Herhaling

 "U heeft weer boezemfibrilleren".

Er was geen woord Spaans bij wat mijn eigen hartdeskundige me over  de telefoon meedeelde. Het had war moeite gekost om hem aan de lijn te krijgen. De telefoonbewaaksters vonden het blijkbaar maar raar dat ik twee dagen eerder het prachtige aanbod had afgewezen om zomaar, halsoverkop, even een cardioversie te laten doen. Op advies van een hartspecialist die ik niet eens kende. Maar artsen moet je vertrouwen, toch? Nou, als je arts A niet zonder meer vertrouwd, waarom moet je dan persé arts B extra spreken? Oké, het is je eigen arst B maar toch.

Na zeeeeer lang smekend aandringen (ik zag mezelf bijna op de knietjes liggen) verwaardigde de telefoonbewaakster zich om toch, opeens, plotseling, toch een gaatje te zien ("komt net vrij") in de telefonische agenda van mijn eigen B. 

Hij was dus duidelijk zoals ik hem ken. Er is gewoon cardioversie nodig. Ditmaal niet met medicijn maar met een heuse elektrische schok. Waarna hij, breedsprakig als altijd, uitlegde dat als dat niet hielp er altijd nog zo iets als ablatie is.

Stap voor stap dokter! Dan maar eerst die cardioversie-met-schok, en graag zo snel mogelijk want volgens uw collega A was er spoed bij. Die wilde me gelijk al op de tafel. Hij zou zijn best doen.

Harde waarheid

Hij blijft maar pruttelen 's nachts. Zo zelfs dat ik er minder diep door slaap en soms zelfs wakker van word. Daar word ik niet blij of uitgerust van. Dus dan maar de poli van de hartdeskundige gebeld voor een tussendoor-ECG-tje met aansluitende deskundige check. Vaker gehad. Niks bijzonders. Toch?

Helaas: de administratie miste ditmaal een vinkje waaruit blijkt dat ik zo'n eigen-initiatief tussendoortje inderdaad heb afgesproken met de deskundige en dus zelf mag plannen. Telefonisch contact tussen huisarts en de deskundige was genoeg om de zaak op te lossen.

Dus vanmiddag weer op de bank met zuignapjes. Daarna in de wachtkamer wachten op de uitslag. Die kwam na een half uurtje via een verpleegkundige die vroeg: "Bent u nuchter?" Hoezo dan?? Tja de beoordelend deskundige vondt het ECG-patroon zodanig interessant dat-ie een cardioversie voorstelde. En wel gelijk als ik nuchter zou zijn en anders morgen.

Pardon???

Ik heb geen goede herinneringen aan mijn eerste en tot nu toe enige cardioversie. Dus sta niet te trappelen om een herhaling. Dus probeerde ik: "Zou het niet ook helpen als ik eerst even weer de gewone hoeveelheid lolletjes ga slikken?" De verpleegkundige was duidelijk: "Volgens het systeem slikt u dagelijks 3 maal 80 mg", zei ze. "Nou nee,"zei ik, "ik hou niet van pillen want ze maken me duf. Dus slik ik normaal niks wanneer niet nodig. En sinds hij is gaan bibberen maar 1 1/2 keer 80 mg per dag". Ze rekende het allemaal even na en legde toen mijn briljante idee telefonisch voor aan de deskundige. Die was professioneel not amused en hield vast aan zijn idee van cardioversie. Ik prevelde iets van "even over nadenken" en "morgen terugbellen" en verliet spoorslags het pand.

Even thuis rustig over nadenken. En misschien morgen over terugbellen. En intussen toch ook maar die 3 x 80 mg slikken. Wie weet laat hij zich temmen.

Realiteit

Een hele tijd heb ik niet geschreven. Alles ging zo zijn gangetje. Met ups en downs. Respectievelijk perioden waarin ik fysiek heel actief was (voor mijn doen van midden-60er dan) en me goed voelde. En perioden waarin ik de zaken meer veronachtzaamde. En dus van die trouwe tikker steeds weer de vinger stevig op de neus kreeg.

De laatste keer was afgelopen kerst. Het diner was goed, door de kinderen gemaakt en gezellig. De wijn was lekker. Te lekker. Dus na een lange periode van kalm-aan-doen en een hele tijd zelfs niets, was het nu als-je-zondigt-moet-je-het-goed doen. Moet kunnen, toch?

De realiteit is hard: "Weet je het niet meer, nu precies 10 jaar geleden?" bonkte hij, duidelijk en zeer onregelmatig, de volgende nacht. En dag. En week. Inderdaad, het waren de oudejaarsuitspattingen (best wel bescheiden hoor) van de jaarwisseling 2010-2011 die mij op de vroege nieuwjaarsdag 2011 bij de SEH lieten belanden. Met alle gebeurtenissen zoals eerder in deze blog beschreven als gevolg.

Mijn cardio-deskundige kan het niet wetenschappelijk bevestigen, maar ik heb (opnieuw) aangetoond dat er een direct verband is tussen iets meer dan geen of weinig alcohol, en een aritmische drumsessie in mijn borstkas. Ook precies 10 jaar na dato, een tweede lustrum dus, èn ondanks een minimaal invasieve hartplastiek (wat klinkt dat toch mooi) die volgens recent inzicht nog netjes op zijn plaats zit.

Die visie afgelopen dikke week toegepast, plus absolute drooglegging, plus dan-toch-maar-weer twee Sotalolletjes per dag, plus de gedachte "vandaag bel ik de cardio-kenner voor een extra check" hebben effect. Hij heeft er niet van terug en legt zich erbij neer. Met af en toe wat hupsjes ter herinnering.

De harde realiteit. Toch maar gewoon aan toegeven dan. Met af en toe, een heel klein beetje, zondigen. We blijven mensen, nietwaar?