Het duurde even. Een uurtje of zo. Er werden ondertussen meerdere ambulance brancards binnen gereden. Dan merk je, als toeschouwer, hoe efficiënt zo'n organisatie is. Zonder veel gedoe en met een opvallend goed humeur, werden de nieuwe gasten door de verpleging welkom geheten, aan de lijnen gelegd, bevraagd, en van de nodige prikken voorzien. Daarna meestal wachten. De zin "u bent hier minstens een uur of drie" heb ik een paar keer door de gordijntjes gehoord.
Toen kwam hij, toch nog onverwacht. De broeder die me ging aansluiten voor de Schok. Ik had gedacht naar een andere ruimte te worden gereden maar blijkbaar zijn de generator en de procedure zo klein respectievelijk normaal dat een en ander ter plaatse kon. Wel netjes met de gordijnen dicht.
Op mijn borst en rug werden plakkers ter grootte van gebakschoteltjes aangebracht. Aangesloten op een vervaarlijk rood apparaat, formaat naaimachine, dat opeens op een rolkastje naast mijn bed bleek te staan. En toen weer even wachten.
Daar was het voorspelde drietal: de anesthesist, de cardioloog(-in-opleiding) en de verpleegkundige. De droomopwekker had nog wat small talk naar aanleiding van mijn naam die hem deed denken aan een van zijn opleiders. Nee, geen familie. Voor zover ik weet. Toen de spuit op de vulling in de rechter arm. Al babbelend dreef ik weg.
...
Raar zeg, de verdoving moet vast niet goed gewerkt hebben. Ik was nog steeds wakker! Had de neiging om de broeder te roepen: "ik heb nog wat slaapspul nodig." Toen viel mijn oog op de ECG-monitor. Wel erg regelmatig zeg. Zou het al gebeurd zijn?
Een vriendelijke verpleegster hielp me uit de droom. Ja, inderdaad, de Schok was al achter de rug. En met goed effect. Of ik misschien iets wilde eten? Ja dat wilde ik wel.
Op het net kwam ik bijgaande post tegen van een cardioversie. Als onderdeel van een complete ervaring. Beetje schokkend...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten