren en klantvriendelijkheid kunnen ze nog veel verbeteren.

Pitstop

Het kan zomaar gebeuren dat je denkt: hé, wat een raar gevoel. Lijkt of het allemaal wat klemmender wordt in de borst. Hoe zou dat komen? Ik maak me wel druk over het een en ander maar daar zou je toch niet zo'n klemmend gevoel van moeten krijgen? Misschien begint m'n hart meer te slijten dan gewenst? Kom, stel je niet aan. Zo denk je een paar dagen in een cirkeltje.
En dan komt het weekend er aan. Een naar idee, om met dat klemmende gevoel het weekend in te moeten. Dus toch maar even bellen. Maar wie bel je dan? Cardioloog, huisarts?
Eerst maar het nummer op de poli-kaart van het ziekenhuis geprobeerd. Dat blijkt de verpleegafdeling te zijn. Daar kunnen ze niks zeggen en verwijzen me naar de poli. Daar word ik, na ruggespraak met de dienstdoend cardioloog, uitgenodigd voor een bezoekje. En wel graag onmiddellijk. Wel via de filmpjes fabriek natuurlijk voor een ECG-tje.
En dan zit je met een uurtje bij de cardioloog aan tafel. Die bekijkt je ECG-tje, luistert naar je. Zegt dat alles er normaal uit ziet. Nou ja, voor een te repareren hart dan. Dat de komende ingreep een heel hoge succeskans heeft. Dan vraagt-ie of je misschien bezorgd bent en dat dat echt niet nodig is. En dat je er goed aan deed even te bellen voor de zekerheid. Mag best nog eens.
Echt geruststellend, zo'n extra pitstop. Snel en doeltreffend.

Lang

Wat duurt wachten toch lang.
Het is nu precies een maand geleden dat mijn hart begon te fibrileren. Daarna een week in het ziekenhuis voor allerlei tests. En de uitslag dat er groot onderhoud nodig is aan die vermalendijde mitralis klep. Met een wachttijd van 6 à 8 weken. Nou daarvan zijn we meer dan de helft op weg.
En wat mij betreft kan het niet kort genoeg duren. Dus, na de extra echo van vorige week, zie ik uit naar het gesprek van volgende week met de chirurg. Hopen dat het daarna snel kan beginnen. M'n kloppertje wordt er vast niet beter op.