VIERen

VIER weken zijn inmiddels verstreken na mijn mitralisklep-reparatie. Tijd om te VIERen? Eigenlijk best wel.
Het was immers al snel duidelijk dat de operatie waarschijnlijk (altijd die slag om de arm...) succesvol en ikzelf sterk genoeg was om naar huis te mogen. OK, het werd de vijfde dag en niet de vierde. Maar dat was vast omdat die vierde dag een zondag was en men dan geen uitcheck-testjes zoals longfoto en echo doet op gewone, niet-doodzieke patiënten zoals ondergetekende. Noch al die uitcheck-administratieve handelingen. Weinig staf, nietwaar. Het werd dus de maandag daarop dat ik het grote hartziekenhuis uitliep (kalmpjes aan...) richting auto en eigen huis. Een aanvullend opknap-verblijf in mijn eigen ziekenhuis werd niet nodig geacht. Zeker iets om te VIERen.
In die VIER weken thuis heb ik best wel wat ongemakken doorgemaakt. Zeker in het begin vergalde een disco respectievelijk slagwerk-conservatorium in de hartstreek soms mijn regelmatige leeftempo en nachtrust. Maar dat is inmiddels steeds minder pregnant en eigenlijk grotendeels afwezig. Of let ik er minder op? In ieder geval heb ik er weinig last meer van en daar gaat het om. En alle genezende gaatjes en sneetjes gaven een hoop getrek en gejeuk. Maar wie kniest daar over als je denkt aan de collega-patiënten met de grote ritssluiting midden voor?! VIERen dus, dat geneeskrachtig gejeuk.
Sport is niet zo mijn ding. Maar ja, de regelmatige loopoefening, toch zeker twee maal drie kwartier per dag en steeds pittiger qua tempo, is gewenst. En werpt vast ook zijn vruchten af: steeds meer adem en uithoudingsvermogen. Met dank aan de hond. Die wil altijd wel. En dank aan het vaak heerlijk zonnige weer. Dan wil ik ook wel. Genoeg om te VIERen dus.
Van binnen? Ik reken er gewoon op dat het ook daar stukken beter gaat dan voor de operatie. Hoor het bij de check-up volgende week wel als dat anders blijkt. Nu niet druk om maken, maar VIERen! Vast goed voor mij hart!

Prikactie

Sinds ik weer thuis ben komen ze elke week bij me langs, de dames van de Trombosedienst.
Soms met z'n tweeën maar meestal alleen.
Wat een service dat huisbezoek. Te danken aan het feit dat ik van hoger hand, zijnde cardioloog plus mijn verkeersverzekering, voorlopig niet aan het verkeer mag deelnemen. Of anders onverzekerd.
Ze schijnen bang te zijn dat ik, als net geopereerd patiënt, plotsklaps van mij zadel glij of achter het stuur black-out. Nou ja, het zekere voor het onzekere dan maar. Dus geen fiets of auto en uitsluitend de benenwagen.
Nu is de poli van de trombosedienst, van 8.00 tot 9.30 uur open, toch echt te ver om te lopen. Een taxi voor een wekelijks bezoekje vinden we allemaal wat overdreven. Dus dan blijft er niks anders over dan huisbezoekjes. Dus werd ik netjes ingedeeld in een mobiele prikwijk.
Tot nu toe kwamen ze eind van de ochtend. Maar vanmorgen zat ik voor het eerst in een andere wijk. Die begint om 8 uur en wel bij mij! Sta je daar aan de deur om je dochter naar school te brengen, komt er opeens zo'n naaldjuffrouw aangelopen! Gelukkig was ook deze dame snel en redelijk pijnloos. Dochter liep daardoor netjes haar klas binnen terwijl de bel ging. Precies op tijd dus.
En bij mij zat het blijkbaar ook goed, die bloeddikte. Ik ben niet gebeld. Zal dus morgen via de post m'n nieuwe weekbriefje wel krijgen. Met twee of drie pilletjes per dag. Kunnen we weer even vooruit. Tot het volgende prikbezoekje. Lekker thuis. Mooi geregeld toch?!