Er kwam een envelop. Met allemaal papieren. En een instructie. Ik moet dus eerst aantonen, met drie metingen die een week van elkaar zouden liggen, dat mijn bloed voldoende dun is. Dat terwijl ik al tien jaar, gelijk volgend op mijn minimaal-invasieve hartplastiek (wat blijft het toch mooi klinken) fenprocoumonnetjes slik. In de juiste mate zoals bevestigd door mijn regelmatig zelf prikken.
Hoezo spoed? dacht ik. Denkend aan de voortvarende dokter A die me na het alarmerende hartfilmpje van 2 dagen geleden al gelijk dezelfde dag op de tafel wilde leggen. Dus even bellen, er moet een misverstand zijn.
De planningsdame was onverbiddelijk. Dit was het protocol en er stond geen spoed op de aanvraag. Het eerste wilde ik wel geloven maar het laatste niet, gegeven mijn beeld van de zeer enthousiaste dokter A. Dan zou mijn eigen dokter B toch ook wel spoed willen?? Na lang zeuren wilde ze het hem nog wel eens vragen.
Ik bleef even hangen.
"Nou," zei ze toen ze terug was van de ruggespraak, "dokter B zei dat als het maar voor de Kerst kon of eigenlijk voor Pasen."Ja, ik herkende wel de bijzondere humor van dokter B maar was er dit keer niet blij mee. De planningsdame was onvermurwbaar. Gewoon drie keer prikken en de INR meten en dan nog maar eens bellen voor een afspraak.
Hij rommelt gewoon door, vooral 's nachts.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten