Hij was zo mooi en regelmatig. Oké, ik had er wel wat uurtjes in het hospitaal, een schok en als toetje brandwonden in moeten investeren. Maar daarna had ik toch weer de hartslag als van een jonge god. Regelmatig en stevig. Krachtig, zou ik zeggen. En dat bleef maar doorgaan. Hoopte ik.
En toen, als een duveltje uit een doosje...
Na een nacht met zeer dynamisch dromen (helaas vaker het geval, jammer dat ik zo weinig onthoud) wakker geworden met een raar gevoel. Er miste iets. Wat was er anders? Had het niet gelijk door. Het kwam pas tijdens mijn ontbijt: de krachtige hartslag is weg en vervangen door wat onregelmatig gedoe. Had ik eerder gehad...
Nee toch? Ja.
Het telefoongesprek met de cardio-deskundige van komende vrijdag krijgt opeens een heel andere lading. Wat nu? Toch mee leren leven? Cardioversie in de herhaling? Wat nieuws proberen zoals ablatie? Als ik de folder daarover doorlees wordt ik er niet vrolijk van.
Of zou-ie de komende dagen toch weer landen in rust? We hopen maar...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten