Na mijn snack (nee, ze konden me helaas niet aan een kroketje helpen) nog even wachten op de laatste instructie van mijn eigen hartdeskundige. Die heb ik de hele middag niet gezien want liet zich vertegenwoordigen door een assistente. Maar hij wilde wel zelf de eindverantwoordelijkheid nemen voor ontslag en begeleidend medicatieadvies. Dat laatste was simpel: voorlopig doorgaan met per dag 2 x 80 (sota)lolletjes. Gelukkig geen nieuwe zooi. En ik krijg een uitnodiging toegestuurd voor een poli-check over een paar weken. Hopelijk dan ook van deze pillen af.
Ik mocht naar huis. Aankleden hoefde niet, op mijn schoenen aandoen na. Want al die tijd had ik mijn eigen kleren mogen aangehouden. Dit in tegenstelling tot de informatiefolder vooraf, die het dreigend had over een operatiehemd-met-drukknoopjes-achter. Dus kalmpjes schoenen weer aan en partner ge-appt die, geduldig als zij is, al een uurtje beneden zat te wachten. Want ik was toch een heel klein ietsiepietsie licht in het hoofd en ik zou sowieso niet zelf naar huis mogen rijden.
Na enig gezoek (wat heeft zo'n ziekenhuis toch veel op elkaar lijkende deuren en gangen) en ge-app kwamen we elkaar bij de liften tegen. Hup naar de auto. Mijn zeer regelmatige hartslag schrok niet van de vier trappen naar de juiste vloer in de parkeergarage.Voelt goed, zo'n ontslag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten