Aankomst

Het ging allemaal goed. De weg was bekend, het verkeer beperkt, het weer prima en de hartslag regelmatig. Voor zover ik dat boven de brom van de nijvere dieselmotor uit kon horen en voelen. De aankomst is als vanouds: het bekende vakantiehuis staat er nog blakend bij. Het gras in de tuin ook: tot kniehoogte. Ook de jonge boompjes en struikjes lopen flink uit. Groeizaam klimaat hier in ons vakantieland. Heerlijk.
Veel klussen en dingen om te doen zijn er ook nog. Da's minder. Alhoewel, onze klussenman heeft ondertussen flinke vorderingen gemaakt met het grove werk. En dat geeft de burger moed en het hart rust. Tijd voor lekker vakantie met een enkele maar wel belangrijke klus. Goed voor de huisopknap plus de conditie. Niet denken aan thuis en nog minder aan het eigen ziekenhuis daar. Gewoon vertrouwen op een goede hartfunktie.

Reis

En dan is het eindelijk zover: de eerste echte autoreis. En nog niet zo'n kleintje ook: 800 km naar ons vakantieadres. De heren specialisten verzekerden me dat ik gewoon mag autorijden. Dat heb ik de afgelopen weken dan ook al weer gedaan. Maar dat waren ritjes in de directe omgeving met een snelheid die de 70 km per uur niet overschreed. En met het vertrouwde ziekenhuis op een kwartiertje afstand. Dat gaf toch een gerust gevoel.
OK, mijn hart is na de mitralis reparatie van 9 maart alleen maar regelmatiger aan het kloppen met heel af en toe een hangplofje. En momenten van licht in het hoofd zijn er de laatste weken ook niet meer. Maar toch. Ruim 800 km lang rijden met een snelheid van 120-130 en dan ook nog anderhalve week uit de buurt van het eigen ziekenhuis. Da's best eng.
Hé, kom op zeg! Revalideren voor mijn lijf vonden cardioloog en chirurg overbodig: ik revalideerde mezelf al goed genoeg vond men. Door mijn in lengte toenemende wandelingen met de hond. Nou, dan zal revalideren van het hoofd ook niet nodig moeten zijn. Ik weet uit de boekjes dat het weer leren vertrouwen op hart en lijf een belangrijk onderdeel van de hartrevalidatie kan zijn. Nou ja, vertrouwen krijgen kun je alleen zelf doen. Dus vooruit met de geit. Die 800 km waren voor de crisis ook geen probleem. Moet dus nu na de reparatie ook geen probleem zijn.
Slik.....

Oefening

Altijd fijn om een doel te hebben als je veel wilt lopen. En omdat mijn auto voor de APK check naar de garage moest, dacht ik: dat doen we te voet. Immers, het is maar vijf minuten met de auto en een kwartiertje met de fiets. Moet te doen zijn. Dus de auto weggebracht en lopend terug.
Het was erg warm weer. En de hond, die natuurlijk mee mocht, had steeds heel veel te ruiken waardoor doorlopen er niet echt inzat. En dan is drie kwartier best wel lang! Maar ik deed het met plezier want het oefent de klopper weer, niet waar?!

Afscheid

Het was een gelukkig weerzien, daar in het grote ziekenhuis.
Allereerst met de echo-dame. Kan het zijn dat er meer zijn die erg op elkaar lijken? In ieder geval een ontvangst als twee maal eerder: op tijd en vriendelijk. Ik mocht me weer neervlijen op de wat harde bank met de spiegel aan de muur waarop ik alle beelden mooi kon meekijken. Gespiegeld, dat wel natuurlijk. Maar zo'n echo is toch al voor de beter ingevoerden: volgens mij zit links daar rechts en boven onder. En het mist ook altijd daarbinnen.
Maar de echo-dame bleek van dat alles geen last te hebben. Enthousiast liep ze alle meetpunten na, mij zacht tot hard prikkend met de echo-kop. Onderwijl vriendelijk wijzend op alle bijzondere aspecten van mijn innerlijk. De nieuwe steunring rond de mitralisklep, het ietsiepietsie lekkage dat diezelfde klep nog liet zien ("niks bijzonders hoor, heeft iedereen") , de vlekkeloze werking van de andere kleppen en de krachtige stuwing in de verschillende slagaders. Geheel opgetogen stapte ik van de bank en weer naar de wachtkamer.
Zo'n 10 minuten te vroeg kwam de chirurg zelf mij ophalen. Stevige hand, klap op de schouder. In hetzelfde rommelige kantoortje van zo'n 2 maanden geleden roemde hij zijn eigen werk. Van binnen zag alles er prima uit en het werkte volgens plan. En ook de littekens waren volgens hem goed gelukt. Ja, wie zal dat tegen willen spreken?! Het blijft een snee, maar met 15 cm zeer bescheiden en onder de rechterborst ook niet echt opvallend. Wat hem betrof was de kous af en hoefde hij mij niet meer lastig te vallen. Wel voorlopig onder controle blijven van de cardioloog en pilletjes blijven slikken. Totdat het hart langere tijd had bewezen niet meer uit de band te willen springen. En nee, af en toe een hangplofje is geen hartritmestoornis, laat staan fibrilleren.
Een maandje of twee is wel voldoende voor de duur-test. Dan graag in overleg met de cardioloog de aceno-etc-rolletjes en lolletjes afbouwen. Want die hebben best wel bijwerkingen. Graag dokter. Nog revalidatie nodig? Welnee, gewoon blijven doen wat je doet: veel lopen. En zwemmen is ook goed. Maar daar hou ik niet zo van dokter...
En met een stevige handdruk namen we afscheid. Hopelijk voorgoed.

120/60

Prachtig vond vanmorgen de cardioloog van het eigen ziekenhuis mijn bloeddruk: 120 over 60. En hij was ook zeer te spreken over het mooi regelmatige sinusoïdale ECG hartfilmpje.
Bijna zes weken na mij mitralis-klep reparatie ziet alles er goed uit. Maar: garanties zijn er voorlopig niet. De hartboezem is door de jarenlange lekkage van de mitralis-klep wat vergroot en je weet niet zeker of die weer krimpt. En dus het nog steeds bestaande risico op hartritmestoornis afneemt. Dus de (sota)lolletjes en (acenocouma)rolletjes moet u voorlopig blijven doorslikken. Het hart moet zich op de lange termijn bewijzen, nietwaar. En zo lang u lollige en rollige pillen slikt moet ook de trombose-dienst blijven controleren. Desnoods om de paar weken. Zeker is zeker. U kunt eens vragen naar de zelfcontrole-mogelijkheid. Scheelt een hoop gerij van u of de T-dienst. Ja, rijden mag weer hoor, met fiets èn auto.
Volgende week hebt u in het grote ziekenhuis een echo-controle voorafgaand aan het gesprek met de cardio-chirurg? Dan is hier een echo niet nodig. Wij krijgen vast zijn testuitslag. Kom hier over drie maandjes maar terug voor controle. En revalidatie? Zo te horen aan wat u allemaal al probeert en doet, revalideert u zichzelf. Dus revalidatie is ook niet nodig...
Te mooi om waar te zijn? Misschien, maar wat wil je als patiënt nog meer dan snel ex-patiënt worden? Je zou je bijna schuldig voelen als je de veel ernstiger verhalen van hartgenoten leest. Bijna. Ik hou het voorlopig op meeleven. En tevreden zijn met mijn eigen 120/60.

Fiets

Hij staat al bijna twee maanden smachtend te kijken, mijn fiets.
Sinds medio februari volgens mij de bruggen steeds hoger en de winden steeds harder werden was hij niet meer het schuurtje uit geweest. Geen puf. Ik dan. Maar nu begon het steeds meer te kriebelen. Bij mij en bij mijn fiets.
De klep is gerepareerd, de zon wordt steeds warmer, de wind steeds lente-achtiger en mijn loop-conditie steeds beter. Dan ga je stiekem denken: zou ik ook al weer kunnen fietsen? Stiekem, want volgens de officiële organen moet eerst de cardioloog zeggen dat ik weer kan en mag. En dat doet-ie volgens die zelfde officiële organen niet voor de 6-weken controle. En die is pas over dik een week. Maar ja, het kriebelt hè.
Als je dan ook nog naar het priklab van het ziekenhuis moet (want die komen niet aan huis zoals de mobiele trombosedienst-dames), de zon schijnt, de wind zacht is plus de route maar één hol kent (een flinke, dat wel), dan kriebelt het nog erger. En denk je: laat ik de verzekering eens ter wille zijn want weer een taxi is toch wat al te gek. Dus ik heb de fiets gepakt. Verder zeg ik niks, want misschien leest de verzekering mee. En van hem mag ik nog niet fietsen.
We vonden het allebei heerlijk, ik en de fiets. En mijn hart gaf ook geen krimp: dat klopte lustig en rustig door zonder tussenklappen en zo.
Heerlijk toch, de fiets pakken.

VIERen

VIER weken zijn inmiddels verstreken na mijn mitralisklep-reparatie. Tijd om te VIERen? Eigenlijk best wel.
Het was immers al snel duidelijk dat de operatie waarschijnlijk (altijd die slag om de arm...) succesvol en ikzelf sterk genoeg was om naar huis te mogen. OK, het werd de vijfde dag en niet de vierde. Maar dat was vast omdat die vierde dag een zondag was en men dan geen uitcheck-testjes zoals longfoto en echo doet op gewone, niet-doodzieke patiënten zoals ondergetekende. Noch al die uitcheck-administratieve handelingen. Weinig staf, nietwaar. Het werd dus de maandag daarop dat ik het grote hartziekenhuis uitliep (kalmpjes aan...) richting auto en eigen huis. Een aanvullend opknap-verblijf in mijn eigen ziekenhuis werd niet nodig geacht. Zeker iets om te VIERen.
In die VIER weken thuis heb ik best wel wat ongemakken doorgemaakt. Zeker in het begin vergalde een disco respectievelijk slagwerk-conservatorium in de hartstreek soms mijn regelmatige leeftempo en nachtrust. Maar dat is inmiddels steeds minder pregnant en eigenlijk grotendeels afwezig. Of let ik er minder op? In ieder geval heb ik er weinig last meer van en daar gaat het om. En alle genezende gaatjes en sneetjes gaven een hoop getrek en gejeuk. Maar wie kniest daar over als je denkt aan de collega-patiënten met de grote ritssluiting midden voor?! VIERen dus, dat geneeskrachtig gejeuk.
Sport is niet zo mijn ding. Maar ja, de regelmatige loopoefening, toch zeker twee maal drie kwartier per dag en steeds pittiger qua tempo, is gewenst. En werpt vast ook zijn vruchten af: steeds meer adem en uithoudingsvermogen. Met dank aan de hond. Die wil altijd wel. En dank aan het vaak heerlijk zonnige weer. Dan wil ik ook wel. Genoeg om te VIERen dus.
Van binnen? Ik reken er gewoon op dat het ook daar stukken beter gaat dan voor de operatie. Hoor het bij de check-up volgende week wel als dat anders blijkt. Nu niet druk om maken, maar VIERen! Vast goed voor mij hart!

Prikactie

Sinds ik weer thuis ben komen ze elke week bij me langs, de dames van de Trombosedienst.
Soms met z'n tweeën maar meestal alleen.
Wat een service dat huisbezoek. Te danken aan het feit dat ik van hoger hand, zijnde cardioloog plus mijn verkeersverzekering, voorlopig niet aan het verkeer mag deelnemen. Of anders onverzekerd.
Ze schijnen bang te zijn dat ik, als net geopereerd patiënt, plotsklaps van mij zadel glij of achter het stuur black-out. Nou ja, het zekere voor het onzekere dan maar. Dus geen fiets of auto en uitsluitend de benenwagen.
Nu is de poli van de trombosedienst, van 8.00 tot 9.30 uur open, toch echt te ver om te lopen. Een taxi voor een wekelijks bezoekje vinden we allemaal wat overdreven. Dus dan blijft er niks anders over dan huisbezoekjes. Dus werd ik netjes ingedeeld in een mobiele prikwijk.
Tot nu toe kwamen ze eind van de ochtend. Maar vanmorgen zat ik voor het eerst in een andere wijk. Die begint om 8 uur en wel bij mij! Sta je daar aan de deur om je dochter naar school te brengen, komt er opeens zo'n naaldjuffrouw aangelopen! Gelukkig was ook deze dame snel en redelijk pijnloos. Dochter liep daardoor netjes haar klas binnen terwijl de bel ging. Precies op tijd dus.
En bij mij zat het blijkbaar ook goed, die bloeddikte. Ik ben niet gebeld. Zal dus morgen via de post m'n nieuwe weekbriefje wel krijgen. Met twee of drie pilletjes per dag. Kunnen we weer even vooruit. Tot het volgende prikbezoekje. Lekker thuis. Mooi geregeld toch?!