Vandaag de grote dag. Vanmorgen eerst nog even wat blogs van 10 jaar geleden doorgelezen om in de sfeer te komen. Wat vergeet een mens toch snel. En dan met de auto aar het eigen gasthuis. Waar, natuurlijk, eerst bij de bloedafname een proeve most worden afgelegd van de juiste INR en de juiste kalium waarde. De eerste bleek later 2.8, dus prima, en de tweede goed.
Met de lift naar de juiste vloer waar bij de afdeling Hartbewaking een van de vier ambulante bedden-met-gordijn-muurtjes voor mij klaar stond. Ik mocht daarop plaats nemen om me te laten behangen met de gangbare versierselen: zuurstofhoedje om de vinger, een (ditmaal dubbele hoeveelheid) stroomdraden voor het ECG en de zichzelf periodiek zelf opblazende bloeddrukarmband. Daar moet je mee oppassen: als je teveel beweegt wordt-ie boos en gaat hij extra hard knijpen.
Natuurlijk de onvermijdelijke zuster die weer eens een naald in je arm wil steken. Ditmaal ten behoeve van de toegang voor de anesthesist.
Alles was goed, dat wil zeggen, de boezembibber was duidelijk aanwezig. Dubbel gevoel van enerzijds hoop dat-ie vanzelf zou zijn overgegaan en anderzijds de wens om professioneel geholpen te worden. Aannemend dat dat beter zou helpen dan een eigenstandige genezing.
Mijn eigen hartspecialist stuurde een assistent voor de beoordeling. Die vond ook dat het nog mis genoeg was voor de ingreep.
Dus nu maar daarop wachten. Gelukkig is er tegenwoordig wifi en heb ik een tablet en smartphone. Stuk compacter dan de laptop van (bijna precies) 10 jaar geleden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten