Wat gaat de tijd toch snel: alweer twee jaar geleden. Dat mijn mitralisklep vond dat de oudejaarsavond iets teveel inspanningen vroeg en dus maar in de versnelling schoot.
Dat ik de molen in mocht van monitorkastjes, foto's, prikken en scans om diagnose en therapie vast te stellen plus stapels pillen om een en ander te begeleiden.
En dat ik tenslotte een minimaal-invasieve mitralkisklepplastiek mocht ondergaan. Of te wel een hoop knip- en stikwerk in mijn hart, benaderd via een paar kleine gaatjes. Bekijk de videotjes op deze blog en je krijgt een heel aardig idee.
Blijkbaar was de cardiochiruirg deskundig en zijn reparatie ook. Ik heb geen kind meer aan dat hart tegenwoordig, geen gezoem en gebrom zoals in het begin (net de motor van een oude koelkast). Geen rare overslagen meer, of zou ik eraan gewend zijn geraakt? En nauwelijks nog medicatie: alleen nog 1 à 1 1/2 Fenprocoumonnetje per dag op basis van een mailtje van de trombosedienst nadat ik me zo eens per 2 weken met mijn eigen thuis-prik-setje heb getest. Een dosering waarvan de controlerend cardioloog trouwens vindt dat we ook daar maar eens afscheid van moeten gaan nemen.
Ik ben een gelukkig mens. Zo kan het dus ook.
