Cardioversie

Eén keer was het maar nodig, op die 1e januari 2011, dus ruim een jaar geleden. Maar de ervaring was ingrijpend genoeg om 'm mijn hele leven niet te vergeten.
Er was eigenlijk geen plek, die nieuwjaarsdag 2011. Champagne-verlof of zo. Dus ik mocht al blij zijn met een soort kerststaloplossing. Ik werd in een zaaltje gelegd dat voor de helft als opslag voor even niet gebruikte instrumenten benut werd. Maar goed er stond een bed, er was medium hartbewaking en dus werd ik aangesloten op alle toeters en bellen. Plus op een heuse druppelaar. Want mijn boezem fibrilleren moest wel reset worden. En de TV genieke electrische stroomstoot, waarbij men geacht wordt van het bed op te hupsen, was voor mij niet nodig of gewenst. Daar wil ik vanaf wezen. Dus daarom de druppelaar.

En gedruppeld werd er: vanaf ongeveer 9 uur tot...
Nou, ik ben niet bijgelovig, maar volgens mij was het 11.11 of 10.11 uur. Op 01-01-2011. Maar men zei later dat het toch iets minder mooi numeriek was dan ik dacht. Maar een geestverruimende ervaring was het zeker. En Eng.

Ik voelde me opeens gewoon wegzakken, in een soort witte wolken massa. Ik werd dovig en kon minder goed zien. Wel kon ik blijkbaar nog praten, want tegen de broeder, die (toevallig...) in de buurt stond, beschreef ik netjes wat er gebeurde. Maar wat duurde dat allemaal lang. En wat gebeurde er allemaal weinig.
Je verwacht toch, aangekoppeld aan al die draden, dat er iets afgaat. Een alarm of zo. Maar niets daarvan. Ja, wel een mens die iets riep, een hoop geren en gescheld. Vast niet op mij, want ik deed niks verkeerd behalve wat lang zweven. Geruisloos. Want ik hoorde geen hartslag. Heerlijk rustig? Nou ja, ik vond het wel allemaal erg lang duren en ik was niet van plan om er in te blijven.
Dat vond mijn hart blijkbaar ook, want hij begon weer te kloppen. Niet meer fibrilleren, dus dat was winst. Toen ik langzaam weer wat helderder werd, werd ik me bewust van de volksstammen om mijn bed. Inclusief DE CARDIOLOOG. Met extra apparaten, dreigende extra infusen en dito injectienaalden. Leek me niet helemaal gewoon.

Inderdaad was ik bijzonder: ik had een bovengemiddelde hartstilstand van 9 seconden gehad. Leek een eeuwigheid. En een eeuwigheid gaat je niet in de koude kleren zitten.
Gelukkig was er een vriendelijke hand of twee die me even vasthielden. Dat hielp.

De rest van de dag vertrouwde men de elektronische bewaking gelukkig niet meer en was regelmatig in de buurt. Ik begon weer te drinken, eten, plassen en uiteindelijk poepen. Toen mocht ik naar huis. Een ongevraagde bijna-dood ervaring rijker.
Of overdrijf ik nou....

Nieuwjaarsmorgen min 1

Precies een jaar geleden had ik dit niet kunnen schrijven. Ik lag toen in mijn lokale ziekenhuis bij te komen van mijn tweede hartfibrilleer avontuur. En het eerste dat niet vanzelf stopte. Mijn eigen blogjes nalezend van een jaar geleden, zie ik dat ik de eerste ervaringen eigenlijk niet beschrijf. Logisch want ik zat er midden in. Dus in de reprise: niewjaarsmorgen 2011. Het is allemaal alsof het gisteren gebeurde.

Het begon op 31 december 2010 zo rond 22.30 uur. Onder het genot van nog een glaasje champagne tijdens een gezellig oudejaars-samenzijn met de buren begon plots mijn hart mee te feesten. Een gebonk van vanjewelste. Nu had ik dat al een keer eerder mogen meemaken, en wel na een rijkelijk besprenkeld diner van mijn oude studentenvereniging. Toen ging het gewoon na een paar uur weer over. Daar rekende ik dus een jaar geleden ook op. Maar nee, dit keer niet.
Ik was die oudejaarsavond gewoon doorgegaan met wat je altijd doet: lekker eten, drinken en vuurwerk afsteken. Het boezemfibrilleren (want dat was het, ik wist alleen de naam nog niet) was onplezierig maar belemmerde niet die gewone acties. Daarna naar bed. Mèt AV (= atrium of boezem fibrilleren, kijk hier voor wat achtergrondinformatie).

Om een uur of 5 in de nieuwjaarsmorgen werd ik wakker. Met nog steeds dat gebonk. En toenemende benauwdheid. Nou, dat voelde niet goed. Dus partner en daarna huisartsenpost gewaarschuwd. Met als gevolg na een half uur een dokter en weer een half uur later twee ziekenautobroeders aan het bed. Ik beleefde het allemaal als iets grappigs. Totdat ze in de SEH van het lokale ziekenhuis begonnen te prikken. Dat was serieus en de diagnose ook. AV. En dat ging niet zomaar over.