Eén keer was het maar nodig, op die 1e januari 2011, dus ruim een jaar geleden. Maar de ervaring was ingrijpend genoeg om 'm mijn hele leven niet te vergeten.
Er was eigenlijk geen plek, die nieuwjaarsdag 2011. Champagne-verlof of zo. Dus ik mocht al blij zijn met een soort kerststaloplossing. Ik werd in een zaaltje gelegd dat voor de helft als opslag voor even niet gebruikte instrumenten benut werd. Maar goed er stond een bed, er was medium hartbewaking en dus werd ik aangesloten op alle toeters en bellen. Plus op een heuse druppelaar. Want mijn boezem fibrilleren moest wel reset worden. En de TV genieke electrische stroomstoot, waarbij men geacht wordt van het bed op te hupsen, was voor mij niet nodig of gewenst. Daar wil ik vanaf wezen. Dus daarom de druppelaar.
En gedruppeld werd er: vanaf ongeveer 9 uur tot...
Nou, ik ben niet bijgelovig, maar volgens mij was het 11.11 of 10.11 uur. Op 01-01-2011. Maar men zei later dat het toch iets minder mooi numeriek was dan ik dacht. Maar een geestverruimende ervaring was het zeker. En Eng.
Ik voelde me opeens gewoon wegzakken, in een soort witte wolken massa. Ik werd dovig en kon minder goed zien. Wel kon ik blijkbaar nog praten, want tegen de broeder, die (toevallig...) in de buurt stond, beschreef ik netjes wat er gebeurde. Maar wat duurde dat allemaal lang. En wat gebeurde er allemaal weinig.
Je verwacht toch, aangekoppeld aan al die draden, dat er iets afgaat. Een alarm of zo. Maar niets daarvan. Ja, wel een mens die iets riep, een hoop geren en gescheld. Vast niet op mij, want ik deed niks verkeerd behalve wat lang zweven. Geruisloos. Want ik hoorde geen hartslag. Heerlijk rustig? Nou ja, ik vond het wel allemaal erg lang duren en ik was niet van plan om er in te blijven.
Dat vond mijn hart blijkbaar ook, want hij begon weer te kloppen. Niet meer fibrilleren, dus dat was winst. Toen ik langzaam weer wat helderder werd, werd ik me bewust van de volksstammen om mijn bed. Inclusief DE CARDIOLOOG. Met extra apparaten, dreigende extra infusen en dito injectienaalden. Leek me niet helemaal gewoon.
Inderdaad was ik bijzonder: ik had een bovengemiddelde hartstilstand van 9 seconden gehad. Leek een eeuwigheid. En een eeuwigheid gaat je niet in de koude kleren zitten.
Gelukkig was er een vriendelijke hand of twee die me even vasthielden. Dat hielp.
De rest van de dag vertrouwde men de elektronische bewaking gelukkig niet meer en was regelmatig in de buurt. Ik begon weer te drinken, eten, plassen en uiteindelijk poepen. Toen mocht ik naar huis. Een ongevraagde bijna-dood ervaring rijker.
Of overdrijf ik nou....
