Slagje

Ja, alles gaat zo zijn gangetje. Maar soms is er opeens weer zo'n pruttel.
De pompt pompt lekker maar er lijkt af en toe een extra slagje in te zitten, zo tussen het gewone ritme door. En dat dringt zich extra aan je op als je 's avonds in je bed ligt.
Dus ik dacht, indachtig de makkelijke langsloop service van mijn eerdere inval-cardioloog, kom, ik bel even naar de poli of ik even langs kan lopen. Kan-ie er even naar kijken. Zo gezegd, zo gedaan.
Nou, de secretaresse liet telefonisch gelijk weten dat van een afspraak tussendoor geen sprake kon zijn. De inval-cardioloog viel niet meer in en was nog niet vervangen en verder waren er heel wat cardiologen of met studieverlof of anderszins afwezig. Dus er was weinig deskundig volk om een afspraak tussendoor mee te maken.
Gelukkig was er wel de mogelijkheid om even een ECG "filmpje" te laten maken dat dan door een nog nader te bepalen grootheid zou worden bekeken.
Dat doe je dan dus maar.
De grootheid bleek mijn eigen begin cardiologe te zijn. Heb ik niet gezien maar zij volgens de secretaresse wel mijn filmpje. Volgens haar was er niks ernstigs mis op de ECG. Tegelijk leek het haar wel goed om even wat standaarddingetjes te laten checken. Op de spoedeisende hulp. Nou ja..!
Ach, je bent er toch dus loop je met een vriendelijke verpleegster (nee, alleen door het ziekenhuis lopen mag nu opeens niet meer, je bent weer een beetje patiënt) naar de SEH. Daar barst het circus natuurlijk gelijk los met monitordraadjes, infuus zettende dames (voor de zekerheid), bloedmonsters en een longfoto. En heel lang wachten totdat de uitslag er is.
Nou, de uitslag zegt alleen dat er toch geen vocht achter de longen zit (wat de vriendelijke arts-assistent wel dacht te horen). dat er geen sprake is van fibrilleren maar dat er inderdaad wel een soort extra slagje in het hartritme zit, zo tussen het gewone ritme door. Maar dat dat zo weinig is dat ze er niks aan gaan doen. Net zo min als aan de medicatie.
Dus weer lekker gerustgesteld naar huis. Met het extra slagje, dat wel.
Ach het slijt vast wel.

Dankbaar

Zo'n jubileum doet je terugkijken.
Gek eigenlijk: voor het eerst heb ik de filmpjes die ik op mijn eigen blog heb gezet (tabje videos) eens goed bekeken. Daar had ik tot nut toe geen behoefte aan, niet vooraf en niet direct achteraf.
Nu realiseer ik me pas (?weer opnieuw?) wat ik eigenlijk heb meegemaakt. En hoe afhankelijk ik ben geweest van de soepele vingers van diegenen die me onder het mes namen.
Vreemd gevoel geeft me dat.
En ook een dankbaar gevoel.
Om in deze tijd te leven in dit land.
En dus te kunnen beschikken over zulke specialisten.

Jubileum

Ik realiseer me vandaag dat het precies een half jaar geleden is dat ik onder het mes ging voor mijn wedergeboorte: op 9 maart 2011 was mijn hoogst-eigen keurslager vijf uur mini-invasief aan het priegelen. Om de flappers van mijn mitralis-klep weg te knippen en enkele parachute-draadjes weer te bevestigen.
Nu, een half jaar later ben ik best tevreden.
Normaal gesproken heb ik geen klachten. Het enige moment dat ik wat voel is wanneer ik, na een hele dag rechtop te hebben gezeten en gelopen, horizontaal ga voor de nacht. Dan wil ik nog wel eens een extra rommeltje of prutteltje voelen. Maar daar is prima mee te leven.
OK, je weet nooit wat er nog gaat komen en de halfjaarlijkse APK is eind van het jaar aan de orde. Maar voorlopig ben ik best blij met dit jubileum.