Erfelijk

Uniek ben ik zeker niet. Ieder mens heeft er één en velen hebben er wat problemen mee. Met die mitralisklep. Onze familie is gezegend (?) met een wel erg standvastige mitralis bijzonderheid. Zowel mijn moeder als mijn oudere broer als ondergetekende mogen zich verheugen in een lekkende mitralisklep. Zou het dan toch erfelijk zijn? Tja, mijn dochter is ook al betrapt op een extra soufeltje in de hartstreek...
Je ziet aan onze persoonlijke geschiedenissen het voortschrijden der wetenschap.
Mijn moeder loopt al haar hele leven het een pruttel die de artsen wegwuifden.
Mijn broer had tot voor kort te maken met de oudere generatie cardiologen die zei: ach, het valt nog wel mee. Komt u over een jaar maar terug voor controle.
Ikzelf had het geluk (nou ja...) om precies een jaar geleden een jonge cardioloog tegen te komen die zei: u moet echt geholpen worden en wel nu, omdat u nog lekker jong bent (dank, dank...).
Daar was wel een heus geval van atrium fibrilleren voor nodig, want anders liep ik waarschijnlijk nog bij de oudere uitstel-cardiologen.
Tja, begin maar met de eerste verhaaltjes van deze blog te lezen om te zien waartoe die onvergetelijke nieuwjaarsdag 2011 leidde.
En nu mijn broer binnenkort onder het mes gaat mag ik alles nog eens meemaken.
Als toeschouwer dan.
Stuk prettiger.
Sterkte broertje.

Kritischer

Word ik nu kritischer of is de pruttel wat aanweziger?
Heb maar eens mijn eigen blogjes langsgelopen. Het zal wel kritischer zijn. Want in heel veel verhaaltjes van voor en na de operatie worden allerlei vormen van binnen-gerucht opgevoerd: disco en slagwerk, flapperen en klapperen, pruttelen en ratelen. Goh, wat vergeet je dat soort dingen snel.
Ja, zo'n gerepareerd hart heeft een heel repertoire aan geluiden en gevoelens. En volgens verschillende deskundige cardio-sprekers is dat niks bijzonders en zal het bij mij vast (nog wel even) doorgaan. Zelfs echte hartritmestoornis komt in mijn soort situatie regelmatig voor. Nou, dan mag ik met mijn pruttel, vooral optredend als ik stilzit of lig, niet klagen.
Zo'n 1 1/2 maand geleden ben ik, vanwege gelijksoortige gevoelens, naar mijn eigen cadrio gegaan voor een tussen-check. Met als gevolg een onvoorzien SEH-bezoekje, allerlei testjes, en een conclusie die ik al had voorzien: niks bijzonders aan de hand. Dat indachtig moet ik mijn huidige pruttel maar niet groter maken dan hij is: "af en toe een beetje". Dus geen reden om weer naar de cardioloog te rennen, hoewel ik gistermiddag wel even die neiging had. Het blijft een rotgevoel.
Eerst maar eens wat experimenten: wat doen die twee mokken koffie 's morgens eigenlijk? Ze zijn lekker, maar misschien net als die twee glaasjes wijn ietsje teveel voor mijn gemoedsrust? Zo wordt het leven wel steeds een stuk minder bourgondisch, hoor. Maar ja, een rustig hart is ook wat waard.