Een hele tijd heb ik niet geschreven. Alles ging zo zijn gangetje. Met ups en downs. Respectievelijk perioden waarin ik fysiek heel actief was (voor mijn doen van midden-60er dan) en me goed voelde. En perioden waarin ik de zaken meer veronachtzaamde. En dus van die trouwe tikker steeds weer de vinger stevig op de neus kreeg.
De laatste keer was afgelopen kerst. Het diner was goed, door de kinderen gemaakt en gezellig. De wijn was lekker. Te lekker. Dus na een lange periode van kalm-aan-doen en een hele tijd zelfs niets, was het nu als-je-zondigt-moet-je-het-goed doen. Moet kunnen, toch?
De realiteit is hard: "Weet je het niet meer, nu precies 10 jaar geleden?" bonkte hij, duidelijk en zeer onregelmatig, de volgende nacht. En dag. En week. Inderdaad, het waren de oudejaarsuitspattingen (best wel bescheiden hoor) van de jaarwisseling 2010-2011 die mij op de vroege nieuwjaarsdag 2011 bij de SEH lieten belanden. Met alle gebeurtenissen zoals eerder in deze blog beschreven als gevolg.
Mijn cardio-deskundige kan het niet wetenschappelijk bevestigen, maar ik heb (opnieuw) aangetoond dat er een direct verband is tussen iets meer dan geen of weinig alcohol, en een aritmische drumsessie in mijn borstkas. Ook precies 10 jaar na dato, een tweede lustrum dus, èn ondanks een minimaal invasieve hartplastiek (wat klinkt dat toch mooi) die volgens recent inzicht nog netjes op zijn plaats zit.
Die visie afgelopen dikke week toegepast, plus absolute drooglegging, plus dan-toch-maar-weer twee Sotalolletjes per dag, plus de gedachte "vandaag bel ik de cardio-kenner voor een extra check" hebben effect. Hij heeft er niet van terug en legt zich erbij neer. Met af en toe wat hupsjes ter herinnering.
De harde realiteit. Toch maar gewoon aan toegeven dan. Met af en toe, een heel klein beetje, zondigen. We blijven mensen, nietwaar?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten