Word ik nu kritischer of is de pruttel wat aanweziger?
Heb maar eens mijn eigen blogjes langsgelopen. Het zal wel kritischer zijn. Want in heel veel verhaaltjes van voor en na de operatie worden allerlei vormen van binnen-gerucht opgevoerd: disco en slagwerk, flapperen en klapperen, pruttelen en ratelen. Goh, wat vergeet je dat soort dingen snel.
Ja, zo'n gerepareerd hart heeft een heel repertoire aan geluiden en gevoelens. En volgens verschillende deskundige cardio-sprekers is dat niks bijzonders en zal het bij mij vast (nog wel even) doorgaan. Zelfs echte hartritmestoornis komt in mijn soort situatie regelmatig voor. Nou, dan mag ik met mijn pruttel, vooral optredend als ik stilzit of lig, niet klagen.
Zo'n 1 1/2 maand geleden ben ik, vanwege gelijksoortige gevoelens, naar mijn eigen cadrio gegaan voor een tussen-check. Met als gevolg een onvoorzien SEH-bezoekje, allerlei testjes, en een conclusie die ik al had voorzien: niks bijzonders aan de hand. Dat indachtig moet ik mijn huidige pruttel maar niet groter maken dan hij is: "af en toe een beetje". Dus geen reden om weer naar de cardioloog te rennen, hoewel ik gistermiddag wel even die neiging had. Het blijft een rotgevoel.
Eerst maar eens wat experimenten: wat doen die twee mokken koffie 's morgens eigenlijk? Ze zijn lekker, maar misschien net als die twee glaasjes wijn ietsje teveel voor mijn gemoedsrust? Zo wordt het leven wel steeds een stuk minder bourgondisch, hoor. Maar ja, een rustig hart is ook wat waard.
