Zenuwen

Ik heb last van m'n zenuwen. Nee, niet figuurlijk, maar letterlijk.
Gisteren drie weken geleden mocht ik mijn minimaal-invasieve mitralisklep-plastiek genieten (iets wat zo mooi heet moet je wel genieten). Dat betekende onder meer dat mijn keurslager genoegen nam met een snee van 15 cm (plus een heleboel kleine gaatjes...) onder de rechterborst om bij m'n hart en de klep te komen. Tot zover fijn: geen grote ritssluiting midvoor. Maar wel dat venijnige sneetje.
En dat sneetje wordt met de dag venijniger. OK, misschien is dat deels mijn eigen schuld. Ik probeer de paracetamol-dosering minimaal te houden. Liefst vier keer 500 mg in plaats van de toegestane zes per dag. En dat betekent meer gevoeligheid, dat snapt een kind. Maar het komt vast ook door die zenuwen zelf. Die lijken rond het sneetje dezer dagen steeds drukker bezig weer aansluiting bij elkaar te zoeken. Het zal je maar gebeuren, zo plots door een scalpel doormidden te worden gehakt! Blijkbaar zijn die zenuwen door de ingreep de weg een beetje kwijt want ze doorwoelen een stuk vlees dat aanzienlijk groter is dan 15 cm!
Nou ja, het zal wel goed bedoeld zijn. Waar gewerkt wordt vallen spaanders. Maar het effect is dat sommige plekken zo gevoelig zijn dat ik er eigenlijk geen kleding op kan hebben. En dat is natuurlijk ethisch en esthetisch niet acceptabel. En op andere plekken heb ik helemaal geen gevoel. Even lijden dus met zo wijd mogelijke kleren. En soms wat smokkelen met de paracetamol. Dat vinden die zenuwen vast niet erg.

Record

Het record staat nu op drie dagen: drie dagen zonder hartritmestoornissen.
Heerlijk, zo'n weekend waarin alles weer normaal lijkt. Los van de kortademigheid bij het lopen dan. Maar dat is bekend: een uur wandelen door een hellend bos en dan ook nog gezellig praten vraagt heel wat energie. Zeker van een revaliderend hart. Doseren dus. En genieten van het lekkere weer.
Je gaat bijna denken dat de oorlog is gewonnen. Maar dan duikt zo 's nachts toch weer die ritmesectie op. Ik sliep gewoon. Wel flink dromend. Blijkbaar kan zelfs virtuele inspanning leiden tot meer adrenaline en dat weer tot meer dan gewone hartslagen. Dat idee had ik overigens ook al toen ik laatst weer eens een spannend computerspel deed en m'n hartslag onregelmatiger werd.
Hopelijk zakt het vandaag weer af. Het is lekker zonnig dus zullen we (de hond en ik) de looptraining buiten straks weer oppakken. Da's leuker dan over een paar weken moeten revalideren in een sporthal of binnenzwembad. Dat wil ik graag voorkomen of in ieder geval tot het minimum beperken.