Precies een jaar geleden had ik dit niet kunnen schrijven. Ik lag toen in mijn lokale ziekenhuis bij te komen van mijn tweede hartfibrilleer avontuur. En het eerste dat niet vanzelf stopte. Mijn eigen blogjes nalezend van een jaar geleden, zie ik dat ik de eerste ervaringen eigenlijk niet beschrijf. Logisch want ik zat er midden in. Dus in de reprise: niewjaarsmorgen 2011. Het is allemaal alsof het gisteren gebeurde.
Het begon op 31 december 2010 zo rond 22.30 uur. Onder het genot van nog een glaasje champagne tijdens een gezellig oudejaars-samenzijn met de buren begon plots mijn hart mee te feesten. Een gebonk van vanjewelste. Nu had ik dat al een keer eerder mogen meemaken, en wel na een rijkelijk besprenkeld diner van mijn oude studentenvereniging. Toen ging het gewoon na een paar uur weer over. Daar rekende ik dus een jaar geleden ook op. Maar nee, dit keer niet.
Ik was die oudejaarsavond gewoon doorgegaan met wat je altijd doet: lekker eten, drinken en vuurwerk afsteken. Het boezemfibrilleren (want dat was het, ik wist alleen de naam nog niet) was onplezierig maar belemmerde niet die gewone acties. Daarna naar bed. Mèt AV (= atrium of boezem fibrilleren, kijk hier voor wat achtergrondinformatie).
Om een uur of 5 in de nieuwjaarsmorgen werd ik wakker. Met nog steeds dat gebonk. En toenemende benauwdheid. Nou, dat voelde niet goed. Dus partner en daarna huisartsenpost gewaarschuwd. Met als gevolg na een half uur een dokter en weer een half uur later twee ziekenautobroeders aan het bed. Ik beleefde het allemaal als iets grappigs. Totdat ze in de SEH van het lokale ziekenhuis begonnen te prikken. Dat was serieus en de diagnose ook. AV. En dat ging niet zomaar over.
zondag 1 januari 2012
donderdag 22 december 2011
Erfelijk
Uniek ben ik zeker niet. Ieder mens heeft er één en velen hebben er wat problemen mee. Met die mitralisklep. Onze familie is gezegend (?) met een wel erg standvastige mitralis bijzonderheid. Zowel mijn moeder als mijn oudere broer als ondergetekende mogen zich verheugen in een lekkende mitralisklep. Zou het dan toch erfelijk zijn? Tja, mijn dochter is ook al betrapt op een extra soufeltje in de hartstreek...
Je ziet aan onze persoonlijke geschiedenissen het voortschrijden der wetenschap.
Mijn moeder loopt al haar hele leven het een pruttel die de artsen wegwuifden.
Mijn broer had tot voor kort te maken met de oudere generatie cardiologen die zei: ach, het valt nog wel mee. Komt u over een jaar maar terug voor controle.
Ikzelf had het geluk (nou ja...) om precies een jaar geleden een jonge cardioloog tegen te komen die zei: u moet echt geholpen worden en wel nu, omdat u nog lekker jong bent (dank, dank...).
Daar was wel een heus geval van atrium fibrilleren voor nodig, want anders liep ik waarschijnlijk nog bij de oudere uitstel-cardiologen.
Tja, begin maar met de eerste verhaaltjes van deze blog te lezen om te zien waartoe die onvergetelijke nieuwjaarsdag 2011 leidde.
En nu mijn broer binnenkort onder het mes gaat mag ik alles nog eens meemaken.
Als toeschouwer dan.
Stuk prettiger.
Sterkte broertje.
Je ziet aan onze persoonlijke geschiedenissen het voortschrijden der wetenschap.
Mijn moeder loopt al haar hele leven het een pruttel die de artsen wegwuifden.
Mijn broer had tot voor kort te maken met de oudere generatie cardiologen die zei: ach, het valt nog wel mee. Komt u over een jaar maar terug voor controle.
Ikzelf had het geluk (nou ja...) om precies een jaar geleden een jonge cardioloog tegen te komen die zei: u moet echt geholpen worden en wel nu, omdat u nog lekker jong bent (dank, dank...).
Daar was wel een heus geval van atrium fibrilleren voor nodig, want anders liep ik waarschijnlijk nog bij de oudere uitstel-cardiologen.
Tja, begin maar met de eerste verhaaltjes van deze blog te lezen om te zien waartoe die onvergetelijke nieuwjaarsdag 2011 leidde.
En nu mijn broer binnenkort onder het mes gaat mag ik alles nog eens meemaken.
Als toeschouwer dan.
Stuk prettiger.
Sterkte broertje.
Abonneren op:
Posts (Atom)